Η Κοινωνική Πρόνοια και το μουχλιασμένο ψωμί της άστεγης!
ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΟΥ 2016 ΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ ΔΕΝ ΨΑΧΝΟΥΝ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ - ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΨΙΧΟΥΛΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ...
Της Γεωργίας Λινάρδου
Ήξερε που έψαχνε. Στα σκουπίδια των ταχυφαγείων της περιοχής που απλώνονται σε απόσταση αναπνοής από τον βωμό της Δημοκρατίας. Εκεί που παίρνονται όλες οι αποφάσεις!
Μέσα στις μαύρες σακούλες με τα γιορτινά αποφάγια υπήρχε κι ένα άθικτο πακέτο με ψωμί κομμένο σε φέτες του τοστ. Το έβγαλε από τα σκουπίδια και το σήκωσε ψηλά για να το παρατηρήσει.
Η διάφανη ζελατίνα με την οποίαν ήταν καλυμμένο το ψωμί, φανέρωνε και την κάθε λεπτομέρεια από το μούχλιασμα που είχε αρχίσει να το καταστρέφει.
Με το ένα της χέρι τίναξε για μερικά δευτερόλεπτα τη μούχλα πάνω από την ζελατίνα. Η αίσθηση ότι την απομάκρυνε, την ενθάρρυνε, της έδωσε... ελπίδα.
Το έβαλε σε μία άδεια σακούλα σούπερ μάρκετ που είχε στην τσέπη της και συνέχισε το ψάξιμο.
Την προσπέρασα για να συναντήσω τον νεαρό άστεγο της οδό Ερμού με το «χαμόγελο».
Δεν τον βρήκα.
Ήταν ένας νεαρός άστεγος στο τελείωμα της οδού Ερμού. Πριν από το φανάρι με την οδό Αθηνάς. Δίπλα στο στρωσίδι του υπήρχε ένα άδειο πλαστικό ποτήρι... για να συλλέγει τις «φιλανθρωπίες» μας κι ένα βιβλίο του Σωκράτη. Συχνά τα μεσημέρια οι οδηγοί του πέταγαν πότε ένα τσιγάρο και πότε ένα βιαστικό «μεγάλε, τι κάνεις;» κι εκείνος χαμογελούσε.
Πια δεν βρίσκεται εδώ...
Επιλέγω άλλον προσανατολισμό.
Στην Πλάκα.
Ένας μεσήλικας έχει στήσει το δικό του «σπιτικό» του στην πρόσοψη ενός κλειστού ταξιδιωτικού πρακτορείου στην Πλάκα.
Τις περισσότερες ώρες της ημέρας μένει σε αυτό το σημείο. Κοιμάται ή κάνει πως κοιμάται. Συχνά τον πλησιάζουν γείτονες και περαστικοί για ένα τσιγάρο, για ένα πιάτο φαγητό.
Ακόμη κι όταν οι αστυνομικοί είχαν αποκλείσει την περιοχή εξαιτίας της επίσκεψης του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούτ Αμπάς, σε αυτόν δεν τόλμησαν να πουν κουβέντα.
Down Town...
Στο Μεταξουργείο υπάρχουν άνθρωποι που σχηματίζουν τέτοιες ουρές που μπορούν να δεσμεύσουν τους δρόμους που περικλείουν ένα οικοδομικό τετράγωνο για ένα σάντουιτς και ένα γλυκό κρουασάν!
Κι άλλοι. Πολλοί άλλοι ζουν στη σκιά της πόλης των έντονων αποφάσεων και αντιθέσεων.
Η Βουλή απέχει μία ανάσα δρόμο απ' όλα αυτά!
Μια ανάσα δρόμο απέχει η μία πραγματικότητα από την άλλη.
Εκεί όπου βρίσκεται ο τόπος καταγωγής οδυνηρών ή μη εξαγγελιών -φανερών ή όχι- που επηρεάζουν την πυκνότητα της πόλης σε άστεγους ή σε ανθρώπους που σέρνονται στα φανάρια και έξω από τα μαγαζιά για να ζητήσουν το κάτι που χρειάζονται για να ζήσουν ή το κάτι που θέλουν για δικούς τους λόγους.
Δεν είναι θέμα αλληλεγγύης, πια, ούτε ζήτημα «εποχικής φιλανθρωπίας».
Είναι θέμα πολιτικής. Θέμα Κοινωνικής Πρόνοιας ή Αλληλεγγύης. Δε έχουν νόημα οι ταμπέλες!
Η Κοινωνική Πρόνοια - Αληλλεγγύη (sic) έχει βουλιάξει στη χώρα. Αν στερέψουμε τα χρήματα της καταστολής, ίσως και να' χουμε την πρόληψη που καταστολή δεν θα χρειάζεται...
σ.σ., Είναι σαν το ψωμί της γιαγιάς στο Μοναστηράκι. Όσο και αν τινάξεις τη μούχλα πάνω από την ζελατίνη του μουχλιασμένου ψωμιού, αυτή θα εξακολουθεί να υπάρχει...