Η δύναμη μιας εικόνας στα χέρια ενός έθνους

Επρόκειτο για μια εικόνα που ξεπερνά την ικανοποίηση της στιγμής, αλλά αποκτά εθνική διάσταση και πανίσχυρο συμβολισμό σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο με πολύπλοκα και δύσκολα ζητήματα.

Ο κ. Μητσοτάκης μίλησε ευθέως για όλα τα θέματα που απασχολούν τον Ελληνισμό, έθεσε - ευσχήμως - την αμερικανική πολιτική ηγεσία προς και των δικών της ευθυνών και έστειλε σαφή μηνύματα προς τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και – φυσικά - την Τουρκία. Η ομιλία του στο Κογκρέσο, την Τρίτη 17 Μαΐου, ίσως να ξεπερνά σε συμβολισμό ακόμη και την συνάντηση που είχε ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον πρόεδρο Μπάιντεν μια ημέρα νωρίτερα. Τόσο ισχυρά ήταν τα μηνύματα, τόσο ισχυρή ήταν και η αποδοχή από την πλευρά της αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας.

Η τοποθέτηση Μητσοτάκη, αποτέλεσε ξεκάθαρα και την απάντηση σε εκείνους - εντός και εκτός Ελλάδας που υπερτιμούν τον Ταγίπ Ερντογαν και τον αναδεικνύουν ακόμη και τώρα σε έναν μεγάλο - ισχυρό παίκτη στην «σκακιέρα» της ΝΑ Μεσογείου. Χθες το απόγευμα, ο Τούρκος πρόεδρος όμως, πιθανώς να ένιωσε την απομόνωση στην οποία βρίσκεται το τελευταίο διάστημα (μετά την πολιτική αλλαγή στις ΗΠΑ ) και παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειές του να πείσει ότι οι λύσεις στα γεωπολιτικά προβλήματα περνούν μόνον από τον ίδιο και την χώρα του.

Είναι σαφές ότι τα προβλήματα με την Τουρκία θα συνεχιστούν. Ίσως το επόμενο διάστημα μάλιστα οι γείτονες να εκδηλώσουν με διάφορους τρόπους την οργή τους για την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και την υποδοχή που του επιφυλάχθηκε. Όμως, η Ελλάδα είναι πλέον ένας υπολογίσιμος σοβαρός γεωπολιτικός «παίκτης» για σειρά θεμάτων. Είτε αυτά αφορούν την ενέργεια, είτε την στρατιωτική άμυνα και το ΝΑΤΟ, είτε την Μεσόγειο με τις ισχυρές συμμαχίες που έχει συστήσει με τη Αίγυπτο και το Ισραήλ.

Ο πρωθυπουργός με την πολιτική που ακολούθησε στο ουκρανικό προφανώς ισχυροποίησε τη θέση της χώρας, παρά την κριτική που δέχθηκε στο εσωτερικό. Υλοποίησε στην πράξη το δόγμα «ανήκουμε στην Δύση» και τώρα η Δύση ανταποδίδει επειδή οι στιγμές απαιτούν καθαρές θέσεις και όχι «γκρίζες» πολιτικές, όπως αυτή που ακολουθεί η γειτονική μας χώρα πατώντας σε δυο βάρκες.