3.000 ευρώ: Τόσο κοστίζει μία ανθρώπινη ζωή στη Συρία…

είναι οι μόνες λέξεις που αισθάνομαι κάθε φορά που βλέπω εικόνες νεκρών ανθρώπων, αθώων παιδιών , αμάχων, γονέων που παραληρούν μπροστά στις κάμερες των… «πολιτισμένων» χωρών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για το ρεπορτάζ…

Πολύ μικρό το μυαλό μου για να χωρέσει την φρικαλεότητα του πολέμου. Ζούμε στον 21ο αιώνα, η επιστήμη εξελίσσεται καθημερινά, οι τέχνες και ο πολιτισμός ανθεί, όλοι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι… ή μήπως έτσι νομίζουμε; Αδυνατώ να πιστέψω ότι άνθρωποι σφαγιάζουν ανθρώπους για εξουσία, συμφέροντα και θρησκευτικά πιστεύω…
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες γίνονται πόλεμοι. Σε χώρες όπου το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών είναι άνθρωποι απαίδευτοι, αμόρφωτοι και ακαλλιέργητοι. Κάποιοι θρησκόληπτοι Χριστιανοί μάλιστα διατείνονται ότι πάντα οι χώρες που… «σταύρωσαν τον Χριστό» θα υποφέρουν από αιματοκυλίσματα, ατέρμονο πόνο και οδυρμό.

Κι αν είναι έτσι τα πράγματα, αναρωτιέμαι: Οι «πολιτισμένες» χώρες τι κάνουν; Γιατί δεν σταματούν την φρίκη. Γιατί δεν δείχνουν τον δρόμο σε αυτούς που υποφέρουν; Μεγάλο κεφάλαιο προς συζήτηση που σίγουρα απογοητεύει τους λιγοστούς ρομαντικούς ειρηνιστές της υφηλίου. Ο καθένας το συμφέρον του κάθε φορά. Όποιος μας εξυπηρετεί καλύτερα, είναι προστατευόμενός μας. Ο Άσαντ μας διαβεβαιώνει ότι δεν χάνουμε την βάση μας στη Συρία; Θα τον υποστηρίξουμε κι ας έριξε χημικά νευροπαραλυτικά αέρια στην Δαμασκό. Θα τον υποστηρίξετε εσείς; Θα τον χτυπήσουμε εμείς… και πάει λέγοντας…

Σε τελική ανάλυση και με ψυχρή λογική, το μόνο που δεν ενδιαφέρει κανέναν, είναι η ανείπωτη σφαγή που γίνεται σε καθημερινή βάση στη Συρία.
Πριν λίγες μέρες έτυχε να έρθω σε επαφή με έναν Σύριο πρόσφυγα που ζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Μου διηγήθηκε την ιστορία του, όχι για να τον λυπηθώ, αλλά… «για να μάθει ο κόσμος!», όπως χαρακτηριστικά μου είπε.
«Τους βρήκα, ήρθα σε επαφή μαζί τους και τους έστειλα 9.000 ευρώ για να σώσω την οικογένειά μου», μου είπε με ψυχραιμία. Όλα όσα είχε μαζέψει δηλαδή όσα χρόνια δουλεύει τίμια και κοπιαστικά στην Ελλάδα.

«Αυτοί» που βρήκε δεν ήταν άλλοι από κάποιους μεσολαβητές που έχουν πρόσβαση στους αντάρτες οι οποίοι με παλιά οχήματα και φυσικά με τεράστιο οικονομικό αντάλλαγμα, αναλαμβάνουν την μεταφορά Σύριων στην Τουρκία οδικώς. Γύρω στα 3 χιλιάρικα το κεφάλι. Καλά ακούσατε. Αυτά είναι τα κερδοσκοπικά παιχνίδια που στήνονται σε κάθε περίπτωση κακουχίας γιατί τελικά ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται…

«Έστειλα 9 χιλιάρικα. Η μάνα μου, ο πατέρας μου και οι δύο αδερφές μου μεταφέρθηκαν σε ένα ορεινό χωριό της Τουρκίας. Πήγα να τους δω… Ευχαριστώ τον Θεό που είναι ζωντανοί κι ας ξέρω ότι τα τραύματα της ψυχής τους δε θα γιατρευτούν ποτέ… Ειδικά της μικρούλας. Μακάρι να μη ζήσουν ποτέ τέτοιες καταστάσεις τα παιδιά όλου του κόσμου…». Και συνεχίζει… «Εγώ και όλοι οι ομοεθνείς μου στην Ελλάδα, ό,τι χρήματα κερδίζαμε από τις δουλειές μας εδώ τα στέλναμε στη Συρία για να χτίσουμε ένα σπίτι για την οικογένειά μας. Δουλέψαμε σαν σκυλιά… Το ξέρεις ότι στη Συρία πλέον υπάρχουν μόνο χαλάσματα και μισογκρεμισμένα σπίτια; Νιώσαμε τα όνειρά μας να γκρεμίζονται, εκμηδενιστήκαμε, καταστραφήκαμε…».
Κι ας πούμε ότι αυτοί ήταν τυχεροί μέσα στην ατυχία τους, αφού κατάφεραν να στείλουν λεφτά για να σώσουν τους δικούς τους. Οι άλλοι; Αυτοί δεν είναι άνθρωποι;
Δεν αξίζουν την ζωή τους;

Ας προσευχηθούμε όλοι για όλο τον κόσμο που υποφέρει... Κανείς δεν έδωσε το δικαίωμα σε κανέναν να σκοτώνει αθώα παιδιά. Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράττεται μέχρι σήμερα…

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ
Επίσης μπορείτε να με βρείτε στο φυσικό μου περιβάλλον