Εκεί… Πολυτεχνείο, εδώ... Μνημόνιο!
Το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει τραγικά επίκαιρο, για διαφορετικούς λόγους εν έτει 2014.
Η γενιά του Πολυτεχνείου και η αντίσταση του φοιτητικού κινήματος μπορεί ενδεχομένως να μην «έριξε» τη Χούντα μέσα σε ένα βράδυ, πλην όμως απέτρεψε την «αμερικανοποίηση της δικτατορίας», αφού το μοντέλο που είχε αποφασιστεί από τις ξένες δυνάμεις για τη χώρα μας δεν θα διέφερε και πολύ από αυτό που εφαρμόστηκε για παράδειγμα στη Χιλή.
Βεβαίως, στα χρόνια που ακολούθησαν το μήνυμα του Πολυτεχνείου ξέφτισε και, ως ένα σημείο, «καπελώθηκε» από πολιτικές και πρακτικές που ουδεμία σχέση είχαν με τα συνθήματα που κυριάρχησαν εκείνη την εποχή.
Η καταναλωτική μανία που εδραιώθηκε στην ελληνική κοινωνία και ο ιδιότυπος λαϊκισμός που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του '80 και που συνεχίστηκε και αργότερα, διάβρωσε πλήρως ένα μεγάλο κομμάτι του λαού με αποτέλεσμα να επικρατήσουν συνθήκες πλασματικής ευημερίας.
Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του υπηρέτησε αυτές τις πολιτικές με τις ευλογίες των «ευρωκρατών» και των ηγετών της ευρωζώνης με αποτέλεσμα 41 χρόνια μετά η «φούσκα» της πλασματικής ευημερίας να σκάσει στα χέρια της σημερινής γενιάς.
41 χρόνια μετά δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει σε τίποτα τα αιτήματα για Κοινωνική Δικαιοσύνη, Ανεξαρτησία, Ισότητα, και Κοινωνική Απελευθέρωση.
Η εξαθλίωση της ποιότητας ζωής, η κατάργηση των Συνταγματικών ελευθεριών, η καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής έντασης.
Το «διευθυντήριο» των Βρυξελλών προωθεί μια νέου τύπου διακυβέρνηση και το Ευρωπαϊκό εγχείρημα έτσι όπως το είχαν φανταστεί οι «ρομαντικοί» των προηγούμενων δεκαετιών έχει πλέον μετατραπεί σε μια ιδιότυπη «Pax Germanica».
Η απόλυτη γερμανική κυριαρχία πάνω σε συστήματα και συσχετισμούς, που έχουν επιβληθεί και ρυθμίζουν οικονομίες κρατών και ζωές ανθρώπων.
Άραγε αμφιβάλλει κανείς ότι ζούμε τον απόλυτο κυβερνητικό αυταρχισμό στον μονόδρομο των μνημονίων και της λιτότητας;
Αμφιβάλλει κανείς ότι οι μνημονιακές επιλογές των τελευταίων κυβερνήσεων που έγιναν υπό τις οδηγίες των δανειστών διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό και αποστέωσαν την ελληνική κοινωνία;
Το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο προκειμένου να επιτευχθούν πλεονάσματα, οι εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα καταπατήθηκαν στο όνομα της δήθεν ανταγωνιστικότητας, η χώρα οδηγήθηκε σε συντεταγμένη χρεοκοπία με δόλιο τρόπο για να πάρουν στο ακέραιο τα χρήματά τους ξένα funds που δεν μπήκαν στο PSI, εκατομμύρια Έλληνες ζουν κάτω από τα όρια της απόλυτης φτώχειας γιατί οι πολιτικοί ταγοί κρίνουν ότι πρώτα πρέπει να πληρώνονται οι τόκοι και μετά να εξασφαλίζονται οι μισθοί και οι συντάξεις.
Η μοναδική ίσως διαφορά με τον Νοέμβρη του 1973 είναι ότι δεν έχουν κατέβει τα τάνκς από την περιοχή του Γουδή, ευτυχώς δεν υπάρχουν τα ΕΑΤ-ΕΣΑ στην οδό Μπουμπουλίνας.
Δυστυχώς ή ευτυχώς η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι καταστάσεις δεν αλλάζουν με τα «ΝΑΙ». Οι λαοί και το ρου της ιστορίας προχωράνε μπροστά με τα «ΟΧΙ». Με υποτακτικές αντιλήψεις και εθελοδουλία κανένας λαός δεν προχώρησε και καμία κατάσταση δεν ανετράπη.
Και βεβαίως δεν είναι δυνατόν στο βωμό της δημοσιονομικής σταθερότητας να θυσιάζονται ανθρώπινες ψυχές. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας οφείλει να καταλάβει ότι πέραν από τα ευχολόγια για την επέτειο του Πολυτεχνείου χρειάζονται και ηγέτες που να μπορούν να «κόψουν» τα δεσμά που βαραίνουν το λαό.
Η ιστορία της εξέγερσης του 1973 αποδεικνύει ότι μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν και δεν έχουν καμία ελπίδα εφαρμογής. Ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται, κόβεται... Κι όπως έλεγε κι ένας αγγλοαμερικανός συγγραφέας, ο Thomas Paine, (1737-1809): «Προχώρα πρώτος ή ακολούθησε ή φύγε από τη μέση».