Ο νέος νόμος για τις τράπεζες και οι «στρατηγικές» του Λάτση

Οι διοικήσεις των τραπεζών και οι μεγαλομέτοχοι τους, υπόδουλοι στην απληστία και την ανευθυνότητα τους, όλο το προηγούμενο διάστημα των καλοκαιρινών διακοπών , αρνήθηκαν να προχωρήσουν σε κινήσεις συγχώνευσης ή αύξησης του μετοχικού τους κεφαλαίου με τη συμμετοχή ξένων τραπεζών και funds.

Υπολόγιζαν ως σταθερά δεδομένα τις διαδικασίες που προέκυψαν από το Συμβούλιο Κορυφής του Ιουλίου και δεν ανέχονταν να μειωθεί το μετοχικό τους μερίδιο. Γνωρίζοντας ότι η βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας, βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με την δική τους επιβίωση, αφού οι ελληνικές κυβερνήσεις και ειδικά το σημερινό Μαξίμου και το οικονομικό επιτελείο, έχει εξαντλήσει τις κρατικές εγγυήσεις υπέρ της θωράκισης των τραπεζών,χωρίς να έχει λάβει κάποια μέριμνα για την στήριξη ,με κρατικές εγγυήσεις απευθείας της αγοράς και των επιχειρήσεων. Το αποτέλεσμα είναι στην παρούσα φάση οι ελληνικές τράπεζες να καταρρέουν και μαζί τους να συμπαρασύρουν τον χρηματιστηριακό δείκτη της Αθήνας την ελληνική οικονομία και την Ευρωπαϊκή σταθερότητα.

Το κρίσιμο όμως για τους τραπεζίτες, οι οποίοι βλέπουν την λειτουργία τους απ’ όλα τα προηγούμενα χρόνια , ως τοκογλύφοι και κρατικοδίαιτοι ήταν να περάσει από το υπουργείο Οικονομικών και τον Ευ. Βενιζέλο το νομοσχέδιο για τα μέτρα υπέρ των τραπεζών, που συζητήθηκε στο υπουργικό συμβούλιο την Τετάρτη. Και μπορεί στα καθεστωτικά ΜΜΕ, να παρουσιάζεται το όλο ζήτημα ότι αφορά τις μικρές τράπεζες ή ζητήματα όπως αυτό που προέκυψε στην Proton, όμως η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Το κρίσιμο σημείο βρίσκεται στo διαχωρισμό των αρνητικών στοιχείων μιας οποιασδήποτε τράπεζας , από τα θετικά. Το παθητικό είτε είναι δάνεια και επισφάλειες, είτε ότι άλλο, γίνεται ουσιαστικά μια «badbank».To υγιές κομμάτι (ενεργητικό) πηγαίνει στη διαδικασία στήριξης από το ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και παίρνει κοινές μετοχές, με δικαίωμα λόγου και ψήφου, το κράτος .

Τι γίνεται στη συνέχεια ; Από εδώ αρχίζουν οι αοριστίες: Πόσο εξαρτημένες είναι οι κυβερνήσεις και τα μίντια από τους τραπεζίτες ; ποιος θα πληρώσει και με ποιόν τρόπο θα γίνει η διαχείριση της κάθε «badbank», που δημιουργείται; Με ποια κριτήρια θα πάρει αποφάσεις για παράδειγμα η κυβέρνηση, εάν έχει μερίδια της Eurobank, για παράδειγμα που είναι η πιο πιθανή να μπει στη διαδικασία αυτή; Το έντονο παρασκήνιο. Στις διαδοχικές συζητήσεις , που έχουν γίνει για παράδειγμα μεταξύ Βενιζέλου- Καραμούζη, όπως πληροφορούμαστε έγινε ξεκάθαρο από πλευράς τους ομίλου Λάτση προς την κυβέρνηση ότι δεν υπάρχει διάθεση ούτε για συγχώνευση με ελληνική, ούτε για διεθνοποίηση με εμπλοκή ξένου ομίλου στο μετοχικό της Τράπεζας. Άρα τι μπορεί να γίνει; Αυτό που προβλέπεται από το νέο νόμο.

Πρώτον η τράπεζα, με τo διαχωρισμό του υγιούς κομματιού από το παθητικό, δεν κινδυνεύει με κατάρρευση και λύνει τα ζητήματα κακοδιαχείρισης , αστοχιών και «κόκκινων δανείων».

Σε μια πρώτη φάση κλείνει δηλαδή το αρνητικό κεφάλαιο των παράλογων επισφαλειών και των ρίσκων, που προέκυψαν από την λυσσώδη διαδικασία κερδοσκοπίας της τελευταίας δεκαετίας. Στη δεύτερη φάση , το υγιές κομμάτι της τράπεζας περνά στην εμπλοκή του δημοσίου, χρηματοδοτείται δηλαδή, από το κράτος και την Ευρώπη, την ίδια στιγμή που χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις θα χρεοκοπούν ευρισκόμενες σε «παγίδα ρευστότητας», που η ίδια η αδυναμία των τραπεζών και τα τοκογλυφικά επιτόκια του παρελθόντος τις έχουν οδηγήσει. Ο όμιλος Λάτση όμως θα έχει χάσει ένα μικρότερο μερίδιο , απ’ ότι θα έχανε αν είχε διεθνοποιηθεί αποκτούσε δηλαδή ευρωστία και δυναμική να χρηματοδοτήσει επιχειρήσεις και την οικονομία. Με την υγιή Eurobank, «παρκαρισμένη» και χωρίς να ανησυχεί σε κάποιο πανικό από την πλευρά των καταθετών της, η ηγεσία του ομίλου θα έχει όλη την ευχέρεια των επιλογών. Για παράδειγμα μπορεί η κυβέρνηση να πάρει το κόστος της απόφασης για συγχώνευση με την Εθνική Τράπεζα, όπερ και το πιθανότερο. Τότε ο κ. Λάτσης για παράδειγμα θα βρεθεί κυρίαρχος μέτοχος , στο κοινό σχήμα Εθνικής- Eurobank. Αντί να χάσει δηλαδή μετοχικό μερίδιο στην προβληματική τράπεζα του και να κινδυνεύει με χρεοκοπία ή δυναμική εξαγορά, θα βρεθεί χωρίς κόστος κυρίαρχος του παιχνιδιού, πιο ισχυρός απ’ ότι πριν στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Τα δε στελέχη του ομίλου θα έχουν πάρει άφεση αμαρτιών για τα προηγούμενα οικονομικά εγκλήματα ή «βρώμικα παιχνίδια» επιρροής και γεμάτοι αλαζονεία , την συνηθισμένη τους, θα αρχίσουν και πάλι να δίνουν συμβουλές και χρησμούς για την διάσωση της ελληνικής οικονομίας.

Ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος και ο ρόλος Καραμούζη

Ομοίως τέτοιου τύπου διακανονισμοί μπορούν να γίνουν και με τους άλλους τραπεζίτες, ώστε ο Ευ. Βενιζέλος να πάρει πρόκριμα στην κούρσα διαδοχής του Παπανδρέου, ο κ. Παπανδρέου να στηριχθεί από τα μίντια της διαπλοκής και όχι μόνον ,που ελέγχονται τα δάνεια τους και η αναγκαία σε συνθήκες ύφεσης αναχρηματοδότηση, για να παραμείνει στην εξουσία , να πετύχει μια δεύτερη θητεία ή εφόσον φύγει από την πρωθυπουργία να έχει «κάλυψη» για τους χειρισμούς του .

Ο ρόλος Καραμούζη, με τις εκλεκτικές σχέσεις με το ΠΑΣΟΚ και το κύρος που διαθέτει είναι καθοριστικός.Όλοι αυτοί οι χειρισμοί και οι διαδικασίες όμως έχουν ένα προαπαιτούμενο, να προλάβουν τις εξελίξεις. Δηλαδή να προωθηθούν πριν υπάρξουν άλλα αρνητικά stress tests, αποκαλύψεις για τους «σκελετούς στην ντουλάπα» από την BlackRock - αν και κάποιοι καθόλου ανυποψίαστοι μας ενημερώνουν ότι τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει άμεσα και όλα τα έχει φροντίσει το Μαξίμου και ο υπουργός- και φυσικά να μην προκύψουν στο μεσοδιάστημα ντόμινο και καταστάσεις εκτός ελέγχου. Γι’ αυτό το λόγο οι ανακλήσεις αδειών και ο πανικός στα «ρετιρέ» των τραπεζών. Στα κεντρικά καφενεία των Αθηνών, αλλά και στους διαδρόμους της εξουσίας, υπάρχει μια συνήθης έκφραση τις τελευταίες ημέρες. Η Ελλάδα μπορεί να χρεοκοπήσει, αλλά οι ελληνικές τράπεζες όχι. Ακόμη και αν είναι χρεοκοπημένες πριν το 2008.

πηγή: newscode.gr

Διαβάστε περισσότερα για τις Ελληνικές Τράπεζες εδώ