Καλό ταξίδι Βαγγέλη...

Έχω ανάγκη να πιστέψω πως όλα τέλειωσαν γρήγορα, ότι δεν ταλαιπωρήθηκε, δεν πόνεσε, δεν πρόλαβε να συνειδητοποιήσει αυτό που συνέβαινε γύρω του τις τελευταίες τραγικές στιγμές.

Με τον Βαγγέλη Λιβαδά, τον «βαρόνο του ελληνικού θεάτρου» γνωριζόμουν για περισσότερα από 30 χρόνια.

Κάποια στιγμή, το 1980, όταν πίστεψα πως μπορούσα να κάνω και τον θεατρικό συγγραφέα, συνεργάστηκα μαζί του στο έργο «Η Αγία Αθανασία του Αιγάλεω», που ανέβηκε στο θέατρο Βέμπο.

Την αμέσως επόμενη σεζόν έκανα την δεύτερη και τελευταία απόπειρα θεατρικής συγγραφής, πάντα με την συμπαράσταση του Βαγγέλη.

Αυτή τη φορά συμμετείχα στη συγγραφή της κοινωνικής σάτιρας « Καφενείον η Ελλάς» μαζί με τον Γιώργο Σκούρτη, σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου, στο θέατρο Παρκ.

Όποιος συνεργάστηκε έστω και μία φορά μαζί του, έχει δεκάδες ιστορίες να θυμηθεί και να διηγηθεί. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπίσεις ηθοποιό του θεάτρου που να μην δούλεψε με τον Βαγγέλη Λιβαδά, τα τελευταία 30 χρόνια.

Η φωτογραφία είναι από την πρεμιέρα του πρώτου έργου, όπου όλοι οι συντελεστές πίνουμε σαμπάνια για τα… καλορίζικα. Ο Βαγγέλης Λιβαδάς είναι στα αριστερά, δίπλα του ο Γιώργος Κατσαρός, ο Βασίλης Μπουγιουκλάκης, ο Στάθης Ψάλτης, ο σκηνοθέτης Σταμάτης Χονδρογιάννης και μετά εγώ, ο συγγραφέας Ηλίας Λυμπερόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος και η Σμαρούλα Γιούλη! Η Σμαρούλα του!

Η Σμαρούλα του, που μετά από 54 χρόνια κοινής ζωής, την κοιτούσε στα μάτια και «έτρεμε» μήπως του θυμώσει για κάτι. Η Σμαρούλα του, που δεν ήταν απλώς η γυναίκα της ζωής του αλλά η ίδια του η ζωή! Η Σμαρούλα του, που τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και που σήμερα -έχω ανάγκη να πιστέψω- δεν κατάλαβε τι συνέβη στον Βαγγέλη της!

Είμαι σίγουρος πως αυτή πρέπει να ήταν και η τελευταία σκέψη του Λειβαδά πριν φύγει από τη ζωή: «να προσέχετε τη Σμαρούλα μου».