Χωρίς οικογένεια
Κουράστηκα με τους δήθεν «προστάτες της Δημοκρατίας» και τους «φασίστες όλων των ειδών». Και σε τελική ανάλυση, όλοι όσοι τα έκαναν μαντάρα και βάλθηκαν να καταστρέψουν αυτή τη χώρα ήταν ενήλικες... Μεγάλοι και μορφωμένοι άνθρωποι που σπούδασαν στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και το βράδυ σκεπάζονται με το πουπουλένιο πάπλωμά τους, γυρνούν πλευρό και κοιμούνται χωρίς τύψεις! Αρκεί να είναι τα παιδιά τους καλά...
Υπάρχουν κι άλλα παιδιά όμως στον κόσμο. Παιδιά που είχαν την ατυχία να γεννηθούν από προβληματικούς γονείς που δεν τους επέλεξαν, παιδιά που η μοίρα τους ήταν προδιαγεγραμμένη για να ζήσουν σε απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς καν να μπορούν να έχουν τα βασικά: Γάλα, ένα ζεστό σπιτικό τον χειμώνα, εκπαίδευση και ίσες ευκαιρίες με όλα τα παιδιά του κόσμου.
Πριν λίγες μέρες, έβρεχε καταρρακτωδώς στην Ελλάδα. Είδα δύο δίδυμα αδερφάκια να πηγαίνουν στο σχολείο με σαγιονάρες! Λίγο πιο δίπλα κάποια άλλα φορούσαν γαλότσες με γούνινη επένδυση και αδιάβροχα μπουφάν. Όχι. Δε φταίνε τα παιδιά με τις γαλότσες και τα αδιάβροχα που έχουν αυτά που δικαιούνται, ούτε οι γονείς τους που μπορούν να τους τα προσφέρουν. Όμως να είστε σίγουροι, ότι τα δίδυμα δεν πήγαν στο σχολείο με σαγιονάρες γιατί ζεσταίνονταν...
Εσείς το ξέρετε ότι υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σε νοσοκομεία; Παιδιά που χαίρουν άκρας υγείας, που δε χρειάζονται νοσηλεία, αλλά που δεν έχουν πού να πάνε;
Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ένα περιστατικό που θα στοιχειώνει για πάντα το μυαλό μου. Ήταν Χριστούγεννα, και με είχαν καλέσει μαζί με τον Γιώργο Λιανό από το Νοσοκομείο Παίδων για να περάσουμε μαζί την Χριστουγεννιάτικη γιορτή με τα παιδάκια που νοσηλεύονταν. Παίξαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε παραβλέποντας τις οποίες δυσκολίες δημιουργούσε ο ορός των παιδιών στον περιορισμό κινήσεων, φάγαμε ό,τι επέτρεπε το διαιτολόγιό τους, μιλήσαμε με τους γονείς τους... Αχ, αυτοί οι γονείς! Μακάρι να μη χάσουν ποτέ την πίστη τους...
Μέσα στη χαρά και τον ενθουσιασμό της γιορτής, παρατήρησα κάτι περίεργο. Ένα υπερκινητικό αγοράκι γύρω στα 3, μπαινόβγαινε στα δωμάτια ανενόχλητο, έπαιζε με όλα τα παιδάκια, έτρωγε ό,τι ήθελε, δε μιλούσε σχεδόν καθόλου και φυσικά δεν είχε ορό στο χεράκι του. Κάποια στιγμή το άκουσα να φωνάζει μία νοσοκόμα «μαμά». «Θα είναι το παιδάκι κάποιας νοσοκόμας που ήρθε κι αυτό στην γιορτούλα», σκέφτηκα. Μετά από λίγο, το ίδιο παιδάκι σκόνταψε, χτύπησε το ποδαράκι του κι άρχισε να φωνάζει «μαμά!». Μία άλλη νοσοκόμα, έτρεξε αμέσως κοντά του, το πήρε στην αγκαλιά της, το φίλησε και το κανάκεψε, αλλά δεν ήταν η μαμά του. Κι όμως εκείνο έτσι την φώναζε... «Μα πόσες μαμάδες έχει αυτό το μωρό», αναρωτήθηκα.
Λίγη ώρα αργότερα, βρέθηκα εξουθενωμένη και σιωπηλή μέσα στο αυτοκίνητό μου δίχως να έχω τη δύναμη να οδηγήσω. Με μία ματιά απροσδιόριστη κοίταζα μέσα από το θολό τζάμι τον έξω κόσμο και προσπαθούσα να κατανοήσω το μέγεθος της αδικίας που συντελείται. Οι γλυκύτατες νοσηλεύτριες του νοσοκομείου, μου είχαν διηγηθεί την ιστορία αυτού του παιδιού. Λίγες ώρες μετά τη γέννησή του, διαγνώστηκε με λευχαιμία. Η ανύπαντρη μητέρα του το εγκατέλειψε στο Παίδων και εξαφανίστηκε. Ήταν μάταιο να την βρει το προσωπικό. Αυτό το μωράκι με την αμέριστη φροντίδα και τρυφερότητα των γιατρών και των νοσηλευτριών, κατάφερε να ξεπεράσει το πρόβλημα υγείας του, όχι όμως και της διαβίωσής του. Ο μικρός μεγάλωσε μέσα στα δωμάτια του νοσοκομείου, έπαιζε στον παιδότοπο του νοσοκομείου, έτρωγε το φαγητό του νοσοκομείου και φώναζε «μαμά»όλες τις νοσοκόμες που το αγάπησαν παραπάνω από την βιολογική του μητέρα...
Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσα τέτοια παιδιά μεγαλώνουν σε ιδρύματα, οργανισμούς και νοσοκομεία γιατί δεν έχουν πού να πάνε; Πολλά, είναι η απάντηση. Δεκάδες «ανεπιθύμητα» παιδάκια που δεν βίωσαν ποτέ το μητρικό χάδι, που περιμένουν στωικά να πάνε σε ένα καινούριο σπίτι, να γνωρίσουν τους νέους γονείς τους.
Δε θα ξεχάσω ποτέ μαρτυρίες ζευγαριών που μου περιέγραφαν μία τυπική διαδικασία υιοθέτησης. Μία ξενάγηση σε κοιτώνες ορφανοτροφείων, όπου οι υποψήφιοι θετοί γονείς πρόκειται να διαλέξουν το θετό μωρό τους, το θετό παιδάκι τους. «Παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας που είχαν "ξεμείνει" στο ορφανοτροφείο, μας πλησίαζαν και μας εκλιπαρούσαν, "διαλέξτε εμένα κυρία, θα είμαι το καλύτερο παιδί! Θέλετε να γίνετε η μαμά μου;"».
Σε μία τέτοια Ελλάδα λοιπόν, δε μου καίγεται καρφί γι' αυτούς που την κατέστρεψαν. Με πονάει όμως, να ξέρω ότι δεν προσφέρεται το 100% όλων όσων θα μπορούσαν να προσφερθούν για την καλύτερη ζωή των μελλοντικών πολιτών της.
Τα παιδιά είναι το μέλλον μας. Αν μπορείτε κι εσείς να τα βοηθήσετε με τον οποιοδήποτε τρόπο, μη το αφήνετε για αύριο. Ρούχα που δεν κάνουν πια στα παιδιά σας, να θυμάστε πως θα φανούν πολύ χρήσιμα για άλλα παιδάκια που τα έχουν πραγματικά ανάγκη. Χρήματα που σας περισσεύουν, θα γίνουν τροφή, γάλα και θέρμανση σε μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που φιλοξενούν άπορα παιδιά...
Ας βοηθήσουμε όλοι!
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Επίσης μπορείτε να με βρείτε στο φυσικό μου περιβάλλον!