Μνημόσυνο Παντελίδη: Κοσμοσυρροή στη μνήμη του 32χρονου τραγουδιστή (photos)
Ακόμη ακούγεται σαν ένα κακόγουστο αστείο, όμως δυστυχώς δεν είναι. Ο Παντελής Παντελίδης, όσο ξαφνικά μπήκε στα σπίτια μας με τη φωνή και τα τραγούδια του, τόσο ξαφνικά έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Πέμπτης 18 Φεβρουαρίου.
Στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στη Νέα Ιωνία, εκατοντάδες είναι ο κόσμος που έχει συγκεντρωθεί από νωρίς για να τιμήσει τον Παντελή Παντελίδη και να δείξει, για άλλη μια φορά, πώς ο 32χρονος δεν «έφυγε» ποτέ από κοντά μας.
Συγγενείς, συνάδελφοι, φίλοι και θαυμαστές του αδικοχαμένου λαϊκού τραγουδιστή βρίσκονται εκεί, ενώ οι γονείς του δεν μπήκαν από την πίσω πόρτα της εκκλησίας, ώστε να αποφύγουν τις κάμερες και το πλήθος κόσμου.
Ο ασπρομάλλης κύριος είναι ο πατέρας του Παντελή Παντελίδη, Σταύρος.
Οι εκδηλώσεις τιμής της μνήμης του Παντελή Παντελίδη ξεκίνησαν από χθες, οπότε και πραγματοποιήθηκε το κάλεσμα που είχε οργανώσει ο αδελφός του τραγουδιστή, Τριαντάφυλλος, ζητώντας από από θαυμαστές και φίλους του Παντελή να βάλουν στις 19.00 τέρμα τα ηχεία και να τραγουδήσουν «Πίνω από ‘κει ψηλά για σένα» δυνατά, ώστε να φτάσει η φωνή μας κοντά του.
Οι ημέρες για τον Παντελή... χωρίς τον Παντελή
Ήταν 18 Φεβρουαρίου όταν έφτασε η πρώτη είδηση πως σκοτώθηκε ένας διάσημος τραγουδιστής έπειτα από τροχαίο.
Η ώρα ήταν περίπου εννιά το πρωί. Φτάνει στα αυτιά μας δεύτερη πληροφορία... το τροχαίο στη Βουλιαγμένης είχε θύμα τον Παντελίδη.
Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό όλων ήταν πως επρόκειτο για κάποια συνωνυμία και πως σίγουρα δεν ήταν ο Παντελής.
Τα λεπτά περνάνε και η πληροφορία για τον χαμό του Παντελή Παντελίδη επιβεβαιώνεται από όλο και περισσότερες πηγές.
Μούδιασμα. Αυτό ήταν το πρώτο αίσθημα, που ένιωσε όλη η Ελλάδα. Αυτό ένιωσα κι εγώ.
Όση ώρα κατευθυνόμουν από το κέντρο της Αθήνας προς τη λεωφόρο Βουλιαγμένης, στην έξοδο από το παλιό αεροδρόμιο, κατάλαβα τι θα πει να νιώθεις... το «κενό».
Χτυπάει το κινητό. Στην άλλη άκρη της γραμμής η μητέρα μου παγωμένη μου λέει: «Παιδί μου... άκουσα...» παύση σαν να ήθελε για πρώτη φορά να της διαψεύσω την είδηση κάποιου συναδέλφου.
«Καλά άκουσες» ήταν το μόνο που είπα και κλείσαμε.
Φτάνω στο σημείο. Λαμαρίνες, γυαλιά, σπασμένα εξαρτήματα από το αυτοκίνητο, ένα CD του Βέρτη... όλα σκορπισμένα σ’ εκείνη τη στροφή.
Τη στροφή που λίγες μόνο ώρες αργότερα χιλιάδες θαυμαστές του Παντελή, με λουλούδια στα χέρια, δάκρυα να έχουν κατακλείσει τα πρόσωπά τους και τα ηχεία στο τέρμα, θα έδειχναν την αγάπη τους... και πιστέψτε με είδα πολλή αγάπη.
Η επόμενη ημέρα όπως και ακόμα λίγες μέχρι την κηδεία του Παντελή, θα με βρουν στη γειτονιά του, τη Νέα Ιωνία.
Εκεί μίλησα με όσους περισσότερους γείτονες μπορούσα. Όχι μόνο ως δημοσιογράφος αλλά πιο πολύ σαν κάποια που έστω στο τέλος ήθελε να μάθει κάτι παραπάνω για τον άνθρωπο που έμαθε σε όλους τι πάει να πει «καψούρα».
Το κοινό στα λόγια όλων όσων μίλησαν για τον Παντελή, ήταν μια πρόταση... «Έφυγε ο άγγελος της γειτονιάς μας». Μια πρόταση που λέει πολλά.
Στη Νέα Ιωνία εκείνα τα πρωινά και ακόμα περισσότερο τα βράδια, ο Παντελής υπήρχε παντού.
Ήταν σε κάθε σπίτι, σε κάθε μαγαζί, σε κάθε κινητό και σε κάθε αυτοκίνητο.
Ένιωθες να σε κατακλύζει η βαθιά φωνή του και να σε ηρεμεί η μουσική του.
Ήταν σαν να προσπαθούσε μια ολόκληρη γειτονιά να «φωνάξει» πως δεν «έφυγε», είναι εδώ μαζί μας, ανάμεσά μας... δίπλα μας.
Οι μέρες θα περάσουν και τον Παντελή θα συνοδεύσουν στην τελευταία του πρεμιέρα πάνω από 7.000 κόσμος, με το τελευταίο χειροκρότημα να είναι το πιο δυνατό απ’ όλα. Σαν να ήθελαν το χειροκρότημα τους να φτάσει κοντά του... ίσως και να τα κατάφεραν.
Πολλοί είπαν πως θα ξεχαστεί... Κι όμως η «παρουσία» του μέσα από τα τραγούδια του είναι πιο έντονη από κάθε άλλη φορά.
Γιατί; Θα δανειστώ τα λεγόμενα του συναδέλφου Λευτέρη Σουχάιμπ για να απαντήσω σε αυτό. Γιατί «Ο Παντελής κατάφερε και έκανε το ακατόρθωτο, πέτυχε έκανε το όνειρό του πραγματικότητα.
Έζησε τους πόθους, έζησε τον μύθο που είχε στο μυαλό του και στη καρδιά του.
Τραγούδησε και ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλοπάτι της δυσκολότερης βιομηχανίας της χώρας, αυτής της τέχνης, του τραγουδιού, των κυκλωμάτων, της πίστας.
Και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που τον λάτρεψε ο κόσμος και η γενιά μου, γιατί μας έκανε να ελπίζουμε πως ίσως και εμείς ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τα καταφέρουμε.
Ίσως μπορούμε να καταφέρουμε να ζήσουμε το όνειρο μας, ίσως μπορούμε να πετύχουμε κάτι.
Και τα κατάφερε με τον πλέον ανορθόδοξο τρόπο, πήγε στον κόσμο και μίλησε στα σπίτια τους πρώτα μέσα από το διαδίκτυο, και τους είπε ο,τι είχε να τους πει, και εκείνοι το δέχθηκαν άνοιξαν την αγκαλιά τους και τα σπίτια τους.
Για εμένα ο Παντελής αυτό συμβόλιζε, την ελπίδα που είχα χάσει. Για αυτό όταν πήγαινα να τον ακούσω έλεγα "πάω στον ψυχολόγο μου."
Καλή αντάμωση εκεί ψηλά.
Πηγή: cnn.gr