Μια γειτονιά σαν τις παλιές...

Σαν τότε που ήμουν παιδί, στην γειτονιά της γιαγιάς και του παππού που τα σπίτια ήταν κοντά το ένα στο άλλο. Από τις αυλές άκουγες άλλοτε τα γέλια κι άλλοτε τις φωνές των γειτόνων. Αν πέρναγες έξω από το σπίτι τους όλο και κάτι θα σε τρατάρανε. Σπιτικό γλυκό του κουταλιού, ραβανί, υποβρύχιο... Ολοι μια παρέα!

Είμαι από τα τυχερά παιδιά που πρόλαβα οριακά να ζήσω έστω για λίγο την παραδοσιακή «γειτονιά». Εκεί όπου μας αμόλαγε η γιαγιά στην πλατεία για να παίξουμε μέχρι αργά το βράδυ κρυφτό, κυνηγητό και αγαλματάκια ακούνητα κι αγέλαστα χωρίς φόβο ότι θα μας βλάψει κάποιος...

Εκεί που σκαρφαλώναμε στις κορομηλιές και στις νερατζιές της κυρά-Ελλης και μας κατσάδιαζε που της ρημάζαμε τα δέντρα... Μόλις την βλέπαμε να ξεπροβάλλει από την πόρτα με την παντόφλα στο χέρι, τρέχαμε να της ξεφύγουμε, αλλά με χαρά και ενθουσιασμό που γλιτώσαμε κι όχι με τον φόβο που έχουν τα σημερινά παιδιά για κάθε πιθανό κίνδυνο που μπορεί να αντιμετωπίσουν.

Θυμάμαι που πέφταμε στους ασβέστες και στις τσουκνίδες... Μετά ακούγαμε άλλο κατσάδιασμα στο σπίτι. Κάπως έτσι επινοήσαμε την μολόχα... Το θυμάμαι και γελάω! Ό,τι λογής γιατροσόφια ακούγαμε τα εφαρμόζαμε πάνω μας! Ομως όλα ήταν ωραία, αγνά κι ανέμελα!

Μία τέτοια γειτονιά συνάντησα ξανά μετά από χρόνια... Κι όμως γειτονιές σαν αυτές που είδα στο Ληξούρι, γύρω από τον Αγιο Γεράσιμο, υπάρχουν ακόμα!

Μικρά στενάκια με ασβεστωμένους τοίχους, πλαστικά τραπεζάκια και καλοσυνάτους ανθρώπους έξω καρδιά πίνουν το καφεδάκι τους και σε καλωσορίζουν στον τόπο τους...

Από το παράθυρο βλέπω φωτισμένο το καμπαναριό του Αγίου Γερασίμου. Το αεράκι ακουμπάει το πρόσωπό μας γλυκά. Ξυπνάω ακούγοντας καντάδες και μουσικές. Η γειτονιά μοιάζει να γιορτάζει κάθε μέρα...

Κι αυτή η πλατεία... Αχ αυτή η πανέμορφη πλατεία μπροστά από τη θάλασσα. Μόλις που φεύγει ο ήλιος οι κάτοικοι παίρνουν τον δρόμο για τα μαγαζιά που αγκαλιάζουν γύρω γύρω την τεράστια μανόλια! Τα παιδιά τρέχουν με τα ποδήλατα, παίζουν μπάλα, ζητωκραυγάζουν κάθε φορα που βάζουν γκολ...

Νέοι, γέροι, ζευγάρια, εργένηδες πίνουν τον καφέ τους, τρώνε παγωτό, σχολιάζουν την επικαιρότητα, ξεκουράζονται...

Η απόλυτη ομορφιά και ξεκούραση.

Εδώ ξαναβίωσα τις παλιές καλές εποχές... Τότε που όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Τότε που όλα μύριζαν διαφορετικά!

«Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Επίσης μπορείτε να με βρείτε στο φυσικό μου περιβάλλον!»