Γιατί οι τυφλοπόντικες δεν παθαίνουν ποτέ καρκίνο

Η ομάδα της Βέρα Γορμπούνοβα στο Πανεπιστήμιο του Ρόσεστερ στη Νέα Υόρκη εξέτασε δύο είδη τυφλοπόντικα, τον Spalax judaei που ζει στα Υψίπεδα του Γκολάν και τον συγγενικό Spalax golani, ενδημικό είδος του Ισραήλ.

Μελετώντας καλλιέργειες κυττάρων του δέρματος (ινοβλάστες), οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι, όταν τα κύτταρα πολλαπλασιάζονταν πέρα από ένα όριο, άρχιζαν να εκκρίνουν μια ουσία, την ιντερφερόνη-β, η οποία τα εξωθούσε στην αυτοκτονία και εμπόδιζε έτσι το σχηματισμό όγκων.

Τα αποτελέσματα δημοσιεύονται στην αμερικανική επιθεώρηση PNAS.

Οι διάφορες ιντερφερόνες που απαντώνται στα θηλαστικά εκκρίνονται από τα κύτταρα ως αντίδραση στην παρουσία παθογόνων παραγόντων όπως τα βακτήρια, οι ιοί αλλά και οι καρκινικοί όγκοι. Ορισμένες ιντερφερόνες χρησιμοποιούνται ήδη σε αντικαρκινικές θεραπείες, ωστόσο ο ανθρώπινος οργανισμός δεν τις χρησιμοποιεί τόσο αποτελεσματικά όσο οι ταπεινοί τυφλοπόντικες.

Η ιντερφερόνη-β, πάντως, δεν είναι το μόνο όπλο των τυφλοποντίκων. Η ίδια ερευνητική ομάδα είχε διαπιστώσει σε προηγούμενη έρευνα ότι ένα άλλο είδος, ο γυμνός τυφλοπόντικας Heterocephalus glaber, εμποδίζει τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων όταν τα κύτταρα αυτά βρίσκονται υπερβολικά κοντά μεταξύ τους, χάρη στη δράση ενός γονιδίου που ονομάζεται p16.

Οι ερευνητές ελπίζουν τώρα ότι οι μηχανισμοί δράσης της ιντερφερόνης-β και του p16 θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε νέες προσεγγίσεις κατά του καρκίνου στον άνθρωπο.