Γιατί η Διάσκεψη του Βερολίνου είναι μια... τρύπα στο νερό;

Πέραν μίας αναιμικής εκεχειρίας, που εκμεταλλεύεται η Τουρκία για να στέλνει τζιχαντιστές και οπλισμό στη Λιβύη, δεν έχει συμβεί τίποτα άλλο. Ποιο είναι, λοιπόν, το αποτέλεσμα; Και γιατί πραγματοποιήθηκε αυτή η σύνοδος;Διίστανται οι απόψεις, αλλά οι περισσότεροι αναλυτές τείνουν να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι οι
συμμετέχοντες άνοιξαν μία τρύπα στο νερό. Το χειρότερο που συνέβη είναι ότι ουδείς έλαβε υπόψιν τους αντιπροσώπους του λαού της Λιβύης, οι οποίοι
παρέμειναν εκτός της αίθουσας της συνόδου και αντιπροσωπεύθηκαν, τρόπος του λέγειν, από τους ηγέτες που τους υποστηρίζουν. Διότι αυτοί οι ηγέτες ενδιαφέρονται για τα συμφέροντά τους και όχι για τους πολίτες της χώρας.

Θεωρητικά μιλώντας η εκεχειρία λίγο-πολύ τηρείται, αν και οι δυνάμεις του στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ έχουν εμπλακεί σε μάχες με τους τζιχαντιστές που έστειλε η Τουρκία μέσω της Συρίας. Είναι οι δυνάμεις που εκπαίδευσε και χρησιμοποίησε για τον σφαγιασμό των Κούρδων της βόρειας Συρίας, όπου εισέβαλε με τη σύμφωνη γνώμη του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου παραμένει η Τουρκία, η οποία μέσω της εμπλοκής της στη Λιβύη, επιδιώκει:

Πρώτον, να παραμείνει «ζωντανή» η παράνομη συμφωνία με το καθεστώς της Τρίπολης για τις θαλάσσιες ζώνες και

Δεύτερον, στην περίπτωση επικράτησης του καθεστώτος να δημιουργήσει προβλήματα στον πρόεδρο της Αιγύπτου αλ Σίσι, ώστε να επανέλθουν στην εξουσία οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι.

Να επαναλάβω -για να μην ξεχνάμε- ότι εάν αποχωρήσει από το πολιτικό σκηνικό της Αιγύπτου ο αλ Σίσι, η Ελλάδα και η Κύπρος θα αντιμετωπίσουν μύρια προβλήματα. Ο έλεγχος της Τουρκίας επί των Αδελφών Μουσουλμάνων θα είναι απόλυτος, όπως πριν μερικά χρόνια.

Θα έλεγα ότι ο δεύτερος στόχος είναι πιο σημαντικός για τον Ταγίπ Ερντογάν διότι έτσι λύνει και το πρόβλημα της ΑΟΖ, αφού η Αίγυπτος των Αδελφών Μουσουλμάνων δεν θα συμφωνήσει ποτέ με την Ελλάδα και βεβαίως θα ακυρώσει τις συμφωνίες που έχει κάνει με την Κύπρο και το Ισραήλ.

Διαβάστε την ανάλυση του Μιχάλη Ιγνατίου