Οι διαφορετικές... σχολές των πρώην πρωθυπουργών, οι στόχοι, οι επιδιώξεις και η υστεροφημία

Η παρέμβαση του κ. Αντώνη Σαμάρα στο συνέδριο της ΝΔ, επιβεβαίωσε στην πράξη ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί (οι περισσότεροι) που θήτευσαν στα ανώτατα αξιώματα της χώρας και επιλέγουν ακόμη και μετά την αποχώρησή τους από την υψηλή θέση, να παρεμβαίνουν δημόσια και εφ’ όλης της ύλης.

Μια ακόμη ιδιομορφία του πολιτικού μας συστήματος σε σχέση με την Ευρώπη και πολύ, δε, περισσότερο με τις ΗΠΑ, όπου οι πρώην πρόεδροι αποσύρονται επιλέγοντας λιγότερο συγκρουσιακούς τομείς όπως η κλιματική αλλαγή.

Στην Ελλάδα, όμως, υπάρχουν πολλές και διαφορετικές σχολές... πρώην πρωθυπουργών. Ο κ. Κώστας Καραμανλής επιλέγει συνειδητά τη σιωπή. Είναι χαρακτηριστικό, δε, ότι ακόμη και σε μια περίοδο που επικρίθηκε έντονα για τη στάση του αυτή, δεν ενέδωσε στην πίεση να παρέμβει. Το τελευταίο διάστημα έχει κάνει δημόσιες ομιλίες (μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού) μόνον για τα εθνικά θέματα, χωρίς αιχμές και χωρίς καμία εμπλοκή στην εσωτερική πολιτική σκηνή.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει η... σχολή Σαμάρα. Ο Μεσσήνιος πολιτικός τοποθετείται για τα πάντα: Από την ιδεολογική - πολιτική κατεύθυνση που πρέπει - κατά την άποψη του - να έχει η ΝΔ, έως το Σκοπιανό, θέμα με το οποίο ταύτισε σημαντικό μέρος της πολιτικής του πορείας. Δεν διστάζει να διαφωνεί, να δηλώνει τη διαφωνία του δημόσια και να προκαλεί την αντίδραση υπουργών, όπως συνέβη χθες, Τρίτη, με την έμμεση αλλά σαφή απάντηση που έλαβε από τον κ. Νίκο Δένδια. Όσοι διερωτώνται, πάντως, για το ποια είναι η πολιτική στόχευση στις κινήσεις του κ. Σαμάρα, καλό είναι να διαβάσουν τα δεδομένα στο εσωτερικό της συντηρητικής παράταξης.

Ο κ. Μητσοτάκης είναι κυρίαρχος εσωκομματικά και ο κ. Σαμαράς απλά επαναλαμβάνει τις πάγιες θέσεις του, χωρίς να έχει μπροστά του κάποιο άλλο βήμα. Καταθέτει τη δίκη του θέση, χωρίς να περιμένει επιβράβευση ή καταδίκη από το κόμμα του.

Στο αντίποδα των πρώην πρωθυπουργών της «γαλάζιας» παράταξης, κινείται ή κινήθηκε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου. Από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε να φύγει από το Μέγαρο Μαξίμου, επέλεξε να μην περιοριστεί στον ρόλο του... πρώην. Διέσπασε το κόμμα που τον ανέδειξε στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας της χώρας, επέστρεψε μετά το αποτυχημένο βήμα του νέου κόμματος και διεκδίκησε ξανά την ηγεσία. Με απλά λόγια, δεν αρκέστηκε καν στις δημόσιες παρεμβάσεις, αλλά προτίμησε να διεκδικήσει και πάλι ενεργό - πρωταγωνιστικό ρόλο, με τα γνωστά... αποτελέσματα.

Δύσκολα, μπορεί να βρεθεί κάτι κοινό, έστω και σε επίπεδο προθέσεων μεταξύ της στάσης και της πολιτικής συμπεριφοράς των τριών πρώην πρωθυπουργών. Η προστασία της υστεροφημίας τους, θα μπορούσε να άφορα τους κ.κ. Καραμανλή και Σαμάρα, ασχέτως από το ότι επιλέγουν διαφορετικούς τρόπους να την υπηρετήσουν. Για τον κ. Παπανδρέου δύσκολα μπορεί να υπάρξει πολιτική εξήγηση στις κινήσεις του, ειδικά την τελευταία περίοδο. Σε κάθε περίπτωση, το βέβαιο είναι ότι οι χρόνοι (και στην πολιτική) είναι τέτοιοι που δύσκολα οι πολίτες στρέφουν το βλέμμα τους σε προηγούμενες ηγεσίες, ειδικά όταν αυτές έχουν αποχωρήσει και από την ηγεσία του κόμματος που τους ανέδειξε.