Η μικρή «τζιχαντίστρια» και η 18 μηνών ανιψιά μου

Οι μέρες μου ξεκινούν όμορφα. Κάθε πρωί, λίγο πριν φύγω για το γραφείο, έρχεται περπατώντας -με τον παράδοξο κι εξωφρενικά όμορφο τρόπο ενός 18μηνίτικου- και με αγκαλιάζει, μου χαμογελάει και τα φουσκωμένα της μάγουλα τονίζονται ακόμη περισσότερο. Μαγουλάρες, όχι αστεία. Σχεδόν καθημερινά ακούω τη φωνή του πατέρα της, του αδερφού μου δηλαδή, να μου βάζει χέρι επειδή τη φιλάω, λέει, και τα μούσια μου ερεθίζουν το δέρμα της. Δίκιο έχει. Αλλά μπροστά στο δικό μου το δίκιο, δεν φτουράνε μία οι διαμαρτυρίες του Νίκου.

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr