Μια Γερμανίδα βοηθάει φτωχούς στην Αθήνα

«Τα κέρδη που έβγαλαν οι Γερμανοί από την κρίση δεν έφτασαν στο λαό», λέει η ψυχοθερεπεύτρια Sienglinde Schreiber στο Newsbomb

Της Γεωργίας Λινάρδου

Για πρώτη φορά συνάντησα τη γνωστή Γερμανίδα ψυχοθεραπεύτρια τον Μάρτιο του 2013 όταν ήρθε στην Αθήνα κουβαλώντας από τη Γερμανία σάκους με φάρμακα και τρόφιμα που είχε συλλέξει με τη βοήθεια γιατρών και εθελοντών στη χώρα της, για να τα παραδώσει στο Κοινωνικό Μητροπολιτικό Ιατρείο του Δήμου Ελληνικού.

Με δάκρυα στα μάτια μου περιέγραφε μια εικόνα που συνάντησε ένα βράδυ στον Κολωνό. «Σε ένα υπόστεγο συνάντησα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που ήταν άστεγοι. Τους πήγα τρόφιμα, τους έδωσα και λίγα χρήματα». Έκλαιγε και μου ζητούσε συγνώμη που δε μπορούσε να συνεχίσει την περιγραφή.
Έκτοτε κρατήσαμε επαφή μέσω email. Ξανασυναντηθήκαμε πριν από μερικές ώρες «ηλεκτρονικά» αυτή τη φορά. Ήθελα να δω τι κάνει και πως βλέπει πια τα πράγματα μετά την εκλογή και της νέας κυβέρνησης.

Διχασμένη η γερμανική κοινή γνώμη...

Διαπιστώνω ότι όπως και τότε έτσι και τώρα, η Sienglinde Schreiber όχι μόνον δεν άλλαξε απόψεις για τους Έλληνες, αντιθέτως εμμένει στις ίδιες.

«Οι μισοί συμπατριώτες μου πιστεύουν ότι οι Έλληνες φταίνε, αφού ακούνε ότι τρώνε τις συντάξεις των παππούδων και των γιαγιάδων που έχουν πεθάνει και δεν έχουν διαγραφεί από τα μητρώα. Κι εγώ αν ήμουν στη θέση τους το ίδιο θα έκανα (!). Προφανώς φταίει το ότι υπάρχει μεγάλη γραφειοκρατία. Το κράτος δεν έχει φροντίσει να τους διαγράψει, οπότε ο πολίτης δεν φταίει απαραίτητα γι' αυτό. Οι άλλοι μισοί στη χώρα μου συμπάσχουν με τους Έλληνες. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι, ενώ παρακολουθούμε διαφημίσεις στην τηλεόραση, "ταξιδέψτε στην Τουρκία", "ταξιδέψτε στην Αίγυπτο" ή όπου αλλού, στο τέλος της διαφήμισης εμφανίζεται μια λεζάντα που γράφει "Και, παρακαλώ, βοηθήστε την Ελλάδα"! Με ποιον τρόπο να βοηθήσεις την Ελλάδα όταν δεν τους προσκαλείς, αλλά και δεν τους προκαλείς να ταξιδέψουν σε αυτήν τη χώρα; Πολλοί συμπατριώτες μου θέλουν να βοηθήσουν, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν. Επιπλέον, όσοι είναι προβληματισμένοι υπέρ της Ελλάδας πιστεύουν ότι βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας διεθνών πολιτικών σχέσεων».

Η κοινή γνώμη στη Γερμανία είναι διχασμένη, λέει η Sienglinde. Υποστηρίζει δε πως: «Πολύ φοβάμαι ότι η κρίση θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα.

Υπάρχουν άστεγοι στη Γερμανία και άνθρωποι που ζουν με πάρα πολύ χαμηλούς μισθούς. Όμως υπάρχει ένα κοινωνικό κράτος που τους στηρίζει. Για παράδειγμα τους πληρώνει το ενοίκιο. Φυσικά, τα κέρδη που έβγαλαν οι Γερμανοί από την κρίση δεν έχουν φτάσει στο λαό. Το 80% των συμπατριωτών μου μπορεί ακόμη να ζει καλά, έχουμε χαμηλά ποσοστά ανεργίας και υπάρχει δουλειά -ένας στους δύο Γερμανούς δουλεύει-, αλλά οι περισσότεροι δουλεύουν με μαύρα (!) και με πολύ χαμηλούς μισθούς, οπότε φοβάμαι ότι είναι θέμα χρόνου».

Επισκέπτεται κάθε χρόνο τη χώρα μας από το 1980 και η μεγάλη της αγάπη είναι η Γαύδος. Έχει γράψει και βιβλίο για το νησί που λατρεύει και είναι πολύ περήφανη γι' αυτό.

Τέσσερα χρόνια στην Αθήνα.

«Από το 2010 οπότε πρωτοαντίκρισα την φτώχεια που υπάρχει στην Αθήνα, τους ανθρώπους που είχαν μεγάλη ανάγκη για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και δεν είχαν χρήματα για να φροντίσουν τον εαυτό τους ή τους δικούς τους ανθρώπους, αποφάσισα ότι μπορώ να βοηθήσω και το κάνω», αναφέρει. Δεκατρείς γιατροί είναι οι βασικοί της σύμμαχοι. «Ακόμη και όσοι αρνούνται να με βοηθήσουν, εγώ στέκομαι εκεί στην πόρτα και δεν φεύγω», υποστηρίζει.

Όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, όχι μόνον στην πόλη που ζει, Waldshut-Tiengen (σύνορα με Ελβετία) η Sienglinde μιλά για την Ελλάδα με αγάπη και εξηγεί στους συμπατριώτες της πως «Είναι απίστευτο το πόσοι άνθρωποι στην Ελλάδα είναι πραγματικά φτωχοί. Έχω δει φοβερές εικόνες. Οικογένειες να μένουν σε γκαράζ, άνθρωποι να πεθαίνουν από πείνα στο δρόμο».

Από το 2010 η Sienglinde έχει συγκεντρώσει τις εμπειρίες της από την Ελλάδα της οικονομικής κρίσης σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ το οποίο συνοδεύεται από καταγραφές των όσων έζησε εδώ. Θέλει να εκδώσει ένα βιβλίο γι' αυτό.

Σε ένα από τα ταξίδια της στην Αθήνα, καθόταν σε ένα καφέ. Ήταν μια πολύ βροχερή μέρα. «Κάποια στιγμή βλέπω να στέκεται έξω βρεγμένη μία γυναίκα. Ήθελα να την καλέσω να κάτσει μαζί μου, αλλά το προσωπικό του καταστήματος με εμπόδισε. Τότε είπα ότι είχαμε ραντεβού και ότι την γνωρίζω. Έτσι κατάφερα να την βάλω μέσα, να πάψει να βρέχεται και της πρόσφερα καφέ». Και μια άλλη φορά θυμάται έναν νεαρό να κάνει ντους με το νερό από έναν πυροσβεστικό κρουνό σε ένα πάρκο. «Του ζήτησα να τον βγάλω μία φωτογραφία. Τακτοποίησε τα βρεγμένα ρούχα του με προσοχή και στήθηκε στην κάμερα. Ακτινοβολούσε»!

Για τέσσερα χρόνια αυτή η γυναίκα περπατούσε στους δρόμους της Αθήνας, μετακινούνταν πάντα με δημόσια συγκοινωνία, κι όπου έβλεπε ανθρώπους να 'χουν ανάγκη έσπευδε να τους βοηθήσει. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να το κάνει ξανά. Λόγοι υγείας την εμποδίζουν. Είναι τέτοια, όμως, η αγάπη της για τους Έλληνες που ακόμη και τώρα προσπαθεί να βρει τον συμπατριώτης της που θα συνεχίσει αυτό που εκείνη έκανε... Μακάρι να καταφέρει να πραγματοποιήσει και το μεγάλο της όνειρο που είναι ένα εξοπλισμένο ασθενοφόρο το οποίο θα τριγυρνά στην Αθήνα και θα προσφέρει ανακούφιση σε όποιον την χρειάζεται.

«Κρίμα» και «Ξεφτίλα»

Ξέρει λίγα ελληνικά. Δύο λέξεις επαναλαμβάνει συνέχεια. «Κρίμα» για τα όσα περνούν οι άνθρωποι εδώ και... «ξεφτίλα». Γιατί; «Βρίσκω πολύ μεγάλη ξεφτίλα το ότι δεν ξέρουμε που πάει το πράγμα και που θα καταλήξει. Βλέπω πάρα πολλούς ανθρώπους σ' αυτήν την κατάσταση».

Σχετικές ειδήσεις

• Η «ανάπτυξη»...έφερε φτώχεια στους μισούς Ελληνες
• ΓΣΕΒΕΕ: Φτώχεια και χρέος για το 1/3 των πολιτών
• Τσίπρας: Οικουμενική συμμαχία απέναντι στη φτώχεια