Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Ο Νίτσε, ο Ωνάσης και η Μέριλιν συζητούν για γυναίκες!
Της Γεωργίας Λινάρδου
Δε θα μπορούσα να επιλέξω καλύτερη παρέα για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Εναν θεσμό με τον οποίον, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι θα διαφωνούσαν άπαντες της παρέας. Ο Μπουκόφσκι νομίζει ότι έχει αρχίσει και τα μπινελίκια.
Την κουβέντα ξεκινά ο Οσκαρ Ουάιλντ: «Μου αρέσουν οι άνδρες που έχουν μέλλον και οι γυναίκες που έχουν ένα παρελθόν». Η Μέριλιν ιντριγκάρεται. Τον πλησιάζει, ενώ ο Μπουκόσφκι την ακολουθεί σας σκυλάκι, απαγγέλλοντας αποσπάσματα απ’ το βιβλίο του «Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση»: «Εσείς αγόρια κρατήστε τις παρθένες σας, δώστε μου καυτές ηλικιωμένες γυναίκες σε ψηλά τακούνια που ξέχασαν να γεράσουν». Η Κοκό Σανέλ παρακολουθεί απαξιωτικά. Εκείνος συνεχίζει με τις «Γυναίκες» του: «Σκατά, είμαι 51 ετών κι αυτή είναι 25. Είμαστε ερωτευμένοι κι αυτή ζηλεύει. Χριστέ μου είναι όμορφα!» Ο Ουάιλντ εξηγεί τι του συμβαίνει: «Οι γυναίκες απεικονίζουν τον θρίαμβο της ύλης ενάντια στο νου, με τον ίδιο τρόπο που οι άντρες απεικονίζουν τον θρίαμβο του νου ενάντια στην ηθική». Ο Μπουκόφσκι απαντά: «Ασε μας βρε σαχλαμάρα» ή κάτι τέτοιο. Δεν είμαι σίγουρη.
Η Μέριλιν τον απομυθοποιεί στο λεπτό. Προτιμά το πηγαδάκι του φιλόσοφου Φρίντριχ Νίτσε. Ο τύπος παραμιλά: «Σ’έναν αληθινό άντρα αρέσουν δύο πράγματα. Ο κίνδυνος και το παιχνίδι. Γι’ αυτόν το λόγο θέλει τις γυναίκες. Είναι το πιο επικίνδυνο παιχνίδι». Η Μέριλιν χαϊδεύει το παχύ του μουστάκι λέγοντας: «Μωρό μου η ομορφιά είναι ατέλεια, η τρέλα ιδιοφυΐα. Είναι καλύτερο να είσαι γελοίος, από το να είσαι βαρετός». Ο Ωνάσης βάζει τα γέλια και την τσιμπά στο μάγουλο με έντονη ερωτική διάθεση: «Αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες, όλα τα χρήματα του κόσμου δε θα’ χαν καμία αξία». Ο Νίτσε δεν πτοείται: «Η γυναίκα είναι το δεύτερο μεγαλύτερο λάθος που έκανε ο Θεός». Γιατί, ποιο ήταν το πρώτο, νομίζω πως ρωτά ο Ωνάσης.
Στον Ζαχαριάδη έχει κολλήσει η Κοκό Σανέλ. Φαίνεται θλιμμένος. Μονολογεί. Θυμάται μια ιστορία του 1924. Τότε που μία 16χρονη κοπέλα είχε κόψει τις φλέβες της για εκείνον. Για να αποτρέψει τον έρωτα της, την κατήγγειλε στην τότε Χωροφυλακή ως «επικίνδυνη κομμουνίστρια». Η Σανέλ συγκινείται: «Νικ μου, η πιο θαρραλέα πράξη είναι να σκέφτεσαι μόνος σου, φωναχτά». Αρχίζει να του αρέσει.
Ο Αλμπερτ Αϊνστάιν στέκεται όρθιος δίπλα στη μπαλκονόπορτα. Μόνος του. Ασφυκτιά. Φωνάζει και βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα του: «Οι άντρες παντρεύονται γυναίκες με την ελπίδα πως αυτές δε θ’ αλλάξουν ποτέ. Οι γυναίκες παντρεύονται με την ελπίδα ότι θ’ αλλάξουν. Αλλά πάντα είναι τόσο απογοητευτικό στο τέλος»...
«Ασε μας χρυσέ μου», του απαντά ο Υβ Σεν Λοράν, ενώ βάζει ένα ποτό με το βλέμμα του να είναι κολλημένο στη Μέριλιν. Προχωρά, πλησιάζει τον Ωνάση και του ψιθυρίζει: «Πάντως, το πιο όμορφο μακιγιάζ μιας γυναίκας, είναι το πάθος. Απλά, τους είναι πιο εύκολο να αγοράζουν καλλυντικά».
Η Μέριλιν ρουφά μια απολαυστική γουλιά απ’ το ποτό της, κοιτά τους δύο άνδρες πονηρά και εκμυστηρεύεται: «Οι γυναίκες διαθέτουν δύο φοβερά όπλα, το μακιγιάζ και τα δάκρυα. Ευτυχώς για σας , δε μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε ταυτοχρόνως». Ο Ωνάσης ξεκαρδίζεται στα γέλια: «Δεν ξέρω τι μου λες εσύ, αλλά εγώ ποτέ δεν κατάλαβα αυτό που λένε: την υπογραφή και το κάτω κεφάλι σου να προσέχεις που τα βάζεις. Ετσι χάνεις σίγουρα και στις δουλειές και στη ζωή». Εκείνη το δίνει ένα ρουφηχτό φιλί και τον αποστομώνει: «Δώσε σ’ ένα κορίτσι τα σωστά παπούτσια και θα κατακτήσει τον κόσμο».
Ο Γκάντι είναι αγχωμένος. Χτυπά με δύναμη τα δάχτυλα στα πλήκτρα του πιάνου συνεπαρμένος από έναν ρυθμό τον οποίον ουδείς καταλαβαίνει, παρά μόνον ίσως ο Ζαχαριάδης. Ο Γκάντι, του κάνει νόημα να κάτσει δίπλα του: «Πάντως, ένα έχω να πω. Το να αποκαλούμε μία γυναίκα ασθενές φύλο, είναι δυσφήμιση. Είναι αδικία των ανδρών απέναντι στις γυναίκες. Αν το λέμε διότι εννοούμε την κυνική, την ωμή δύναμη, τότε ναι, μία γυναίκα είναι λιγότερο ωμή από έναν άντρα. Αν, όμως, εννοούμε την ηθική δύναμη, δεν το συζητώ. Η γυναίκα είναι ασύγκριτα ανώτερη από έναν άντρα. Αν πάλι, μιλάμε για διαίσθηση, για αυτοθυσία, για αντοχές, για θάρρος, θα πω απλά ότι χωρίς την γυναίκα, ο άντρας δε θα μπορούσε να υπάρξει. Φίλε μου, το μέλλον μας είναι οι γυναίκες».
Η Κοκό Σανέλ πλησιάζει τους δύο άντρες χαϊδεύοντας τις πέρλες στο λαιμό της. Φορά ένα στενό μαύρο φόρεμα με ένα βαθύ σκίσιμο στο δεξί μπούτι. Εχει περασμένες τρεις φορές τις βλεφαρίδες με μάσκαρα και καλυμμένα τα χείλη με ένα βαθύ κόκκινο κραγιόν. Στο δεξί της χέρι κρατά ένα ποτήρι κόκκινο βιολογικό κρασί που μόλις της έχει σερβίρει ο Υβ Σεν Λοράν και στο αριστερό ένα πούρο απ’ τον Ωνάση. Στρογγυλοκάθεται ανάμεσα στους δύο άντρες και λέει με σιγουριά: «Οι γυναίκες είναι οι ισχυρές αυτού του κόσμου. Οι άντρες είναι αυτοί που αναζητούν απ’ τις γυναίκες ένα μαξιλάρι για να βάλουν το κεφάλι τους. Οι άντρες ζουν με τη λαχτάρα της μάνας που τους κρατούσε όταν ήταν βρέφη».
Ο Ζαχαριάδης κοιτάζει αλλού, ο Γκάντι συνεχίζει να παίζει το πιάνο του κι εγώ κάνω τσεκ στο κασετόφωνο να σιγουρευτώ αν έχει γράψει. Άλλη μια Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σ’ έναν υπέροχο φανταστικό κόσμο...