Ο Παπαδήμος, ο Άλφρεντ Νιούμαν και το “Mad magazine”

Σπάω το κεφάλι μου από την πρώτη στιγμή. «Ποιον μου θυμίζει, ποιον μου θυμίζει»…

Θα μπορούσε να είναι ο σπασίκλας που του κόλλησα μια τσίχλα στα μαλλιά στα 15. Είχε πει στη μάνα του -κι εκείνη στη δική μου- ότι είχα πάει στα αγγλικά και μέσα στα βιβλία είχα κρύψει το «Διάβασέ με» για να το σχολιάσουμε με τους κολλητούς μου στο διάλειμμα. Όχι, όμως. Εκείνος βρήκε εκείνη που τον έστρωσε αργότερα.

Ρε μπας και ήταν ο άλλος που φαινόταν σαν τον «Βρωμιάρη» στη «Βαβούρα»; Δεν μπορεί. Τον είχα δει στα Εξάρχεια όταν ήμουν φοιτητής κι είχε αρχίσει να φαρδαίνει επικίνδυνα από τα σουβλάκια στου Κάββουρα. Τώρα λογικά δεν θα κάθεται σε καρέκλα. Θα πιάνει ολόκληρη θέση στάθμευσης (για να μη σου πω και το πάρκινγκ)!

Μήπως είναι εκείνος ο Εγγλέζος που έφυγα με μια από την παρέα του από εκείνο το μπαράκι στον Αρμενιστή της Ικαρίας, πέταξε ένα μπουκάλι μπύρα στο μπάρμαν κι έκανε τρεις μέρες να σηκωθεί από το κρεββάτι; Μπα! Δεν του το ’χω…

Με ποιον μοιάζει τελικά ο Παπαδήμος, ρε γαμώτο.

Από την πρώτη στιγμή που τον είδα, κάποιον γνωστό μου θύμιζε.

Έπρεπε να πάει ο φίλος μου, ο Λευτεράκης σε ένα σεμινάριο για περιοδικά στη Νέα Υόρκη. Όταν επέστρεψε, ήρθε και με βρήκε στο γραφείο μου. Επηρεασμένος από τις αμερικανιές και τις μαγκιές που είδε στη Μητρόπολη του νέου κόσμου άρχισε να μου λέει διάφορα.

Από τον Τσόμσκυ ή το “People” φθάσαμε στη “Marvel Comix” και στη ντόπια εκδοχή της, τη «Μαμούθ». Περιττό να σας πω ότι η συζήτηση τελείωσε στο εστιατόριο που πηγαίνει άλλος ένας κολλητός, ο σκηνοθέτης Νίκος Ζερβός στην Αλεξάνδρας. Λεπτομέρειες δεν λέμε για να μην εκθέσουμε και εκτεθούμε.

Εκείνο το βράδυ λύθηκε το μυστήριο.

Ονειρεύτηκα τον Παπαδήμο στα νειάτα του. Ήταν ολόιδιος με τον πιτσιρικά, τον ήρωα του αμερικανικού “MAD”, τον Άλφρεντ Νιούμαν. Η μόνη διαφορά ήταν ότι φορούσε γυαλιά ενώ τα μαλλιά του ήταν κόκκινα.

Ήταν ο… ΠαπαδηMAD!

Αυτός ο ατίθασος που βρέθηκε στο δρόμο του «σωτήρα» μας, του ανθρώπου που κάνει τα ακατόρθωτα με το ποδήλατο, το κανό και το πράσινο παπάκι.

Όταν ο ανυπέρβλητος ΓΑΠ βρέθηκε στο αδιέξοδο των περιπετειών του, όταν ο Ρόκι του εγχώριου σοσιαλισμού κουράστηκε από τις μονομαχίες με τους «δανειστές» και όλους τους κακούς ιθαγενείς, ο ΠαπαδηMAD βρέθηκε στο πλευρό του. Μέχρι και εξώφυλλο στο περιοδικό έγινε, όπως ήταν το ανάλογο τεύχος με τον άλλον Τζωρτζ, τον Μπους (επίσης) Τζούνιορ:

Ήρθε να μεταμορφώσει μια ολόκληρη κυβέρνηση. Από τα τάρταρα των διαδηλωτών άρχισε να την ανεβάζει στο… Θαβώρ των «δανειστών».

• Τι κι αν οι συνταξιούχοι πάνε στο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσουν στους κάδους έξω απ’ αυτό.
• Τι κι αν οι νοικοκυρές πάνε στη λαϊκή μετά τις δύο για να μαζέψουν όσα ξέμειναν στους πάγκους.
• Τι κι αν οι μαθητές διαβάζουν μαθήματα από φωτοτυπίες και κάνουν σκονάκια σε χρησιμοποιημένες χαρτοπετσέτες.

Ο ΠαπαδηMAD συνεχίζει απτόητος τις διαρθρωτικές αλλαγές. Το είπαμε και δεν το καταλάβατε: «Οι πλούσιοι – πλουσιότεροι και οι φτωχοί, για να τους κλαίνε οι ρέγγες (που δεν ψαρεύονται κι εύκολα)».

Ξύπνησα ιδρωμένος από το μήνυμα του «Τζέι»: «Κόκκινος συναγερμός – Απόψε καίγεται και πάλι η Αθήνα»…

Κάηκε για να περάσει το Νέο Μνημόνιο, να περάσουν φρικτοί εφαρμοστικοί νόμοι (που μάς εφαρμόζουν κατάλληλα σκληρά μέτρα) και να έρθει αισιόδοξος από το τελευταίο Eurogroup επειδή δέχθηκε τους αστερίσκους και πέντε συμβάσεις 93 δισ. ευρώ.

Τι παράξενος χειμώνας είναι τούτος. Όλο συμβολισμοί και παρασκήνιο!

Πάντα τα μυστήρια όμως λύνονται, όσο ανεξήγητα κι αν είναι.

Με κάτι τέτοια μου λείπουν οι λογομαχίες με τον Γιώργο Βέλτσο σε αμφιθέατρο, για τη σημειολογία, το ιδεώδες και το ιδεατό στην πολιτική.

Εμού του ιδίου,

Χ.Κ.Λ.