Η ζωή σε μια σπηλιά… πίσω από τα Eurogroup!
Εδώ και ενάμιση μήνα η Ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τους δανειστές για το αυτονόητο: Το πρόγραμμα που εφαρμόσατε για τη διάσωση της χώρας, συνέτριψε τον κοινωνικό ιστό και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Oι εκόνες της φτώχειας και της ανέχειας είναι ίσως το ισχυρότερο όπλο ότι αυτή δεν είναι η Ευρώπη που οραματίζονται οι λαοί!!!
Μακριά από τις κλειστές πόρτες των Βρυξελλών, μακριά από τις κάμερες, τα φώτα, τα φαντασμαγορικά Eurogroup και τα τεχνικά euroworking groups, πίσω από τα νούμερα που βλέπει ο Ντάισελμπλουμ και ο Σόιμπλε, υπάρχουν και οι ανθρώπινες ψυχές.
Για αυτές τις ψυχές δεν έχει βγάλει καμία ανακοίνωση ο «κύριος αγροτική οικονομία», ούτε βεβαίως η σιδηρά Κριστίν Λαγκαρντ.
Για αυτές τις ψυχές που κοιμούνται το βράδυ στο παγωμένο χώμα με στέγη τον ουρανό και κάτι χαρτόκουτα για μαξιλάρια δεν έμαθε σε κανένα πανεπιστήμιο ούτε ο Σούλτς, ούτε ο Μοσχοβισί.
Για τους άστεγους - «θύματα» της οικονομικής κρίσης που βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη να στήνουν παράγκες στους εθνικούς κήπους είναι βέβαιον ότι δεν άκουσε ποτέ κάτι ο κ. Τόμας Βίζερ επικεφαλής του euroworking group.
Και δεν άκουσε, διότι ο κούφιος ήχος της φτώχειας δεν φτάνει μέχρι την Ελβετία όπου ο κ. Βίζερ συνηθίζει – κατά δήλωσή του – να πηγαίνει για σκι μόλις τελειώνει τις διαπραγματεύσεις με τους Έλληνες υπουργούς.
Ο φακός του Newsbomb, περπάτησε στον κήπο του Ζαππείου και «ξέθαψε» κάποιες ψυχές που ξεροσταλιάζουν στη βαρυχειμωνιά και τυλίγουν το κορμί τους με κομμάτια από νάιλον περιμένοντας υπομονετικά τον κάθε κύριο Σόιμπλε να αποφασίσει για την τύχη τους.
Στην Ευρώπη του 2015 δυο ηλικιωμένοι κύριοι έχουν βρει καταφύγιο σε μια γωνία στον κήπο του Ζαππείου.
Με ξύλα και νάιλον που έχουν μαζέψει από το δρόμο έχουν φτιάξει παράγκες για να προφυλάσσονται όσο είναι δυνατόν από το κρύο και τη βροχή.
Στα εβδομήντα σου με 360 ευρώ σύνταξη είναι κάτι παραπάνω από βέβαιον ότι ο χρόνος δεν κυλάει κανονικά...
Κυλάει αργά και βασανιστικά.
Το ίδιο αργά και βασανιστικά κυλάει ο χρόνος και για τους συμπολίτες μας που στοιβάζονται κατά δεκάδες – με τις κουβέρτες ανά χείρας – τα βράδια, σε μια σπηλιά μέσα στο Πεδίον του Άρεως.
Στο ερώτημα που είναι οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων, η πρόνοια κλπ είναι προφανές ότι κανείς δεν μπορεί να δώσει μια πειστική απάντηση.
Όπως καμία απάντηση δεν μπορείς να δώσεις σε έναν 60χρονο πρώην μπογιατζή που μαζεύει κουτάκια αναψυκτικών για να πάρει δυο ευρώ στο κιλό...
Γι ' αυτούς έχει άραγε κάποιο σχέδιο ο... σούπερ Μάριο που χειρίζεται στα δάχτυλά του τα ομόλογα; Το ΔΝΤ δεν έχει κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο αξιολόγησης;
Κάποιοι παλιότεροι, αυτή την Ελλάδα την έχουν ξαναδεί. Είναι γι' αυτούς déjà vu από την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία στις φτωχογειτονιές της Δραπετσώνας, του Κερατσινίου και του Περάματος...
Για όλους αυτούς η κυβέρνηση πρέπει να ορθώσει το ανάστημά της απέναντι στις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών μας... Γιατί δεν θέλουμε την Ελλάδα του '50 και του '60...
.jpg?t=tiVyG8S93Y4tBIXnA2PDmQ)
