Agusta Bell 212: Μία μοιραία πτήση κι ένα ακόμη παιδί που μένει πίσω
Το κοριτσάκι του Κωνσταντίνου Πανανά, ενός εκ των αξιωματικών του μοιραίου ελικοπτέρου που κατέπεσε στην Κίναρο δεν γνωρίζει τι συνέβη στον πατέρα του. Ταξιδεύουμε 36 χρόνια πίσω για να συναντήσουμε ένα άλλο παιδί από το οποίο αποκρύβεται το γεγονός ότι ο πατέρας τους -αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων- σκοτώνεται από τη συντριβή του αεροσκάφους του. Μία συγκλονιστική περιγραφή.
ΟΙ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΤΗΣΕΩΝ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ 36 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Της Γεωργίας Λινάρδου
Η πτώση του ελικοπτέρου στην Κίναρο έξυσε μνήμες από μία πολύχρονη δημοσιογραφική έρευνα για τις μοιραίες πτήσεις των ανθρώπων της Πολεμικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού. Για τα θύματα εν καιρώ ειρήνης και τις... παράπλευρες απώλειες.
Επτά χρόνια από την έκδοση του «May Day: 10 Μοιραίες πτήσεις» κι αυτή η διαολεμένη δημοσιογραφική έρευνα που μου' χε πάρει άλλα τόσα χρόνια για να την φέρω εις πέρας, να την συντάξω στο μυαλό μου και στη συνέχεια στο χαρτί, δε λέει να τελειώνει.
Όταν άκουσα πως έπεσε το ελικόπτερο στην Κίναρο και μάλιστα λίγες ημέρες αφ' ότου δέκα χρόνια πριν είχε εντοπιστεί η σορός του Έκτορα Γιαλοψού από την πτώση ενός ίδιου τύπου ελικοπτέρου -το πλήρωμα του οποίου αποτελούσαν τότε οι επίσης αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού Χριστόδουλος Καραθανάσης και Παναγιώτης Βλαχάκος - ήταν σα να επέστρεφα στα σπίτια των οικογενειών τους που με είχαν εμπιστευθεί για να μου μιλήσουν για τις τελευταίες στιγμές των ανθρώπων τους.
Και να που, δυστυχώς, ο «κατάλογος» μεγαλώνει με τον Αναστάσιο Τουλίτση, τον Κωνσταντίνο Πανανά και τον Ελευθέριο Ευαγγέλου.
Είναι υπερβολικά νωρίς για να γνωρίζουμε τα ακριβή αίτια της πτώσης του ελικοπτέρου. Όχι ότι θα το μάθουμε και ποτέ. Υποθέσεις που άπτονται απόρρητων φακέλων του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας....
Για τα Ίμια μπορεί κάποιος να μιλήσει με την απόλυτη βεβαιότητα; Για το μαχητικό που οδήγησε στο θάνατο τον Νίκο Σιαλμά, μπορεί κάποιος να μιλήσει επίσημα; Για τον Νίκο Παρούση, τον Παναγιώτη Ζαφειράκη, τον Δημήτρη Στρατάκια και τόσους άλλους;
Επιτρέψτε μου να σταθώ στον ανθρώπινο παράγοντα.
Ξεφυλλίζω το βιβλίο και σταματώ στην ιστορία που μου είχε διηγηθεί η Μιράντα Παπασταύρου για τον μεγάλο της γιο. Η Μιράντα έχασε τον άντρα της, τον Σπύρο Παπασταύρου τον Ιανουάριο του 1980 όταν το F-104 που πετούσε αυτός ο εξαιρετικά έμπειρος πιλότος στούκαρε λίγο έξω από την Πρέβεζα. Πώς και γιατί; Οι απόρρητοι φάκελοι γνωρίζουν μόνον...
Η Μιράντα έμεινε πίσω με δύο μικρά παιδιά. Τον Δημοσθένη που τότε ήταν πολύ μικρός για να καταλάβει και τον Νικόλα.
Έζησα μιλώντας αρκετές ώρες μαζί της. Αναδημοσιεύω από το βιβλίο ένα από τα περιστατικά που μου είχε περιγράψει τότε και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου (σ.σ., η μεταφορά τους στο βιβλίο είναι δραματοποιημένη και το κείμενο που δημοσιεύω είναι στην πρωτόλεια μορφή του - οι διάλογοι είναι πραγματικοί):
Ο πατέρας του είχε καιρό να έρθει κι άλλο τόσο να πάρει τηλέφωνο.
- Ούτε σήμερα θα ‘ρθει ο μπαμπάς;
«Λοιπόν Νικόλα, άκου τί έχει συμβεί. Μια μέρα που πετούσε ο μπαμπάς, τον είδε ο θεός και του είπε: "Εσύ που είσαι πολύ καλός άνθρωπος, θα γίνεις ο άγγελος μου για να με βοηθάς να φροντίζουμε τους φτωχούς και τους αρρώστους. Δεν τα καταφέρνω μόνος μου".»
-Και κάθε πότε θα του δίνει άδεια ο θεός για να τον βλέπουμε;
«Δυστυχώς, επειδή η δυστυχία δε σταματά ποτέ στην υψήλιο, δε θα μπορεί να παίρνει άδεια. Βλέπεις, η δουλειά του αγγέλου δε σταματά ποτέ...»
-Μα καλά, ο μπαμπάς προτίμησε να κάνει μια τέτοια δουλειά και να μην έρχεται να μας βλέπει; Γιατί δέχθηκε να πάει; Ο θεός είναι κακός!
«Ο μπαμπάς θα είναι πάντα κοντά μας, θα μας βλέπει ότι και να κάνουμε. Ξέρεις, το βλέμμα των αγγέλων φτάνει παντού στη γη, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται».
Με μια δρασκελιά κρύφτηκε στη ντουλάπα της κρεββατοκάμαρας δίπλα απ’ την κουζίνα.
-Τώρα με βλέπει ο μπαμπάς;
«Σε βλέπει...»
Τρέχει κάτω απ’ το κρεββάτι.
-Τώρα με βλέπει;
«Και τώρα σε βλέπει...»
-Αυτά που λέμε τ’ ακούει;
«Τ’ ακούει...»
- Μαμά, εγώ δεν είμαι ευχαριστημένος. Να με βλέπει, να με ακούει, αλλά εγώ να μη μπορώ ούτε να τον ακούσω, ούτε και να τον δω. Θέλω να τον βλέπω, να τον ακούω, να τον νιώθω...
Ο Δημοσθένης δεν έκανε τέτοιου είδους ερωτήσεις. Ηταν μόλις 19 μηνών. Μόνον που έκλαιγε συνέχεια και είχε χάσει τον ύπνο του. Η Μιράντα τον έτρεχε συνέχεια στο Παίδων μέχρι που οι γιατροί διαπίστωσαν ότι το παιδί είχε υποστεί ισχυρό σοκ.
.....
Εχει περάσει περίπου ένας μήνας μετά το ατύχημα κι ο Νικόλας συνεχίζει να πιστεύει στο ίδιο παραμύθι. Κι όταν η Μιράντα θέλησε να τον πάει στο νεκροταφείο, του έπλασε άλλη μια ιστορία προκειμένου να τον προετοιμάσει για ότι θα έβλεπε.
«Οι άνθρωποι φτιάχνουν ένα σπιτάκι για τους αγγέλους τους».
-Να φτιάξουμε κι εμείς ένα για το μπαμπά.
Οι επισκέψεις στο νεκροταφείο είχαν γίνει καθημερινές. Ο Νικόλας του άφηνε λουλούδια και τον ενημέρωνε για τα νέα του σχολείου. Μέχρι που μια μέρα το συνηθισμένο πρόγραμμα πήρε απροσδόκητη τροπή.
«Γεια σου κοπέλα μου», της είπε ο καντηλανάφτης, «βλέπω ότι έχεις και παιδάκι. Μεγάλος γολγοθά ανεβαίνεις κι εσύ. Καλά ρε παιδί μου, πώς έπεσε το αεροπλάνο;»
-Δηλαδή έπεσε το αεροπλάνο; Ο μπαμπάς μου σκοτώθηκε;
Ούτε να συνεχίσει το ίδιο παραμύθι, αλλά ούτε και να φτιάξει ένα ακόμη, τολμούσε.
«Ναι αγάπη μου»
-Δηλαδή ο μπαμπάς μου είναι εδώ μέσα;
«...»
Επεσε πάνω στο μαρμάρινο τάφο και με τα μικρά του χέρια, προσπαθούσε να ξεκολλήσει τις πλάκες.
- Βοήθα με να τον βγάλουμε. Να τον πάμε στο σπίτι μας! Αντε δεν ακούς τί σου λέω;»
«Δε μπορούμε, είναι πεθαμένος»
-Δεν πειράζει. Θα τον ταϊζω εγώ με το κουταλάκι…
.jpg)
