Μη διορθώνετε τα παιδιά σας μπροστά στους άλλους

Τα παιδιά για τον κάθε γονέα, εκτός από τα πλάσματα που δημιούργησε και μεγάλωσε με αγάπη, είναι και οι εκπρόσωποι του, οι ναρκισσιστικές του προεκτάσεις, οι καθρέφτες του. Εκεί ριζώνει η άσχημη εμμονή που έχουν πολλοί από τους γονείς να είναι τα παιδιά τους τέλεια, ενώ εκείνοι απείχαν ή απέχουν πολύ από αυτή την λέξη.

'Ολοι ως γονείς θέλουμε το παιδί μας να είναι όμορφο, αξιέπαινο, να σέβεται τους άλλους, να κερδίζει τη συμπάθεια, να το «καμαρώνουμε» όπως λέμε…όμως είναι πολλοί λίγοι οι γονείς εκείνοι που έχουν βγει από αυτή την «κοινωνική παγίδα» και θέλουν απλά το παιδί τους να είναι ευτυχισμένο όπως το ίδιο θέλει για τον εαυτό του. Το επιχείρημα που ακούω πολλές φορές από τους γονείς που εργάζομαι είναι «Γιατί ξέρει τι τον κάνει ευτυχισμένο ή τι θέλει από τώρα;»…η απάντησή μου είναι ΝΑΙ! Το παιδί ξέρει πολύ καλά τι θέλει και σίγουρα ξέρει τι δεν θέλει. Δεν έχει την ικανότητα να κοιτάει και να σχεδιάζει το μακρινό μέλλον του, αλλά το τώρα του το ξέρει πολύ καλά…

Όντας, λοιπόν, με τα παιδιά μας σε ένα πάρτι ή σε μια κοινωνική εκδήλωση, είμαστε ο εαυτός μας και τα παιδιά μας είναι πάλι ο εαυτός μας…κοιτάμε τι θα πουν, πώς θα το πουν, τι θα κάνουν…τα βομβαρδίζουμε με οδηγίες «Χαιρέτα τον κύριο», «Φίλα τη θεία σου», «Δώσε το χέρι σου», «Απάντησε, σου μιλάνε!» κτλ…κτλ… Η ανάγκη μας αυτή είναι αυθόρμητη καθώς το παιδί μας όπως είπα είναι η ναρκισσιστική μας προέκταση, άλλη μια πηγή αυτοπεποίθησης και πιθανή πηγή θαυμασμού από τους άλλους…έτσι οι γονείς κάνουν το λάθος και διορθώνουν ή μαλώνουν, στην χειρότερη περίπτωση, το παιδί τους μπροστά στους άλλους.

Έχεις αναρωτηθεί φίλε γονέα τι επιπτώσεις έχει αυτή η συμπεριφορά στη σχέση σου με το παιδί σου ή στη σχέση του με τον εαυτό του; Δυστυχώς η απάντηση δεν είναι ενθαρρυντική.

Διορθώνοντας το παιδί μας μπροστά στους άλλους του μειώνουμε πολύ την αυτοπεποίθησή του και το κάνουμε να ντρέπεται που φέρθηκε έτσι όπως φέρθηκε. Ίσως φέρθηκε αυθόρμητα ίσως φέρθηκε απότομα εκφράζοντας θυμό, ίσως έλεγε κάτι πολύ σημαντικό για εκείνο εκείνη τη στιγμή. Παρεμβαίνοντας με τη διόρθωσή μας διακόπτουμε τη ροή της σκέψης του και του δίνουμε το μήνυμα ότι δεν έχει «δικαίωμα» να κάνει λάθος όταν βρίσκεται με άλλους μαζί. Έτσι, κλείνεται στον εαυτό του και ξεκινά να ντρέπεται. Τα ντροπαλά παιδιά έγιναν ντροπαλά εξαιτίας ενός επίμονα παρεμβατικού και διορθωτικού γονέα. Κάποια στιγμή λοιπόν έχασαν την πίστη στον εαυτό τους και σταμάτησαν να εκφράζονται αυθόρμητα…

Είναι καλό να θυμάστε ότι όπως δεν αρέσει σε εμάς να μας διορθώνουν μπροστά σε κόσμο, έτσι δεν αρέσει και στα παιδιά. Δεν είναι διαφορετικά από εμάς τα παιδιά, απλά έχουν μικρότερο σωματάκι, όχι μικρότερη ψυχή…είναι ίσοι με όλους μας.

Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια