Αλέξανδρος Ζυγούρης: O γλύπτης που δαμάζει την ύλη ζώντας ασκητικά στην άκρη του Αιγαίου

Το καράβι της γραμμής αποπλέει από το ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας. Καθώς βγαίνει από το φυσικό λιμάνι του Καστελλόριζου, μια λεπτή ανθρώπινη φιγούρα, μια ασκητική μορφή, σηκώνει τα χέρια του και αποχαιρετάει τον κόσμο που ταξιδεύει. Τον χαιρετάνε κι αυτοί. Κάποιοι τον γνωρίζουν από παλιά. Κάποιοι τον γνώρισαν φέτος. Είναι ένας αποχαιρετισμός γεμάτος ένταση και πάθος. Όπως αποχαιρετούν τα μικρά παιδιά με τον αυθορμητισμό που τα διακρίνει. Είναι ένας αποχαιρετισμός όχι πικρός, αλλά σίγουρα στενάχωρος. Και ο κόσμος που ταξιδεύει και η ασκητική αυτή ανθρώπινη μορφή αφήνουν πίσω τους από κάτι. Ίσως αναμνήσεις, ίσως την αίσθηση της ελευθερίας, την ανίκητη αίσθηση του καλοκαιριού που φεύγει, ίσως την ικανοποίηση της γνωριμίας με έναν άνθρωπο που ζει όπως θέλει. Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς πρέπει, χωρίς δήθεν, χωρίς προσχήματα. Ζει αληθινά, λιτά, όμορφα.

Αυτή είναι η ζωή του Αλέξανδρου Ζυγούρη, που μένει στο Καστελλόριζο τα τελευταία τριάντα εννέα χρόνια. Από το 1979 οπότε και πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στο ακριτικό νησί. Το ατελιέ του είναι το σπίτι του, είναι ο χώρος όπου δημιουργεί και εκφράζεται. Το θολωτό κτίσμα κυριολεκτικά στην είσοδο του λιμανιού, πάνω στα βράχια, καλωσορίζει ή αποχαιρέτα κάθε επισκέπτη του νησιού, που ανεβασμένος στο κατάστρωμα του πλοίου σφραγίζει το μυαλό του με την πανέμορφη εικόνα της μικρής κοινωνίας του Καστελλόριζου.

Το ατελιέ του μοιάζει με παρεκκλήσι, δεν είναι όμως σίγουρα. Είναι ένας χώρος συνάθροισης και επικοινωνίας για όσους θελήσουν να τον ανακαλύψουν. Να απομακρυνθούν λίγα μέτρα από τη γραφικότητα του παραλιακού μετώπου και περπατώντας στην άκρη του λιμανιού να φτάσουν μέχρι το μονοπάτι που θα τους οδηγήσει πρώτα στην υπαίθρια γκαλερί του γλύπτη και μετά στον προσωπικό του κόσμο. Εκεί, ο Αλέξανδρος Ζυγούρης θα τους αποκαλυφθεί, αφού πρώτα τους καλωσορίσει θερμά και τους ευχαριστήσει με φωνή βραχνή, με λόγια κοφτά. Η ψηλή λεπτή φιγούρα του δένει τόσο αρμονικά με την απλότητα του χώρου και συνάμα τη ζεστασιά που χαρίζει το χρώμα και η υφή της πέτρας που σκαλίζει.

Φέτος, το ατελιέ του απέκτησε μια νέα μορφή, αφού κατάφερε να σκαλίσει στο πίσω μέρος του τον βραχώδη τοίχο, δημιουργώντας το πουλί της σοφίας, την κουκουβάγια, ενώ ίσα που αρχίζει να σκιαγραφείται και η εικόνα του ανθρώπου που συλλογίζεται, την οποία θα ολοκληρώσει το επόμενο διάστημα.

ΠΗΓΗ ΑΠΕ