Επέτειος Πολυτεχνείου: 42 χρόνια μετά... την «εξέγερση» την έφαγε η «εξουσία»;
Οι φοιτητές μεγάλωναν ενώ ο Τσε Γκεβάρα εκτελούνταν (1967) και ο Σαλβαδόρ Αλιέντε δολοφονούνταν (1973). Ο Τζον Λένον ήταν ακόμη ζωντανός και ο Σουηδός ηγέτης Όυλοφ Πάλμε δήλωνε: «Δεν μισούμε τον πλούτο, αλλά τη φτώχεια». Είχαν ζήσει τα δραματικά γεγονότα του Μάη του '68 και μιλούσαν ακόμη για τον Εμφύλιο και τις αλλαγές στον κόσμο. Ονειρεύονταν. Όμως, δεν έκαναν όλοι τα ίδια όνειρα.
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ - ΠΟΙΟΙ ΠΑΤΗΣΑΝ ΠΑΝΩ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΕΟΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΣΙΩΠΟΥΝ ΑΠΟ ΣΕΒΑΣΜΟ;
Της Γεωργίας Λινάρδου
Γιατί οι άνθρωποι μιλούν απαξιωτικά για τη «γενιά του Πολυτεχνείου»; Γιατί την κατηγορούν ότι αυτή κατέστρεψε την Ελλάδα; Και πώς με «πάτημα» την Εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 δημιουργήθηκε μια «φούσκα» ή αλλιώς μία «βόμβα» η οποία έσκασε στα χέρια των επόμενων γενεών «καταβαραθρώνοντας» ιδεολογικά, κοινωνικά και εθνικά την χώρα;
Πώς να μην μνημονεύσω την ασύλληπτη δήλωση του πρώην γενικού Διευθυντή Εξοπλισμών Γιάννη Σμπώκου ενώπιον του δικαστηρίου για τις μίζες στα εξοπλιστικά (29/08/2015) όταν χρησιμοποίησε ως διαπιστευτήριο το εξής: «Ανήκω στην αδικαίωτη γενιά του Πολυτεχνείου»;
Αφού απέδωσε «συλλογική ευθύνη» σε μια ολόκληρη γενιά, πρόσδωσε στη συμμετοχή του στο Πολυτεχνείο του '73... διαπιστευτήριο «καλών φρονημάτων». Πώς μπορεί κάποιος με την λογική σε απόλυτη άνθηση να το εξηγήσει αυτό;
Η πλειοψηφία των νέων που αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο δεν εξαργύρωσαν τίποτα!
Στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου συμμετείχαν χιλιάδες φοιτητές. Μόλις μερικές δεκάδες, εξαργύρωσαν την «συμμετοχή» τους στην κορυφαία αυτή έκφραση του αντιδακτορικού αγώνα. Κάποιους τους ξέρουμε, άλλους όμως όχι. σ.σ., τις πράξεις της δεύτερης κατηγορίας μπορεί και να τις... βιώνουμε.
Δυστυχώς, όμως, από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οι μειοψηφίες χτίζουν τους κανόνες και ευθύνονται για τις καταστροφικές σε ένταση καταιγίδες οι οποίες ελέω... προστατευτικών, πλημμυρίζουν ιδεολογίες, μουλιάζουν τον κοινωνικό ιστό και καταστούν την χώρα ένα εύθραστο οικοδόμημα.
Η φωνή της Μαρίας Δαμανάκη μιλά για... «πολιτικό ακτιβισμό»!!!
Όταν η Μαρία Δαμανάκη ως φοιτήτρια φώναζε από τα μεγάφωνα του Πολυτεχνείου: «Ελληνικέ Λαέ!», δεν κατείχε θέση εξουσίας. Μέχρι σήμερα, έχει περάσει από πολλές θέσεις.
Με «μεταφυσική διάθεση», τον Φεβρουάριο του 2015, θυμόταν τη γενιά του Πολυτεχνείου σ' ένα άρθρο της (ΤΑ ΝΕΑ). Σταχυολογώ: «Λατρέψαμε την πολιτική σαν θρησκεία, σχεδόν τη θεοποιήσαμε...» και «... η ανάγκη μας για την όποια μεταφυσική πίστη καλύφθηκε σε μεγάλο βαθμό από το κοινωνικό πρόσταγμα και τον πολιτικό ακτιβισμό που γράφτηκαν στο dna μας».
Άραγε, πώς μπορεί η «φωνή του Πολυτεχνείου» που έχει υπηρετήσει για δεκαετίες στα κέντρα εξουσίας -παρ' ολίγον να αναλάβει και υπουργός Δημόσιας Τάξης- και με δεδομένο πως στη χώρα μας τα χρόνια της μεταπολίτευσης γιγαντώθηκε ένα επικίνδυνο πελατειακό κράτος προκαλώντας υψηλότατα ποσοστά διαφθοράς, να μιλά για «πολιτικό ακτιβισμό»;
Η συμπλεγματική σχέση ορισμένων «πρωταγωνιστών» του Πολυτεχνείου με την εξουσία και το χρήμα, ήταν αυτή που έσυρε τον «χορό» της μεταπολίτευσης με βάση την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, του στενού κύκλου, των ψηφοφόρων τους και όσων μπορούσαν να κάνουν... χρήσιμα «χατήρια».
Ως εκ τούτου το κράτος που χτίστηκε στην μεταπολίτευση σε συντεχνιακά θεμέλια, χαρακτηρίζεται δικαίως ως «εξαμβλωτικό» και «ανορθολογικό».
Οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι υποτίθεται πως τα έβαλαν με τα τανκς της Χούντας, απέναντι στους πελάτες - ψηφοφόρους τους, συμπεριφέρθηκαν - συμπεριφέρονται ως «μούμιες».
«Έγιναν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, σύμβουλοι...»
Νεαρή κοπέλα ήταν η Σοφία Νασ. στο Πολυτεχνείο. Σε ένα χειμαρρώδες κείμενό της, γράφει: «Θέλω να θυμηθώ τους νεκρούς αγωνιστές που είδα δίπλα μου στην οδό Αβέρωφ στην προσπάθεια κατάληψης του τότε χουντικού Υπουργείου Δημοσίας Τάξης. Θέλω να θυμηθώ τον φίλο μου Γρηγόρη Γρηγοριάδη που μια σφαίρα ντουμ-ντουμ (ξέρετε αυτές που εκρήγνυνται μέσα στο σώμα) τον βρήκε στο πόδι και του το διέλυσε. Θέλω να θυμηθώ πόσοι συνελήφθησαν για να βρεθούν τα ίχνη εκείνων των αγωνιστών που κρύφτηκαν αναγκαστικά τότε. Θέλω να θυμηθώ την Πέπη Ρηγοπούλου που ένα βαρύ κάγκελο της συνέτριψε τα πόδια όταν μπήκε το τανκς στο Πολυτεχνείο... Και τέλος θέλω να θυμηθώ τον ρόλο της "παραδοσιακής αριστεράς" τα χρόνια εκείνα και την "εξαργύρωση" των ευσήμων της για εκείνη τη συμμετοχή».
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΠΑΝΙΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΠΕΠΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ
Και καταλήγει η Σοφία Νασ: «Τα ανδρείκελα του ΝΕΟ-ΦΑΣΙΣΜΟΥ που μας κυβερνούν ανήκουν στη γενιά που ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕ με ψέματα, εξαγορές, εκπόρνευση όλα τα ηρωϊκά σύμβολα του αγώνα του Πολυτεχνείου ζητώντας τότε και τώρα ψήφους. Τις πήραν, τις ξαναπήραν. Έγιναν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, "σύμβουλοι". Ο κ. Παπουτσής, σαν υπουργός Προστασίας του Πολίτη, διέγραψε το πολιτικό του παρελθόν έπνιξε τον λαό στα χημικά και συγκυβερνά με τον υμνητή της χούντας Καρατζαφέρη που αρέσκεται να την ονομάζει "Επανάσταση". Η Μαρία Δαμανάκη δρέπει τον παχυλό μισθό της στις Βρυξέλλες...»
Ηταν Νοέμβρης του 2011 όταν ένας πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ο Στέφανος Τζουμάκας πήγε να καταθέσει στεφάνι στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Προπηλαλίστηκε από ομάδα νεαρών που φώναζαν συνθήματα εναντίον του και εναντίον εκείνων που καπήλευσαν τη μνήμη του Πολυτεχνείου με εξαργύρωση σε θέσεις εξουσίας. Φυγαδεύθηκε σαν καταζητούμενος.
Και ήταν το 2009 όταν μία ακόμη «πρωταγωνίστρια» του Πολυτεχνείου, η Μαρία Δαμανάκη δέχθηκε επίθεση... με γιαούρτια
Τα «δαιμόνια» της εξουσίας και η ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου...
Ακόμη και ανένταχτοι κατά την διάρκεια της Χούντας, εντάχθηκαν «άριστα» μετά την πτώση της: Σύμβουλοι παιδαγωγικού Ινστιτούτου, γενικοί γραμματείς σε υπουργεία, σύμβουλοι πρωθυπουργών, υπουργοί, εκδότες, δήμαρχοι, διαφημιστές κ.λπ.
Η «πηγή» απ' όπου προέκυψαν τα «δαιμόνια» της εξουσίας στην Μεταπολίτευση δεν ήταν μόνον η Συντονιστική Επιτροπή των Φοιτητών του Πολυτεχνείου (ορισμένοι απ' όσους συμμετείχαν τότε, δεν δέχθηκαν ποτέ κυβερνητική θέση ή ευρύτερα "δημόσια καρέκλα" και παρέμειναν ανένταχτοι).
Ποιοι έχουν κρατήσει την σημαία του Πολυτεχνείου στις πορείες της δεκαετίας του '70;
Ένας από αυτούς είναι και ο Χρήστος Παπουτσής (1978). Τι είναι σήμερα μετά από μία μεγάλη πορεία σε υπουργικές θέσεις; Επίσημος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα.
Τρία χρόνια πριν (1975) ήταν ο Στέφανος Τζουμάκας και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης. Σε πολλές υπουργικές θέσεις ο πρώτος και ο δεύτερος πρώην βουλευτής, στενός σύμβουλος και «λογογράφος» του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.
Η σημαία πέρασε και από τα χέρια του Φώτη Χατζημιχάλη, μετέπειτα βουλευτή, υφυπουργού και προέδρου του Ινστιτούτου Γεωπονικών Επιστημών.
Όπως και από τα χέρια του Ιωάννη Τσαμουργκέλη, καθηγητή του Τμήματος Ναυτιλίας και Επιχειρηματικών Υπηρεσιών του Πανεπιστημίου του Αιγαίου, πρώην συμβούλου σε θέματα αποκρατικοποιήσεων του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, πρώην Προέδρου του Ινστιτούτου Εργασίας, πρώην συμβούλου διοίκησης στην Εθνική Τράπεζα, πρώην ιευθύνοντος Σύμβουλου της Εθνικής Χρηματιστηριακής κ.λπ.
Για την πλειοψηφία, όμως, των ανθρώπων που αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο η εξουσία δεν αποτέλεσε τον βασικό κινητήριο μοχλό εξέλιξης. Δεν λειτούργησε ως «άλλοθι» για να βρουν μια καλή θέση στο δημόσιο, μια ακριβοπληρωμένη θέση δίπλα σε κάποιον υπουργό, σε δημόσια υπηρεσία θέση προέδρου, ένα υπουργείο ή ένα έδρανο στην Βουλή ή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Δημήτρης Παπαχρήστος: Η φωνή του Πολυτεχνείου
Γράφει: «Η Αριστερά εντελώς στερεότυπα επαναλαμβάνει την απολυτότητά της. Θεωρεί το Πολυτεχνείο δικό της, κι ας την ξεπέρασε. Φοβάται ότι δεν το ελέγχει, όπως και το κατεστημένο και οι διαχειριστές της εξουσίας, γι’ αυτό προσπάθησαν να αγκαλιάσουν το Πολυτεχνείο και πολλούς που συμμετείχαν στην εξέγερση μέχρι ασφυξίας. Ελάχιστοι ενέδωσαν, πράγμα που θα το έκαναν έτσι κι αλλιώς. Δεν χαρακτηρίζεται η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου από τέτοια φαινόμενα – κι όμως, κάποιοι άκαπνοι προσπάθησαν να το αμαυρώσουν. Το Πολυτεχνείο από μόνο του είναι επικίνδυνο, προτρέπει στην εξέγερση και στην επανάσταση και είναι απτό ιστορικό παράδειγμα πως αυτά που ονειρευόμαστε για έναν κόσμο που θα χωράει πολλούς διαφορετικούς κόσμους και ελεύθερους ανθρώπους μπορούν να γίνουν πράξη».
Λάμπρος Παπαδημητράκης
Τρεις άνθρωποι βρίσκονταν τότε πίσω από τα μικρόφωνα του αυτοσχέδιου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Λάμπρος Παπαδημητράκης.
Τον αναζητούμε σε κάποια υπουργική θέση ή τουλάχιστον σε θέση με «δημόσια φροντίδα». Και αυτόν και τον Παπαχρήστο δεν τους βρίσκουμε.
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΕΚΦΩΝΗΤΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΝΕΤ το 1997:
Επέτειος Πολυτεχνείου: 42 χρόνια μετά από την Εξέγερση.
Ενα από τα συνθήματα του τότε ήταν... «Κάτω η εξουσία»!
Σχετικές ειδήσεις
Trending
2.jpg?t=_Aqc3Ei7PzZla-gyfXYY9g)
