Γιώργος Γεωργίου: Ο σχολιασμός για τον Κλίντον που άφησε εποχή – «Του πάει ρε του παλιο…»

Σε ηλικία 71 ετών έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Γεωργίου. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος στην αθλητική δημοσιογραφία της χώρας, ο οποίος άφησε το στίγμα του με τον δικό του τρόπο. Παράλληλα, ο Γιώργος Γεωργίου πέρασε μία ζωή γεμάτη δυσκολίες και κουβαλούσε τον δικό του σταυρό καθώς είναι γνωστή η ιστορία με τη σοβαρή ασθένεια του γιο του, και τον θάνατό του πριν από μερικά χρόνια, γεγονός που κατέβαλε και τον ίδιο και τα τελευταία χρόνια του είχε δημιουργήσει επίσης προβλήματα.

Ο Γιώργος Γεωργίου, ωστόσο, θα μείνει χαραγμένος στη μνήμη όλων για τον μοναδικό και αφιλτράριστο τρόπο που είχε να σχολιάζει την επικαιρότητα. Κι όχι μόνο την αθλητική. Τρανό παράδειγμα η επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον στην Ελλάδα το 1999. Τότε, ο Γιώργος Γεωργίου στην εκπομπή που διατηρούσε στο Κανάλι 5, είχε προχωρήσει σε έναν σχολιασμό της παρουσίας του τότε «Πλανητάρχη», ο οποίος πέρασε στην ιστορία. Κάθε δευτερόλεπτο και ατάκα, κάθε ατάκα και μια απίθανη παρομοίωση, με το βίντεο αυτό να έχει αναρτηθεί εδώ και χρόνια στο youtube και να αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά αποσπάσματα της τηλεοπτικής παρουσίας του αείμνηστου δημοσιογράφου.

Μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Γεωργίου είχε αναφέρει τότε: «Θα πω δύο πράγματα για τον Κλίντον, χωρίς να δίνω σημασία στην πολιτική των ΗΠΑ.

Έμεινα κατάπληκτος από την παρουσία αυτού του ανθρώπου. Δεν εννοώ προσωπικότητα, εννοώ παρουσία. Φιγούρα.

Τον είδα στην Ακρόπολη κι έλεγε «ο Φειδίας τον σμίλεψε;». Τι πράμα είναι αυτό ρε;

Μπήκε μέσα στο Μέγαρο, και σκέπασε όλο το Μέγαρο.

Ανέβηκε τα μαρμάρινα σκαλοπάτια, και οι λαμπαδένιοι τσολιάδες υπέκυψαν, προσκύνησαν, κομπλάρανε. Ήπιαν, όπως το μακό το φακελάκι.

Πήγε να τον υποδεχθεί ο υπουργός των Εξωτερικών (σ.σ. Γιώργος Παπανδρέου) μ’ ένα σακάκι δανεικό, τρία μανίκια μεγαλύτερο. Μέχρι τα δάχτυλα του έφτανε. Με ένα μουστάκι ατροφικό, σαν δεξιός ψάλτης. Σαν τον συγχωρεμένο τον Ζάχο στη Μητρόπολη. Που έλεγε τα δημοτικά, έκανε και τον ψάλτη.

Και μπαίνει μέσα ο άρχοντας, στιλάτος, αεράτος. Για εμένα δεν πρέπει να λέγεται Μπιλ Κλίντον. Ντούσαν Κλίντον πρέπει να λέγεται. Ο Μπάγεβιτς της πολιτικής είναι. Ευθυτενής, καμαρωτός. Όχι καμαρώτος, καμαρωτός. Να φανταστείτε ότι αυτός, δεν φοράει παπούτσια με κορδόνια. Πάντα παντοφλέ. Δεν σκύβει να δέσει τα κορδόνια. Δεν καταδέχεται.

Τι αρχοντιά, τι στιλ. Μπαίνει στο Μέγαρο να πάρει τις χαιρετούρες. Από ποιον ρε μάγκα; Από έναν πρωθυπουργό ενάμιση πήχη όλος κι όλος, σαν λαδωμένος ποντικός που τον έχει φάει δάκος. Με μια καράφλα, σκέτο αυγό.

Έβλεπα τον Σημίτη να μπαίνει στη λιμουζίνα, και πρόσβαλε τη λιμουζίνα. Κι έμπαινε ο Κλίντον στη λιμουζίνα κι έλεγα μέσα μου του πάει ρε του παλιοπ..στα ρε! Τι παρουσία ήταν αυτή ρε;

Πιστεύω ότι αυτός ο Ιούλιος Καίσαρας όπως τον είδα, σε ένα πράγμα στάθηκε άτυχος. Δεν έκανε έναν γιο να του μοιάζει. Έκανε την Τσέλσι. Τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Τότεναμ… Που όπως τη βλέπω, εδώ μπροστά, καλύτερα να μην έχεις δόντια όπως εγώ παρά να έχεις όπως αυτή. Τέλος πάντων, πάει και ο Κλίντον».