Συγκλονίζει ο αυτόπτης μάρτυρας του τροχαίου που στοίχισε τη ζώη στη Χρυσούλα Σπαγαδώρου
Η ανάρτηση έχει ως εξής: «Κατεβαίνω Κηφισιάς χτες το βράδυ. Αυτοκίνητο, μουσική, επιστροφή σπιτάκι μετά από μπάλα. Περνάω έξω από το Δαναό και βλέπω μια καλοντυμένη γυναίκα 40 χρόνων να διασχίζει αυτοσχεδιάζοντας τη λεωφόρο περνώντας στη μέση του δρόμου ανάμεσα από τα σταματημένα αυτοκίνητα.
Ένα παπάκι έρχεται πατημένο και πέφτει πάνω της...
Φρενάρω. Το βλέπω σε αργή κίνηση: το πρόσωπό της λάμπει για μια στιγμή από το φως της μηχανής καθώς γυρνάει και το βλέπει να τη χτυπάει. Η γυναίκα σωριάζεται.
Το παπάκι δεν πέφτει και κάνει δεξιά, σταματάει και κοιτάει προς τα πίσω. Είναι ένας εικοσάχρονος χωρίς κράνος. Βγαίνω έξω και βλέπω τη γυναίκα μπρούμυτα στο οδόστρωμα. Ακίνητη, τα μαλλιά της απλωμένα, το αίμα δημιουργεί ήδη λιμνούλα γύρω από το κεφάλι της. Μαζεύεται κόσμος. Κοιτάω ξανά προς τα παπάκι. Πουθενά. Εξαφανίστηκε...
Η κολλητή της γυναίκας που σωριάστηκε είναι σε κατάσταση σοκ. Σινεμά πηγαίνανε. Αν πέρναγε κανονικά από το φανάρι η φίλη της τώρα θα γελάγανε μαζί. Δημιουργείται μποτιλιάρισμα γύρω μας καθώς ο κόσμος περνάει και κοιτάει. Κανείς δεν τολμάει να σηκώσει τη γυναίκα μιας κι έχει χτυπήσει στο κεφάλι. Το αίμα πηχτό φαίνεται στη βάση των μαλλιών.
Το πρόσωπό της κρυμμένο στην άσφαλτο. Παίρνουμε το ΕΚΑΒ, το 100, τον άντρα της, ό,τι μπορούμε. Το ξέρουμε πως η γυναίκα θα χαθεί αν αργήσουν. Προτείνω στη φίλη της να της μιλάει για να της δώσει κουράγιο και να την κρατήσει ξύπνια. Της πιάνω το χέρι, είναι πολύ ζεστό. Όταν σηκώνομαι τα δάχτυλά μου έχουν το αίμα της. Η φίλη της μας φωνάζει πως δεν αντιδράει πια η πεσμένη γυναίκα.
Ένας άντρας που ξέρει κάτι από πρώτες βοήθειες την καθησυχάζει πως μόλις κούνησε τα πόδια της. Ξεκινάει ο κλασικός μικρο καυγάς πάνω από το κεφάλι της κακόμοιρης γυναίκας για το αν πρέπει να τη βάλουμε ανάσκελα. Ο άντρας επιμένει να τη γυρίσουμε μην πνιγεί από το αίμα. Είχε δίκιο. Τη γυρνάει και τη φωτίζει στο πρόσωπο με το φακό του κινητού και τη ρωτάει πράγματα για να συνέλθει. Η γυναίκα αρχίζει να τραντάζεται με στομαχικούς σπασμούς. Κάνει έναν τεράστιο εμετό που ανακατεύεται με το αίμα πάνω στην άσφαλτο.
Βλέπω το φως μιας σειρήνας στο βάθος να έρχεται προς την κατεύθυνσή μας. Το ανακοινώνω στην "ομάδα" κι ανακουφιζόμαστε. Οι δέκα άνθρωποι που είμαστε γύρω της κάνουμε σήματα και φωνάζουμε ανήμποροι, σα ναυαγοί ανάμεσα στο κυκλοφοριακό κομφούζιο. Το ασθενοφόρο προς έκπληξη όλων καθώς πλησιάζει αλλάζει λωρίδα κι αρχίζει να απομακρύνεται. Παίρνω πρωτοβουλία, διασχίζω το δρόμο, προλαβαίνω το ασθενοφόρο και μιλάω με το συνοδηγό. Μου λέει πως έχουν άλλο ασθενή και μου ζητάει να ξαναπάρω το ΕΚΑΒ.
Του λέω πως έχουμε μια γυναίκα βαριά χτυπημένη και πως θα την χάσουμε αν δεν βοηθήσουν. Μου λέει πως με καταλαβαίνει αλλά δεν χωράει πίσω, δεν μπορούν να πετάξουν έξω το άλλο περιστατικό. Τους εκλιπαρώ να σταματήσουν έστω για λίγο να μας πουν τι να κάνουμε με τη γυναίκα. Μ' αυτά και μ' αυτά σταματάνε. Τους ακούω να μαλώνουν με το ΕΚΑΒ που τους λέει στον ασύρματο πως το άλλο ασθενοφόρο είναι ακόμα στο Σισμανόγλειο. Ανοίγουν τις πίσω πόρτες και βλέπω πως το ασθενοφόρο είναι άδειο τελικά. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος ασθενής...
Δε με νοιάζει το ψέμα τους εκείνη τη στιγμή. Βγάζουν το φορείο, τη σηκώνουμε και μπαίνει μέσα στο ασθενοφόρο που την πάει Ευαγγελισμό. Με πιάνουν λυγμοί. Σκέφτομαι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τι βρήκε αυτή τη γυναίκα, πόσο συγκινητική ήταν η βοήθεια όλων των περαστικών, πόσο εγκληματικά φέρθηκε ο οδηγός της μηχανής που την παράτησε αλλά κι οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ που ήθελαν να φύγουν αρχικά...
Πόσο πρέπει να προσέχουμε στο δρόμο γιατί είμαστε ένα τίποτα όταν πέσει η λαμαρίνα πάνω μας. Ένα τίποτα».
Πηγή: dete.gr