Η υστερία των γειτόνων, οι εκβιασμοί και οι κυβιστήσεις

Δεν έχει προηγούμενο ο «βομβαρδισμός» επιθετικών δηλώσεων κατά της Ελλάδας και γενικότερα κατά της Δύσης από την τουρκική πλευρά. Σε προηγούμενο σημείωμα η στήλη είχε επισημάνει τη δύναμη της εικόνας στο αμερικανικό Κογκρέσο, όταν τα μέλη του χειροκροτούσαν όρθια τον Έλληνα πρωθυπουργό.

Ήταν τέτοιος ο ισχυρός συμβολισμός αυτής της εικόνας που ακόμη και η τετ α τετ συνάντηση Μητσοτάκη - Μπάιντεν πέρασε σε δεύτερο πλάνο. Από εκείνη την ώρα η οργή των τουρκικών ΜΜΕ και της πολιτικής ηγεσίας της γείτονος ήταν εμφανής.

Ο Ερντογάν «είδε» εκείνη την στιγμή να καταρρέει το αφήγημα του ότι μπορεί η οικονομία της χώρας του να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, αλλά η Τουρκία παραμένει ο βασικός «παίκτης» στην γεωπολιτική σκακιέρα.

Ποιος «παίκτης» όμως; Όταν η πόρτα του Λευκού Οίκου παραμένει μέχρι ώρας κλειστή για τον Τούρκο πρόεδρο; Όταν κανένα αίτημα δεν υλοποιείται από την Αμερικανική πλευρά; Όταν αναγκάζεται να βρει διαύλους επικοινωνίας με χώρες που είχε συγκρουστεί στο παρελθόν προκειμένου να αναζητήσει «πετροδολάρια»;

Αυτή είναι η εικόνα που οδήγησε στην τουρκική υστερία, με βολές κατά πάντων, με εκβιασμούς (και όχι παζάρια) προς το ΝΑΤΟ και με αιχμές ακόμη και προς τις ΗΠΑ.

Μια στρατηγική που δεν έχει ως βάση την διπλωματία αλλά το θυμικό και είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα έχει συγκεκριμένη κατάληξη: Είτε θα οδηγήσει στην απόλυτη απομόνωση την Τουρκία, καθώς οι Αμερικανοί δεν είναι διατεθειμένοι να… παίξουν με την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδία στο ΝΑΤΟ, είτε θα πρέπει ο ίδιος ο Ταγίπ Ερντογάν να προχωρήσει στην γνώριμη μέθοδο των πολιτικών κυβιστήσεων (βλ. Υπόθεση πάστορα Μπράνσον για τον οποίο χρειάστηκε ένα σχόλιο στο Twitter από τον τότε πρόεδρο Τραμπ προκειμένου να επιστρέψει στις ΗΠΑ).

Γαι την Ελλάδα διλήμματα δεν υπάρχουν. Η υλοποίηση του δόγματος που συνοψίζεται στη φράση «ανήκουμε στην Δύση» από την πλευρά του Κυριακου Μητσοτάκη, η διαμόρφωση συμμαχιών με ισχυρές χώρες στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπως είναι η Αίγυπτος και το Ισραήλ, αλλά και η διπλωματία των εξοπλισμών είναι το τρίπτυχο πάνω στο οποίο «πατά» η πολιτική της χώρας μας.

Σε αυτά προστίθεται ένα ακόμη καίριο βήμα που δεν είναι άλλο από την μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε πύλη εισόδου φυσικού αερίου για την Ευρώπη. Αυτή η συνθέτη, αλλά σταθερή στην υλοποίησή της, πολιτική, μετατρέπει την Ελλάδα σε χώρα - κλειδί για την μετεξέλιξη (μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία) της Ευρώπης και σε οικονομικό και σε γεωπολιτικό πεδίο.