«Το κακό δεν είναι απέξω, αλλά από μέσα μου...»
«Νόμιζε ότι του έφταιγε ο τόπος και τα πρόσωπα του περιβάλλοντος, το μοναστήρι δηλαδή και οι συνάδελφοί του. Για να θυμώνει τόσον συχνά, για να χάνει την ειρήνη του, για να φιλονικεί, πίστευε ότι φταίνε οι άλλοι. Έτσι σκέφτηκε. Αποφάσισε, λοιπόν, να αποσυρθεί σε κάποιο ερημικό μέρος.
Και πραγματοποίησε την απόφαση του. Έπειτα από αρκετούς κόπους πήγε σε ένα ερημικό μέρος. Και όμως, οι, πειρασμοί, δεν έλειψαν.
Την μία ημέρα πήγε να πιάσει την στάμνα του και την αναποδογύρισε. Προσπάθησε να την σηκώσει, αλλά πάλι του έπεσε. Αυτό ήταν ικανό να του ανάψει τέτοιο θυμό, ώστε να την πετάξει κάτω και να την κάνει κομμάτια. Την άλλην ημέρα, την στιγμήν που προσπαθούσε να σπάσει ένα κλαρί…κτύπησε το χέρι του και ξαναθύμωσε. Μετά ο αέρας του κτύπησε την πόρτα της καλύβας του και ξαναθύμωσε.
Στην συνέχεια είδε ότι τα νυχτοπούλια του τάραξαν τον ύπνο την νύχτα, οι μύγες τον ενοχλούσαν την ημέρα, όλα τα στοιχεία της φύσεως γίνονταν και μία νέα αφορμή να θυμώνει. Δεν χρειάζεται πλέον πολλή φιλοσοφία να καταλάβει την αιτία του κακού:
«Δεν μπορώ να είμαι ειρηνικός, ούτε στην έρημο», είπε, και τούτο διότι δεν μου φταίνε οι άλλοι, αλλά εγώ. Το κακό δεν είναι απέξω, αλλά από μέσα μου. Γύρισε, λοιπόν, εις το μοναστήρι του και με συστηματική προσπάθεια πού στράφηκε προς τον εαυτόν του και όχι προς τούς άλλους, κατόρθωσε με την χάριν του Θεού να δαμάσει το πάθος του, να γίνει ταπεινός, να μη κατηγορεί τούς άλλους, και να βρει την ειρήνη του όχι εις την φυγή και την απομόνωση, αλλά εις την αυταπάρνησή και την ταπείνωση»
Τα συμπεράσματα δικά σας…
Πηγη Αγιορείτικο Βήμα
Διαβάστε επίσης