Διπολική διαταραχή & μητρότητα: Τι συμβαίνει στην καθημερινότητα
Μια μαμά με διπολική διαταραχή μιλάει ανοιχτά για τις μέρες εκείνες που δεν είναι εξίσου καλές με τις υπόλοιπες
Με αφορμή την αποκάλυψη της Kim Kardashian για την κατάσταση της υγείας του συζύγου της, μια μαμά βρίσκει τη δύναμη να μιλήσει ανοιχτά και για τις δικές της δύσκολες στιγμές που έχει αντιμετωπίσει βιώνοντας την ίδια διαταραχή.
«Γιατί κλαις;» με ρωτάει η κόρη μου και απολύτως δικαιολογημένα αφού όλα γύρω μας είναι όμορφα. Ο ήλιος λάμπει, τα πουλιά κελαηδούν και εγώ θα έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη. «Δεν ξέρω» της απαντώ, γιατί πραγματικά δεν ξέρω. Δάκρυα με κατακλύζουν κι εγώ δεν μπορώ να τα αποφύγω. Ίσως ξέρω.. επιστρέφω στον πόνο. Βιώνω και πάλι άλλο ένα καταθλιπτικό επεισόδιο.
Βλέπετε, ανήκω κι εγώ στους 5,7 εκατομμύρια Αμερικανούς που παλεύουν με μια ασθένεια, μια ψυχική ασθένεια, που ακούει στο όνομα διπολική διαταρχή. Και ενώ οι περισσότερες μέρες είναι καλές, κάποιες είναι βαθιά σκοτεινές. Σήμερα είναι μια από αυτές, με τραγικά χαμηλή διάθεση και κυκλοθυμία που ούτε εγώ δεν προλαβαίνω.
Πνίγομαι στο σκοτάδι, η θλίψη με έχει καταπιεί και γύρω μου όλα φωνάζουν θλίψη, θλίψη και απελπισία.
Φυσικά, μια τέτοια μέρα μου φαίνεται ακατόρθωτο να είμαι στο πλάι της κόρης μου. Δυσκολεύομαι να αναπνεύσω, δυσκολεύομαι να σκεφτώ και ο γονικός μου ρόλος φαντάζει ακατόρθωτος. Εδώ δεν μπορώ να φροντίσω τον ίδιο μου τον εαυτό, θα φροντίσω ένα παιδί; Μονάκριβή μου κόρη, τέτοιες μέρες σε «τοποθετώ» μπροστά στην τηλεόραση για να μπορώ ανενόχλητη να μένω όλη μέρα στον καναπέ, να κλαίω και όταν επιτέλους έρχεται ο μπαμπάς απομονώνομαι πλήρως στο δωμάτιό μου και κοιμάμαι για ώρες.
Αν δεν υπήρχε η κόρη μου, θα κοιμόμουν για μέρες.
Η κατάθλιψη, όμως, είναι κάτι παραπάνω από απομόνωση, σκοτάδι και θλίψη. Είναι κάτι που μου στερεί την ελευθερία να απολαύσω ακόμα και τα μικρά της ζωής. Δε μπορώ να θυμηθώ πόσες πολλές στιγμές από τη ζωή της μικρής μου έχω χάσει με τη δικαιολογία ότι «η μαμά είναι κουρασμένη».. και είναι πολλές.. Η μαμά δεν ήταν κουρασμένη. Ήταν ανίκανη να αισθανθεί και να φροντίσει.
Τα καλά νέα είναι ότι αυτά τα επεισόδια δεν διαρκούν πολύ. Μετά από λίγο επιστρέφω και πάλι στην καθημερινότητά μου, με καλή διάθεση αλλά και τον φόβο ότι πάντα θα επιστρέφει. Γιατί το ξέρω, θα επιστρέψει».
