Όταν η ανθρώπινη ζωή δείχνει να μην έχει πια καμία αξία…
Αλβανοί κακοποιοί πυροβολούν με καλάσνικοφ μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας μπροστά από βρεφονηπιακό σταθμό, περιστατικά ωμής βίας εις βάρος αθώων πολιτών, ανίσχυρων ανθρώπων, γέρων, παιδιών, μεταναστών, ζώων… Κάθε μέρα και χειρότερα…
Πού θα πάει αυτό; Και τι συμβαίνει τελικά;
Η λογική μου λέει ότι δεν φταίει για όλα αυτή η «άτιμη κοινωνία». Δε λέω, δε ζούμε στον παράδεισο. Όλοι γνωρίζουμε τις συνέπειες ενός αδύναμου καθεστώτος που δεν σέβεται τους πολίτες του, που δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ασφάλεια τη στιγμή που σε τρώει, που σε ρουφάει λίγο λίγο με δυσβάσταχτους φόρους, με έκτακτα χαράτσια, που σε εξαθλιώνει καθημερινά. Όλοι έχουμε ψυχολογικά προβλήματα. Άλλοι, μεγάλα και δυσεπίλυτα, άλλοι τα συνηθισμένα… Κατάθλιψη, μελαγχολία… Δεν γίναμε όμως εγκληματίες!
Μου είναι πραγματικά δύσκολο να μπω στην ψυχολογία ενός εγκληματία και δη ενός δολοφόνου. Ακούω τόσα ανατριχιαστικά περιστατικά καθημερινά και προσπαθώ να μπω στη θέση του θύτη. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να τον δικαιολογήσω για την αποτρόπαια πράξη του, όμως τι μπορεί να τον ώθησε να διαπράξει ένα ειδεχθές έγκλημα; Τα ψυχολογικά προβλήματα; Τι δηλαδή; Όλοι οι δολοφόνοι είναι ψυχικά ανισσόροποι; Σίγουρα όχι! Είναι η πείνα και η εξαθλίωση;
Το χωράει ο νους μου να κλέψει ο πατέρας για να φάνε τα παιδιά του, να κάνει μικροαπατεωνιές για να επιβιώσει, αλλά όχι και να σκοτώσει! Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι οι άνθρωποι πλέον σκοτώνουν για πλάκα… Κανένας φόβος, καμία συστολή, μηδέν τύψεις… Αδίστακτα! Μπαμ και κάτω! Παντού! Σε σπίτια, σε καταστήματα, σε πλατείες, στη μέση του δρόμου, πρωί, μεσημέρι, βράδυ… Με όπλα, μαχαίρια, μαδέρια, σφυριά… Με τα πάντα. Κανένας ρατσισμός απέναντι στο έγκλημα. Αφαιρούνται ανθρώπινες ζωές σε δευτερόλεπτα, με τεράστια ευκολία.
Δε θα ζήσουμε ποτέ σε μία ιδανική κοινωνία.
Είμαι πλέον πεπεισμένη γι’ αυτό. Θα μπορούσα ως πολίτης να κατανοήσω οικονομικά εγκλήματα, κατάφορες αδικίες, κλοπές, απιστίες. Την πονηριά πάντα την είχε στο αίμα του ο άνθρωπος. Αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω την ανθρωποκτονία από πρόθεση. Αναρωτιέμαι, ποιες μάνες γέννησαν δολοφόνους;
Φοβάμαι πλέον ν’ ανοίξω την τηλεόραση για να παρακολουθήσω ειδήσεις. Τρέμω στην ιδέα να κοιμηθώ το βράδυ στο σπίτι χωρίς προηγουμένως να έχω κλειδαμπαρώσει πόρτες και παράθυρα. Δεν μετακινούμαι ποτέ με το αυτοκίνητο αν δεν έχω κλείσει τις ασφάλειες… Γίνομαι σιγά σιγά αυτό που σιχαινόμουν: Μία καχύποπτη γυναίκα, μία υστερική μάνα, ένας φοβισμένος άνθρωπος…
Αυτό είναι το χειρότερο τελικά. Ο φόβος. Ο φόβος που μπορεί να σε παραλύσει. Να σε κάνει να πάψεις να σκέφτεσαι λογικά. Και τότε ναι. Τότε είναι πολύ πιθανό να γίνεις εγκληματίας…
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Επίσης μπορείτε να με βρείτε στο φυσικό μου περιβάλλον!