Ποια προνόμια των συνδικαλιστών θέλει να καταργήσει η τρόικα;
ΤΙ ΙΣΧΥΕ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ – ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ
Της Αμέλιας Αναστασάκη
Την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου 1264/1982 ζητούν οι δανειστές- και όπως όλα δείχνουν προωθεί και η κυβέρνηση- ενόψει της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη αξιολόγηση. Μεταξύ άλλων, εξετάζεται το «ψαλίδισμα» των προνομίων των συνδικαλιστών, η επιβολή πλαφόν σε άδειες/απολύσεις/αξιολόγηση, αλλά και η διαφοροποίηση του τρόπου προκήρυξης των απεργιών, ώστε να εξαλειφθεί το φαινόμενο μικρές μειοψηφίες να αποφασίζουν απεργίες.
Αναλυτικά τι ζητούν οι θεσμοί:
1. Αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων για την πραγματοποίηση απεργιών.
2. Αύξηση του χρόνου προειδοποίησης για απεργία στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
3. Μείωση των ημερών συνδικαλιστικής άδειας, περιορισμός αμειβόμενων αδειών στις απολύτως απαραίτητες και περιορισμός των προσώπων που δικαιούνται άδειες.
4. Δραστική μείωση των ημερών αδικαιολόγητης απουσίας του συνδικαλιστή και ευθυγράμμιση με όσα ισχύουν για κάθε εργαζόμενο.
5. Δυνατότητα απόλυσης συνδικαλιστών για σπουδαίο λόγο.
6. Περιορισμός των συνδικαλιστών που απολαμβάνουν προστασία.
7. Κατάργηση της δυνατότητας παροχής προστασίας μέσω του καταστατικού των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
8. Μείωση του αριθμού των προστατευόμενων ιδρυτικών μελών μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Τη μεγαλύτερη πίεση ασκούν οι θεσμοί όσο αφορά στις απολύσεις συνδικαλιστών σε περιπτώσεις ποινικών αδικημάτων ή απιστίας ή μετά από μεγάλη απουσία από την εργασία τους. Με το τωρινό καθεστώς, το ερώτημα της απόλυσης ενός συνδικαλιστή τίθεται σε ειδική επιτροπή η οποία καλείται να εξετάσει αν συντρέχουν συγκεκριμένοι λόγοι που αναφέρονται ρητά στον συνδικαλιστικό νόμο. Μεγάλες πιέσεις όμως ασκούνται από την πλευρά των δανειστών και όσο αφορά στη μείωση των ημερών της συνδικαλιστικής άδειας.
Τελικά ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα είναι υπόθεση προνομιούχων;
Εδώ και πολλά χρόνια ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα προκαλούσε έντονες αντιπαραθέσεις και διχασμό, αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι οι συνδικαλιστές στη χώρα μας είναι προνομιούχοι, και η ανατροπή των «πλουσιοπάροχων» δικαιωμάτων τους είναι επιβεβλημένη.
Πληρωμένα ταξίδια, εξασφαλίζουν θέσεις σε Διοικητικά Συμβούλια μεγάλων επιχειρήσεων, αλλά και κατοχύρωση της απαλλαγής από μεγάλο μέρος εργασιακών τους καθηκόντων για όλο το διάστημα της θητείας τους (Δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα), είναι μερικές από τις «καταγγελίες» άλλων εργαζομένων σε βάρος των συνδικαλιστών.
Δεν είναι λίγοι και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι οι συνδικαλιστές διάγουν ζωή χαρισάμενη, πραγματοποιώντας συνέδρια χλιδής, την ώρα που οι άνεργοι στη χώρα μας έχουν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο και ακόμα και εκείνοι που εργάζονται δεν αμείβονται… Πρόσφατο- προκλητικό θα λέγαμε παράδειγμα- το συνέδριο που πραγματοποίησε η ΓΣΕΕ πριν μερικούς μήνες στη Ρόδο. Περίπου 400 σύνεδροι και δεκάδες άλλοι προσκεκλημένοι της ηγεσίας της ΓΣΕΕ ταξίδεψαν αεροπορικώς, έφαγαν δωρεάν και έμειναν δωρεάν, στο υπέροχο ξενοδοχείο «Ρόδος Παλλάς» από τις 16 έως τις 20 Μαρτίου.
Ένα από τα αδιαμφισβήτητα προνόμια των συνδικαλιστών αποτελεί η «απαλλαγή» από την εργασία. Αυτό ήταν μία παραχώρηση που έγινε από τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1982, με τον νόμο 1264/82. Το άρθρο 17 ορίζει τις ημέρες αδείας που δικαιούνται τα μέλη των συνδικαλιστικών οργάνων. Στις περισσότερες επιχειρήσεις του ευρύτερου δημοσίου τομέα, σχεδόν όλοι απολαμβάνουν απαλλαγή καθηκόντων για το σύνολο της συνδικαλιστικής τους θητείας.
Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη. Οι συνδικαλιστές υποστηρίζουν ότι όλα αυτά δεν είναι προνόμια, και ότι οι συνδικαλιστικές άδειες είναι οι προϋποθέσεις ώστε να μπορέσουν να ασκήσουν ικανοποιητικά την συνδικαλιστική τους δράση.
Υποστηρίζουν ότι ακόμα και τα ρεπορτάζ που είδαν το φως της δημοσιότητας έχουν χαρακτήρα υπερβολής αφού αυτά τα συνέδρια έχουν κατά βάσει επιμορφωτικό χαρακτήρα. Ενώ για τα όσα ισχυρίζονται ΔΝΤ και δανειστές επιμένουν ότι, στόχος τους είναι να καμφθεί κάθε δυνατότητα αντίστασης στις μνημονιακές πολιτικές.
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, υπάρχει έντονη ανησυχία στις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, καθώς και στις οργανώσεις των εργαζομένων των ΔΕΚΟ και των τραπεζών και των τραπεζών, αφού οι αλλαγές στον τρόπο λήψης των αποφάσεων για απεργιακές κινητοποιήσεις, όπως και ο περιορισμός συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, θα έχουν ως κύριο στόχο τα συνδικάτα του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου τομέα.