2014: Xρονιά για να λες... αντίο!
Της Γεωργίας Λινάρδου
Άλλοι «κρύβονται» νεκροί στα αμπάρια του Norman Atlantic, ο Έλληνας πρωθυπουργός ετοιμάζεται για εκλογές, ο Ιταλός πρωθυπουργός τουιτάρει την κάθε λεπτομέρεια της επιχείρησης διάσωσης, κάποιοι αδιαφορούν, κάποιοι κλαίγονται, κάποιοι πεθαίνουν και κάποιοι γεννιούνται...
Αλήθεια, όμως, ποιος θα περίμενε ότι μετά την τραγωδία του Σάμινα και του Δύστος, εκατοντάδες επιβάτες θα βίωναν ένα νέο ναυτικό σοκ το οποίο οι περισσότεροι παρακολουθήσαμε έντρομοι.
Ποιος θα περίμενε να ζήσει live και εξ αποστάσεως την αγωνία εκατοντάδων ανθρώπων μέσω των «ανταποκρίσεων» τους από κινητά τηλέφωνα; Και ποιος στ' αλήθεια θα πίστευε ότι ο δημοσιογράφος (όχι ως πρόσωπο, αλλά ως επαγγελματίας) θα έφτανε να υπερασπίζεται το ρόλο της εξουσίας έναντι του αδύναμου;
Ολα μπορούν να συμβούν σ' αυτή τη ζωή και κυρίως σ' αυτόν τον κόσμο.
Ποιος θα περίμενε ότι άνθρωπος θα έκρυβε τέτοιο αγρίμι μέσα του όταν λίγο καιρό πριν μπούκαρε για να σκορπίσει τον θάνατο σε ένα σχολείο του Πακιστάν.
Ταλιμπάν ήταν λέει οι θύτες της επίθεσης. Και; Τώρα τι; Στο σχολείο της Πεσαβάρ όπου εισέβαλαν φανατικοί ισλαμιστές καμουφλαρισμένοι με στολές άλλες, σκορπίστηκε ο θάνατος και φυσικά ο φόβος στην κοινή γνώμη. Από τα 141 θύματα, τα 121 ήταν παιδιά.
Κι εμείς τοποκεντρικοί ως συνήθως ασχολούμαστε στο πλαίσιο της Προεδρικής Εκλογής με το Χαϊκάλης-gate, όπως τουλάχιστον χαρακτηρίστηκε κάποιους. Τόσο μα τόσο ατυχής η... προσομοίωση.
Ναι, το 2014... ξαφνικά, το πολιτικό σκηνικό δήθεν μπολιάστηκε με ζητήματα χρηματισμού ώστε να «διευκολυνθεί η εκλογή προέδρου». Όσο γρήγορα άναψαν τα πυροτεχνήματα, άλλο τόσο γρήγορα και έσβησαν. Τις καταγγελίες του βουλευτή των ΑΝΕΛ Π. Χαϊκάλη, η δικαιοσύνη τις έβαλε στο αρχείο. Θα έπρεπε;
Η παγκόσμια κοινή γνώμη ενδεχομένως και να γελούσε με αυτό, εάν δεν έκανε κάτι άλλο, ότι μπορεί πλέον στην οθόνη της να δει live τον αποκεφαλισμό ενός Αμερικανού δημοσιογράφου στην άλλη άκρη της γης.
Την ίδια ώρα εμείς μπορεί και να συζητάμε για το Ποτάμι που γεννήθηκε πριν από τις ευρωεκλογές ή για την βουλευτή Ξουλίδου των ΑΝΕΛ που και αυτή κάπως γεννήθηκε τέλος πάντων.
Αν δούμε τον εαυτό μας ως κουκίδα του κόσμου, θα γελάσουμε. Κι αν παρατηρήσουμε το μέγεθος που καταλαμβάνει η χώρα μας στην υδρόγειο σφαίρα, θα θέλουμε να την προστατέψουμε. Διότι μέχρι τώρα, δεν το κάνουμε.
Θα προστατεύαμε τις ανακαλύψεις το ίδιο με όλες τις υπόλοιπες αρχαιολογικές ανασκαφές. Θα σεβόμασταν τους ανθρώπους που αυτοκτόνησαν λόγω κρίσης, αλλά και τους ανθρώπους που αγαπήσαμε και έφυγαν από φυσικά ή μη αίτια, όπως ο Σεραφείμ Φυντανίδης, ο Μένης Κουμανταρέας. ο Σάκης Μπουλάς, ο Αντώνης Βαρδής και τόσοι άλλοι.
Δυστυχώς, το 2014 ήταν μία γεμάτη χρονιά σε αποχαιρετισμούς.
Όμως, δεν ήταν τα... «αντίο» που μας έκαναν σκληρούς.
Ήταν οι εύθραυστες ισορροπίες οι οποίες παρέα με το φόβο μας οδήγησαν σε μία αφηνιασμένη εσωστρέφεια και απάνθρωπη εξωστρέφεια κεκαλυμμένη με φιλανθρωπικές διαθέσεις.
Το 2014 ήταν λες και πήγαμε σε κηδεία όχι για να συλληπηθούμε, αλλά για να φάμε τα κόλλυβα του μακαρίτη...
Αντίο, λοιπόν, και ούτε να μας γράφει.
