Επιθανάτια εμπειρία τη στιγμή της γέννησης
«Ήμουν έγκυος, πριν 9 χρόνια. Ήταν ένα ωραίο ζεστό πρωινό του Απρίλη. Θα πηγαίναμε για πικνίκ με το σύζυγό μου αλλά αποφασίσαμε να μην πάμε γιατί δεν αισθανόμουν και πολύ καλά. Ξαφνικά άρχισα να χάνω αίμα, το είπα στον άντρα μου από το τηλέφωνο και πήγαμε στο νοσοκομείο.
Αισθάνθηκα ότι ο εαυτός μου έβγαινε από το σώμα μου. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και θυμάμαι τον σώμα μου να βρίσκεται στο ταβάνι και να κοιτάει κάτω 'εμένα'. Έτρεμα γιατί ήμουν σε σοκ. Ήταν σαν να υπήρχε στο δωμάτιο μια ξεχωριστή οντότητα. Στην πραγματικότητα ήταν μια ευχάριστη εμπειρία αλλά μετά, ξαφνικά, μία αίσθηση πανικού ήρθε ότι δεν θα επέστρεφα πίσω».
«Με γύρισε πίσω η σκέψη ότι δεν θα έβλεπα ποτέ το μωρό μου!»
«Τρόμαξα και μόνο στη σκέψη ότι δεν θα έβλεπα ποτέ το παιδί που είχα μέσα μου. Και μετά είδα ένα μπλε τούνελ, με κάτι μαύρες γραμμές που στριφογύριζε και εγώ 'ταξίδευα' πάρα πολύ γρήγορα. Ένιωθα έναν απίστευτο πόνο που μου είναι πολύ δύσκολο να τον περιγράψω γιατί ταξίδευα πάρα πολύ γρήγορα και μην έχοντας καθόλου τον έλεγχο δεν ήξερα τι θα βρω στην επόμενη γωνία.
Ξαφνικά είδα αυτό το απίστευτα άσπρο φως, ένα πολύ λαμπερό φως, όχι εκτυφλωτικό, αλλά πολύ ευχάριστο και ελκυστικό. Είχα μία ακατανίκητη ανάγκη να πάω προς αυτό το φως. Τώρα πια πιστεύω ότι εκείνο το φως ήταν ο θάνατος. Ταξίδεψα λοιπόν μέσα σε αυτό το μαύρο τούνελ. Για μια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα κάτω και είδα τον εαυτό μου μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Θεέ μου, ας έβλεπα τουλάχιστον το προσωπάκι του μωρού μου...Και μετά το σώμα μου κατέβηκε κάτω μπήκε ξανά μέσα στο σώμα μου, και ξύπνησα... Το μόνο που θυμάμαι ανοίγοντας τα μάτια μου είναι τα λόγια της νοσοκόμας: 'Συγχαρητήρια! Κάνατε ένα πανέμορφο αγοράκι!'».
Πηγή: pyles.tv