Η επανάσταση ενός 17άρη: Από τον Οίκο Ρότσιλντ κόντρα στον ημίτρελο Ερντογάν - Ποιος είναι ο Μακρόν

Πάντως, αν και νέος, ο Εμανουέλ Μακρόν δεν «προσγειώθηκε» στην προεδρία ουρανοκατέβατος, αλλά ούτε αναδείχθηκε από κάποιον κομματικό «σωλήνα». Τα χρόνια που προηγήθηκαν της εκλογής του, σπούδασε και ασχολήθηκε με τη δημόσια διοίκηση και τις επιχειρήσεις, περνώντας μάλιστα και από τον Οίκο Ρότσιλντ, επιλογή για την οποία δέχεται επικρίσεις μέχρι σήμερα.

Βέβαια, αν και «νέο αίμα», από την εκλογή του στην προεδρία, τον Μάιο του 2017, μέχρι σήμερα, έχει δώσει τα δείγματα εκείνα, ώστε να μπορεί κάποιος, -να επιχειρήσει- να χαράξει το ολόγραμμά του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι, που τον αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό, χαρακτηρίζοντάς τον ως έναν ακόμη πολιτικό της σειράς των διαχειριστών, που δεν μπορεί να μοιάσει ούτε στο μικρό δαχτυλάκι ενός Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εσταίν ή ενός Μιτεράν, θεωρώντας τον ως έναν ακόμη αρχηγό κράτους, προσδεδεμένο στο «άρμα» της Γερμανίας, περίπου στη σκιά της Άγγελα Μέρκελ.

Εν μέσω οικονομικής κρίσης, συγκαταλέγεται από πολλούς στους τεχνοκράτες και τους φιλελεύθερους. Πολιτικές επιλογές, δημόσιες δηλώσεις και ενέργειές του έχουν δε προκαλέσει οργή και αντιδράσεις. Πριν δύο χρόνια, έγινε μισητός για τη στάση που τήρησε αρχικά απέναντι στα «Κίτρινα Γιλέκα», ενώ θύμωσε την κοινή γνώμη, όταν μάλωσε ένα ανήλικο αγόρι, που τον χαιρέτισε, λέγοντας του «τι νέα Μανού».

Πάντως, έχοντας διανύσει περισσότερο από το μισό της 5ετούς θητείας του, βγαίνει μπροστά και υψώνει ανάστημα εναντίον πολιτικών και ηγετών - αρχηγών κρατών, κόντρα στους οποίους ομόλογοί του δεν τολμούν - για πολλούς και διάφορους λόγους. Ιδίως η στάση του απέναντι στην παραληρηματική φιλοπολεμική του προκλητικού Ερντογάν, δίνει τροφή για αναστοχασμό και αναθεώρηση.

Ο 43χρονος σήμερα Μακρόν, ξεκίνησε από τη «μικρή» Αμιένη, την οποία άφησε, για να σπουδάσει Μαθηματικά, πριν στραφεί στις Πολιτικές Επιστήμες, γίνει επενδυτικός τραπεζίτης, οικονομικός σύμβουλος του πρώην προέδρου Ολάντ και υπουργός Οικονομικών, για να παραιτηθεί από την κυβέρνηση και να επιστρέψει στη γενέτειρά του, από όπου ανακοίνωσε την ίδρυση του «En Marche!» (Εμπρός!), έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος και «κατέκτησε» τη Γαλλία.

Το Νewsbomb.gr «ξεφλουδίζει» την επιφάνεια της εικόνας του ενοίκου των Βερσαλλιών, ο οποίος με τις επιλογές του είτε ιντρίγκαρε είτε σόκαρε τους κατά κοινή ομολογία ανεκτικούς Γάλλους.

Ποιός είναι ο Εμανουέλ Μακρόν

Ρομαντικός... Είτε πρόκειται για την προσωπική ζωή του, αρχής γενομένης από τα παιδικά του χρόνια είτε για όσα κοινωνικά και πολιτικά πρεσβεύει και τον καθοδηγούν στη διακυβέρνηση ενός κράτους, ανεξάρτητα από το εάν συμφωνεί ή όχι κάποιος μαζί του πολιτικά. Πιστός... είτε πρόκειται για τις προσωπικές σχέσεις και φιλίες είτε για τις προσωπικές αξίες, πάνω στις οποίες πάτησε και -παραδόξως ίσως- εξακολουθεί να ισορροπεί στην ενασχόλησή του με την πολιτική.

Αχόρταγος... να μάθει, να ταξιδέψει, να γνωρίσει όλα εκείνα, για τα οποία διάβαζε μικρός, να εξελιχθεί. Ισχυρογνώμων... κόντρα σε όλους, όσοι επιλέγουν να μένουν σε μία πραγματικότητα που βολεύει, βαφτίζοντας επιτυχία το «γάντζωμα» σε μία θέση ή κατάσταση, που εξασφαλίζει χρήμα ή σιγουριά ή και τα δύο. Κόντρα σε εκείνους που λένε, ότι το ασύλληπτο δεν μπορεί να επιτευχθεί. Κόντρα στους γονείς του, που τον έστειλαν να σπουδάσει, για να τον χωρίσουν από την παντρεμένη καθηγήτριά του στο Λύκειο Μπριζίτ, κόντρα σε όσα δεν μπορεί να υποστηρίξει ηθικά, κόντρα σε κόμματα, αξιώματα, πολιτικούς «γίγαντες» και κυβερνητικές θέσεις.

Τίμιος... τόσο ώστε να παραδέχεται τις αποτυχίες του, για τις οποίες, ο ίδιος λέει, ότι δεν είναι λίγες και να υποχωρεί, όπως συνέβη με τα «Κίτρινα Γιλέκα». Τόσο, ώστε να παραδέχεται ότι πολλοί από όσους συναναστρέφεται, τον ξεπερνούν σε μέγεθος, αξία και ταλέντο. Και τολμηρός... τόσο ώστε να δοκιμάσει τον εαυτό του σε διαφορετικά πόστα και είδη. Τόσο, ώστε να τολμήσει να τα βάλει με τον πρόεδρο Ολάντ, παραιτούμενος από την κυβέρνηση, ιδρύοντας δικό του κόμμα και θέτοντας υποψηφιότητα για την γαλλική προεδρία. Τόσο, ώστε στις εκλογές της 7ης Μαΐου του 2017 να καταφέρει, να κερδίσει.

Από τη «μικρή» Αμιένη στα Ηλύσια... Μια προεδρία δρόμος

Ο Εμανουέλ Ζαν - Μισέλ Φρεντερίκ Μακρόν, γιος της φυσικού Φρανσουάζ Νογκυές και του καθηγητή νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πικαρδίας Ζαν - Μισέλ Μακρόν, γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1977, στην Αμιένη. Κομβικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση και την ανατροφή του έπαιξε η γιαγιά του, μόνη από τα τρία παιδιά της οικογένειάς της, που κόντρα στη δική της εποχή, σπούδασε, πήρε πτυχίο και εργάστηκε ως δασκάλα. Τελευταίος μαθητής της ήταν ο ίδιος ο Μακρόν, ο οποίος στο βιβλίο του «Επανάσταση», με το οποίο συστύνεται σε ηλικία 38 ετών τότε στον κόσμο, κάνει πολύ μεγάλη αναφορά σε όσα έμαθε κοντά της, τα ατελείωτα βράδια που περνούσαν μαζί, διαβάζοντας. Ήταν οι δικές της αξίες και η μέσω εκείνης είσοδός του στον κόσμο της κλασικής μουσικής, των τεχνών, της ποίησης και της φιλοσοφίας, που διαμόρφωσαν κατά πολύ μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα του, έτσι, ώστε κι εκείνος με σειρά του, να κάνει τη δική του «επανάσταση» και να γίνει το μόνο από τα τρία παιδιά της δικής του οικογένειας, που δεν έγινε γιατρός.

Μεγαλωμένος σε μια μη-θρησκευτική οικογένεια, βαπτίστηκε καθολικός, σε ηλικία 12 ετών, μετά από δική του απαίτηση. Σπούδασε στο Λύκειο των Ιησουιτών της Αμιένης. Ήταν τότε, που συνήψε κρυφή σχέση με την καθηγήτριά του, Μπριζίτ Τρονιέ, παντρεμένη τότε και μητέρα τριών παιδιών. Εξαιτίας αυτής της σχέσης, οι γονείς του τον έστειλαν, να σπουδάσει στο Παρίσι.

Ο ίδιος γράφει στο βιβλίο του: «Για μένα ήταν η πιο όμορφη περιπέτεια. Αλλά οφείλω να ομολογήσω, ότι εκεί που στην Αμιένη ήμουν πάντα, χρόνο τον χρόνο, στην κορυφή της τάξης, εδώ δεν κατόρθωνα πλέον να διακριθώ. Ανακάλυπτα γύρω μου σπάνια ταλέντα, πραγματικές διάνοιες των μαθηματικών, παρόλο που εγώ ήμουν περισσότερο φιλόπονος. Οφείλω να ομολογήσω επίσης, πως εκείνα τα πρώτα χρόνια στο Παρίσι, ήταν εκείνα που διάλεξα να ζήσω και να αγαπήσω περισσότερο, αντί να επιδοθώ στον φοιτητικό ανταγωνισμό. Είχα μια εμμονή, μια σταθερή ιδέα: να ζήσω τη ζωή που είχα επιλέξει μ’ εκείνη που αγαπούσα. Να κάνω τα πάντα για να το πετύχω». Κι έτσι έγινε...

Οι πόρτες της École Normale Supérieure έμεναν λοιπόν για εκείνον κλειστές κι έτσι μπήκε στο τμήμα φιλοσοφίας της Ναντέρ και, κάπως τυχαία, στις πολιτικές επιστήμες. Το 1999 συνάντησε τον φιλόσοφο Πολ Ρικέρ, που αναζητούσε κάποιον να αρχειοθετεί τα έγγραφά του. Ο Εμανουέλ, θα έλεγε κανείς, ότι είχε ενός είδους «άγνοια κινδύνου» για το πού έμπλεκε, αφού δεν είχε ιδέα ποιος ήταν ο Ρικέρ. Δεν είχε διαβάσει τίποτα δικό του. Ίσως, αν γνώριζε να δίσταζε να αναλάβει την επιμέλεια των σημειώσεων του τελευταίου μεγάλου έργου του Γάλλου φιλοσόφου «Η μνήμη, η Ιστορία, η Λήθη». Και κάπως έτσι, από την πρώτη επαφή, ο Ρικέρ έγινε ο μεγάλος δάσκαλος και φίλος, δίπλα στον οποίο διάβαζε και μάθαινε καθημερινά.

Στροφή στη δημόσια δράση με ενδιάμεση στάση τον Οίκο Ρότσιλντ

Η συνύπαρξή του με τον Ρικέρ και όσα μοιράστηκαν, διαμόρφωσαν επίσης κατά ένα μεγάλο μέρος τον χαρακτήρα του, καθώς τότε αποφάσισε, πως δεν ήθελε μόνο να διαβάζει αι να μαθαίνει, αλλά όντως να δρα και να αποπειράται, να αλλάξει τα πράγματα. Κατευθύνθηκε λοιπόν στο Δίκαιο και την Οικονομία, επιλέγοντας τη δημόσια δράση.

Έλαβε ένα μεταπτυχιακό στις δημόσιες σχέσεις, προτού εκπαιδευτεί για μια ανώτερη σταδιοδρομία δημοσίων υπηρεσιών στην Εθνική Σχολή Διοίκησης (École Nationale d’Administration – ENA), από όπου αποφοίτησε το 2004. Σύντομα, τον έστειλαν για έναν χρόνο για πρακτική άσκηση στη διοίκηση. «Αγάπησα εκείνη τη χρονιά της πρακτικής και της μαθητείας. Ποτέ δε συνηγόρησα υπέρ της κατάργησης της ΕΝΑ. Εκείνο που βαραίνει στο σύστημά μας είναι περισσότερο η καριέρα των υψηλών αξιωματούχων, που είναι υπερβολικά προστατευμένοι, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος ζει μες στην αλλαγή», γράφει ο ίδιος.

Ξεκίνησε λοιπόν να υπηρετεί το Κράτος στην πρεσβεία της Γαλλίας στη Νιγηρία. Στη συνέχεια διορίστηκε στη νομαρχία του Ουάζ. Αυτή ήταν μια διαφορετική πτυχή του Κράτους, που του δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψει. Το Κράτος επί του γαλλικού εδάφους, οι τοπικοί αιρετοί άρχοντες, η δημόσια δράση.

Η τότε γνωριμία του με τον Ανρί Ερμάντ, επιτυχημένο επιχειρηματία, τον οδήγησε στον Γάλλο σοσιαλιστή πολιτικό Μισέλ Ροκάρ, «πατέρα» της ονομαζόμενης «Δεύτερης Αριστεράς» και πρώην πρωθυπουργό, επί προεδρίας Φρανσουά Μιτεράν. Για εκείνον γράφει ο Μακρόν: «Είναι εκείνος που πρώτος με έκανε να εμπεδώσω τη μέριμνα για τον κόσμο, είτε επρόκειτο για μεγάλα διεθνή θέματα στο ιστορικό τους βάθος, είτε επρόκειτο για την κλιματική αλλαγή, που υπήρξε γι’ αυτόν ένας διαρκής αγώνας επί τριάντα χρόνια, μέχρι την υπεράσπιση των πόλων».

Για τεσσερισήμισι χρόνια, «όργωσε» τη χώρα, βλέποντας από μέσα τους κρατικούς μηχανισμούς και τον τρόπο δράσης των αξιωματούχων. Έγινε αναπληρωτής γενικός εισηγητής στην Επιτροπή, για την απελευθέρωση της γαλλικής ανάπτυξης. Αποφάσισε, να εγκαταλείψει την «Υπηρεσία», όπως την αποκαλούν, και να εισέλθει στον ιδιωτικό τομέα και στον τομέα των επιχειρήσεων. Πλήρωσε €50.000 για να σπάσει το συμβόλαιο από την κυβερνητική του σύμβαση το 2008 και αποχώρησε για να εργαστεί ως επενδυτικός τραπεζίτης, σε μια εξαιρετικά αμειβόμενη θέση, στην Τράπεζα Ρότσιλντ, χωρίς να πάψει να ενδιαφέρεται για την πολιτική και γνωρίζοντας πως θα επέστρεφε στα δημόσια πράγματα.

Για τα 4 χρόνια που εργάστηκε στον Οίκο Ρότσιλντ, και την κριτική που δέχεται γι'αυτό γράφει:

«Όλα ήταν πρωτόγνωρα για μένα. Για αρκετούς μήνες ανακάλυπτα τις μεθόδους, την τεχνική, κοντά σε ανθρώπους πιο νέους και πιο έμπειρους από εμένα. Έπειτα, καθοδηγούμενος από έμπειρους τραπεζίτες, έμαθα αυτό το παράξενο επάγγελμα, που συνίσταται στο να μπορείς να κατανοείς έναν οικονομικό τομέα και τα βιομηχανικά διακυβεύματά του, να μπορείς να πείσεις έναν διευθυντή για τις στρατηγικές επιλογές του, έπειτα να τον στηρίξεις στην επιτέλεσή τους μέσα από μια αλυσίδα τεχνικών. Κατά τη διάρκεια αρκετών χρόνων, ανακάλυπτα το εμπόριο, την υπολογίσιμη δύναμή του αλλά κυρίως έμαθα πολλά για τον κόσμο.

Δε συμμερίζομαι ούτε τον ενθουσιασμό εκείνων που εκθειάζουν αυτή τη ζωή σαν τον μη περατό ορίζοντα της εποχής μας, ούτε και την κριτική πικρία εκείνων που βλέπουν σε αυτή τη λέπρα του χρήματος και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Τόσο η μια όσο και η άλλη άποψη μου φαίνονται σημαδεμένες από έναν παρωχημένο νεανικό ρομαντισμό.

Αυτά τα τέσσερα χρόνια που πέρασα στην τράπεζα δε μετανιώνω για τίποτα. Πολλοί μου έχουν προσάψει αυτή την επαγγελματική ενασχόληση, αφού αυτοί που δε γνωρίζουν αυτό το σύμπαν φαντάζονται πως το γνωρίζουν, αλλά δε γνωρίζουν παρά μόνο τα φαινόμενα. Εγώ απ’ τη μεριά μου έμαθα ένα επάγγελμα· όλοι οι πολιτικοί ιθύνοντες θα έπρεπε να έχουν ένα επάγγελμα. Ανακάλυψα πολλούς τομείς και πολυάριθμες χώρες, κάτι που μου χρησίμευσε έκτοτε. Συναναστράφηκα με ανθρώπους που παίρνουν τις αποφάσεις, γεγονός που είναι πάντοτε πολύ παιδαγωγικό. Και βέβαια, χάρη σε αυτό το επάγγελμα, κατόρθωσα να κερδίζω τη ζωή μου, χωρίς ωστόσο να κάνω περιουσία που θα μου επέτρεπε να μην εργάζομαι».

Το κάλεσμα του Ολάντ - Από την εμπιστοσύνη στη ρήξη

Το 2012 εγκατέλειψε την Τράπεζα, για να επιστρέψει στην υπηρεσία του Κράτους και την προετοιμασία του προγράμματος και των ιδεών της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς στο οικονομικό πεδίο, κάτι που του είχε ζητήσει ο Φρανσουά Ολάντ. Μετά την εκλογή του Ολάντ και ο Μακρόν οδηγήθηκε στα Ηλύσια, υπηρετώντας στο πλάι του για δύο χρόνια (2012-2014) ως αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας, ασχολούμενος με θέματα της Ευρωζώνης και της οικονομίας. Ήταν αρμόδιος για οικονομικά θέματα και ο προσωπικός απεσταλμένος του νέου Γάλλου Προέδρου στις συνόδους της Ομάδας των 8 (G8), της Ομάδας των 20 (G20) και στις ευρωπαϊκές συνόδους.

Σύντομα διαφώνησε με την πολιτική του Ολάντ, ήρθε σε ρίξη με τους στενούς συνεργάτες του και τον Ιούλιο του 2014 ζήτησε να απαλλαγεί από τα καθήκοντά του και εγκατέλειψε τα Ηλύσια.

Έχοντας σαφή απαγόρευση να ξαναδεί τον Πρόεδρο από το στενό περιβάλλον του προέδρου, επέλεξε να μην βρεί άλλη θέση στον χώρο της πολιτικής, ώσπου ο ίδιος ο Ολάντ τον κάλεσε, να αναλάβει το υπουργείο Οικονομίας, Βιομηχανίας και Ψηφιακών Μέσων, τον Αύγουστο του 2014. Ως Υπουργός Οικονομικών, ο Μακρόν ήταν στην πρώτη γραμμή της προώθησης φιλικών μεταρρυθμίσεων προς τις επιχειρήσεις. Στις 17 Φεβρουαρίου 2015, ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς προχώρησε το πακέτο νόμου του Μακρόν για την αγορά εργασίας, μέσω ενός απρόθυμου κοινοβουλίου, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.

Τα υπόλοιπα, ανήκουν στην Ιστορία. Ο ίδιος λέει, ότι προσπάθησε να δράσει και τον συγκράτησαν. «Πέρασα εκατοντάδες ώρες στο Κοινοβούλιο ώστε να οδηγήσω προς ψήφιση έναν νόμο που θεωρώ χρήσιμο. Έναν νόμο που αίρει τα εμπόδια, ανοίγει διόδους, υποστηρίζει τη δραστηριότητα, αποκαθιστά την αγοραστική δύναμη, δημιουργεί θέσεις εργασίας. Θέλησα να σχεδιάσω μια βιομηχανική πολιτική φιλόδοξη, που να στηρίζεται στην καινοτομία και στις επενδύσεις... Και είχα βέβαια και αποτυχίες, τις οποίες και αναγνωρίζω με θλίψη», γράφει στο βιβλίο του.

Ακολούθησε η εποχή των διαφωνιών. Τον Αύγουστο του 2015, ο Μακρόν δήλωσε ότι δεν ήταν πλέον μέλος των σοσιαλιστών, αλλά Ανεξάρτητος.

Για τις επιθέσεις ισλαμιστών τον Νοέμβριο του 2015, στο Παρίσι, που στοίχισαν τη ζωή σε 130 ανθρώπους, δήλωσε ότι η γαλλική κοινωνία είναι «εν μέρει υπεύθυνη». Ο Βαλς τον επέκρινε δημοσίως, λέγοντας στο κοινοβούλιο ότι κανείς δεν θα πρέπει να βρίσκει «κοινωνικές, κοινωνιολογικές και πολιτισμικές δικαιολογίες» για τέτοιου είδους επιθέσεις.

Τον Αύγουστο του 2015, δήλωσε, ότι η αριστερά κάνει λάθος, αν πιστεύει πως η Γαλλία μπορεί να προχωρήσει μπροστά με το να εργάζεται λιγότερο, μια ανοικτή επίθεση στην εργασιακή εβδομάδα των 35 ωρών. Τον Νοέμβριο, παρουσίασε το δεύτερο μέρος του νομοσχεδίου του, γνωστό ως «Μακρόν 2». Εν μέσω αυτής της κοινωνικής συνθήκης, παραμονή Χριστουγέννων του 2015, έστειλε μία επιστολή στον Ολάντ και τον Βαλς, ζητώντας τους να επιταχύνουν τις μεταρρυθμίσεις, για να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα μετά τις επιθέσεις. Δεν έλαβε απάντηση. Το νομοσχέδιο «Μακρόν 2» ακυρώθηκε τον Ιανουάριο του 2016. Λίγες μέρες αργότερα, ακολούθησε ανασχηματισμός, που οδήγησε στον υποβιβασμό του Μακρόν.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η δραστηριότητά του ως υπουργού, παρεμποδίστηκε από συσσώρευση εσφαλμένων αναλύσεων, τεχνική ανικανότητα και προσωπικές πίσω σκέψεις. Έτσι, αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία και να ξεκινήσει, τον Απρίλιο του 2016, το φιλελεύθερο πολιτικό κίνημα «En Marche!», με στόχο την επανίδρυση της χώρας, για να ζήσουν, κατά τον ίδιο, «τα παιδιά μας, καλύτερα από τους γονείς μας». Τους μήνες που ακολούθησαν, εγκατέλειψε την κυβέρνηση, απόφαση για την οποία χαρακτηρίστηκε «προδότης».

Η επίθεση από τον Ολάντ και οι εκλογές του 2017

Στις 30 Αυγούστου 2016, ο Μακρόν παραιτήθηκε από την κυβέρνηση, πριν τις προεδρικές εκλογές του 2017. Τόσο το νέο κόμμα όσο και ο Μακρόν δέχτηκαν επίθεση από τον Ολάντ. Στις 16 Νοεμβρίου 2016, ο Μακρόν δήλωσε επίσημα την υποψηφιότητά του για την Γαλλική Προεδρία μετά από μήνες φημών. Στην ομιλία ανακοίνωσης της υποψηφιότητάς του, ο Μακρόν προσκάλεσε για μια «δημοκρατική επανάσταση» και υποσχέθηκε να «ξεκλειδώσει την Γαλλία».

Ο Μακρόν δέχτηκε έντονη κριτική για το χρονικό διάστημα που χρειάστηκε, προκειμένου να διατυπωθεί ένα επίσημο πρόγραμμα κατά την διάρκεια της εκστρατείας του. Παρόλο που το ανήγγειλε τον Νοέμβριο, δεν είχε ακόμα ανακοινώσει μια πλήρη σειρά προτάσεων τον Φεβρουάριο, προσελκύοντας τόσο επιθέσεις από κριτικούς όσο και ανησυχίες από συμμάχους και υποστηρικτές. Τελικά εξέδωσε το επίσημο πρόγραμμά του των 150 σελίδων στις 2 Μαρτίου, δημοσιεύοντάς το στο διαδίκτυο και συζητώντας το σε μια μαραθώνια συνέντευξη τύπου την ίδια μέρα.

Ο Μακρόν συγκέντρωσε ένα ευρύ φάσμα υποστηρικτών, εξασφαλίζοντας εγκρίσεις από τον Φρανσουά Μπαϋρού του Δημοκρατικού Κινήματος, τον Ντανιέλ Κον-Μπετίντ, τον οικολόγο υποψήφιο Φρανσουά Ντε Ρυγκύ της αριστεράς και τον σοσιαλιστή Ρίτσαρντ Φέρραντ, γενικό γραμματέα του «Εμπρός!», καθώς και πλήθος άλλων - οι περισσότεροι των οποίων από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αλλά και ένας σημαντικός αριθμός κεντρώων και κεντροδεξιών πολιτικών. Το Μέγα Μαυσωλείο του Παρισιού παρότρυνε τους Γάλλους Μουσουλμάνους να ψηφίσουν μαζικά τον Μακρόν.

Αρκετοί ξένοι πολιτικοί εξέφρασαν την υποστήριξή τους για τον Μακρόν, συμπεριλαμβανομένων του Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Άνγκελα Μέρκελ και του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα.

Η απάντηση σε όσους τον χαρακτήρισαν «προδότη»

Στο βιβλίο του, ο Μακρόν απαντά:

«Μόνο έναν λόγο θα τολμήσω να πω, και τίποτα παραπάνω, γι’ αυτούς που με χαρακτήρισαν προδότη. Εκείνοι οι οποίοι διατυπώνουν αυτούς τους χαρακτηρισμούς μου φαίνεται, ότι αποκαλύπτουν την ηθική κρίση της σύγχρονης πολιτικής. Διότι όταν ισχυρίζονται, ότι όφειλα να υπακούω στον Πρόεδρο σαν μηχανή, να απαρνηθώ τις ιδέες μου, να προσδέσω στο πεπρωμένο του την πραγματοποίηση όλων όσα θεωρώ σωστά, απλώς επειδή με είχε αναγορεύσει υπουργό, τι λένε στην πραγματικότητα; Το ότι η ιδέα του δημόσιου καλού, πρέπει να θυσιαστεί στην ιδέα της υπηρεσίας μου. Με εξέπληττε να διαπιστώνω με τι αθωότητα εκείνοι που ήθελαν να με συντρίψουν ομολογούσαν ότι για τους ίδιους η πολιτική υπάκουε κατά βάθος στον νόμο του περιβάλλοντος: στην υποταγή, χάριν της ελπίδας μιας προσωπικής ανταμοιβής. Πιστεύω ότι όταν οι Γάλλοι αποστρέφονται την πολιτική ή όταν στρέφονται στα άκρα, είναι ακριβώς εξαιτίας μιας ενστικτώδους αποστροφής αυτών ακριβώς των συνηθειών».

«Αποδίδω σε περισπασμούς τα όσα έχει πει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για το χρέος που έχω απέναντί του». «Στη χώρα μου όμως και μόνο σε αυτήν οφείλω την πίστη μου και την υπακοή μου, όχι σε ένα κόμμα, σε ένα αξίωμα ή σε ένα πρόσωπο. Δε δέχτηκα τα αξιώματα που μου προσφέρθηκαν παρά μόνο επειδή μου επέτρεπαν να υπηρετήσω την πατρίδα μου. Το είπα από την πρώτη μέρα και δεν άλλαξα γνώμη από τότε. Όταν τα εμπόδια που βρέθηκαν στον δρόμο μου, η απουσία ανανέωσης ιδεών και ανθρώπων, η φρικτή έλλειψη φαντασίας, ο γενικός λήθαργος, μου κατέστησαν φανερό ότι καμιά χρήσιμη δράση δεν ήταν πια δυνατή, αποδέχτηκα τις συνέπειες και παραιτήθηκα».

Εμανουέλ Μακρόν: Δεξιός ή αριστερός; Φιλελεύθερος, σοσιαλιστής ή λαϊκιστής;

Ο Μακρόν έχει χαρακτηριστεί από κάποιους ως φιλελεύθερος και από άλλους ως δημοκρατικός. Κατά την παραμονή του στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, υποστήριξε την κεντρική πτέρυγα του κόμματος, της οποίας η πολιτική στάση είχε συνδεθεί με πολιτικές, που προωθήθηκαν από τον Μπιλ Κλίντον, τον Τόνι Μπλαιρ και τον Γκέρχαρντ Σρέντερ, και της οποίας ο κύριος εκπρόσωπος ήταν ο πρώην πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς. Γενικά, ο Μακρόν θεωρείται σε μεγάλο βαθμό κεντρώος.

Ο Μακρόν υποστήριξε ιδιαίτερα την ελεύθερη αγορά και την μείωση του ελλείμματος των δημοσίων οικονομικών. Χρησιμοποίησε για πρώτη φορά δημόσια τον όρο «φιλελεύθερος», για να περιγράψει τον εαυτό του σε μια συνέντευξη του 2015 στην εφημερίδα Λε Μοντ. Πρόσθεσε, ότι δεν είναι «ούτε δεξιός ούτε αριστερός» και ότι υποστηρίζει «μια συλλογική αλληλεγγύη». Κατά την διάρκεια επίσκεψης στο Βεντέ τον Αύγουστο του 2016, ανέφερε: «Η ειλικρίνεια με ωθεί να πω, ότι δεν είμαι σοσιαλιστής». Εξήγησε, ότι ήταν μέλος της «αριστερής κυβέρνησης», επειδή επιθυμούσε «να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον», όπως κάθε υπουργός θα έκανε.

Με την έναρξη της υποψηφιότητάς του ως ανεξάρτητου και την χρήση της ρητορικής ως αντι-κατεστημένο, ο Μακρόν χαρακτηρίστηκε «λαϊκιστής» από ορισμένους παρατηρητές, κυρίως από τον Μανουέλ Βαλς, αλλά ο ίδιος απορρίπτει αυτόν τον όρο.

Ο Μακρόν είναι υποστηρικτής του νόμου Ελ Κομρί. Έγινε ο πιο ομιλητικός υποστηρικτής της οικονομικής αναδιάρθρωσης της χώρας. Έχει υποστηρίξει την Συνολική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία (CETA) ανάμεσα στον Καναδά και την Ευρωπαϊκή Ένωση και έχει επικρίνει την κυβέρνηση της Βαλλονίας, επειδή προσπάθησε να την εμποδίσει. Πιστεύει ότι η CETA δεν πρέπει να απαιτεί την έγκριση των εθνικών κοινοβουλίων επειδή «υπονομεύει την ΕΕ». Όσον αφορά την Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP), δήλωσε τον Ιούνιο του 2016 ότι «δεν πληρούνται οι όροι για να υπογραφεί η συνθήκη», προσθέτοντας ότι «δεν πρέπει να κλείσουμε τελείως την πόρτα» και ότι «χρειαζόμαστε έναν ισχυρό δεσμό με τις ΗΠΑ».

Τον Απρίλιο του 2017 ζήτησε την «επανεξισορρόπηση» του εμπορικού πλεονάσματος της Γερμανίας, λέγοντας ότι «η Γερμανία επωφελείται από τις ανισορροπίες εντός της ευρωζώνης και επιτυγχάνει πολύ υψηλά εμπορικά πλεονάσματα».

Μετανάστευση, ασφάλεια, τρομοκρατία

Στον τομέα της μετανάστευσης, ο Μακρόν υποστηρίζει την πολιτικών των ανοιχτών θυρών για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, που επιδιώκει η Άνγκελα Μέρκελ στην Γερμανία και προωθεί την ανοχή απέναντι στους εσωτερικούς μετανάστες και τους μουσουλμάνους. Έχει εκφράσει την εμπιστοσύνη του στην ικανότητα της Γαλλίας να απορροφήσει περισσότερους μετανάστες, υποστηρίζοντας ότι η εισροή θα έχει θετικές οικονομικές επιπτώσεις. Όσον αφορά πάντως την πολιτική ασύλου, πιστεύει ότι «η περίοδος επανεξέτασης θα πρέπει να μειωθεί σημαντικά» και ότι «όλοι αυτοί των οποίων οι ισχυρισμοί αποτυγχάνουν θα πρέπει να απελαθούν αμέσως».

Ζητά την αποκατάσταση της κοινοτικής αστυνόμευσης και θεωρεί ότι «η διαχείριση ορισμένων σημαντικών κινδύνων πρέπει να ανατεθεί στους οργανισμούς ή στον ιδιωτικό τομέα». Θεωρεί ακόμη, ότι η πρότασή του να παρέχει σε κάθε νέο ενήλικα ένα επίδομα ύψους 500 ευρώ, μπορεί να ενθαρρύνει τους νέους να ανακαλύψουν τον πολιτισμό της Γαλλίας και να αποτρέψουν την τρομοκρατία.

Ο ηγέτης που ύψωσε ανάστημα στον Σουλτάνο

Τις τελευταίες ημέρες, η διεθνής κοινή γνώμη έγινε μάρτυρας ενός ακόμη παραληρήματος του Ερντογάν, με αποδέκτη αυτή τη φορά τον Μακρόν. Ο Γάλλος πρόεδρος δεσμεύτηκε, να καταπολεμήσει τον «Ισλαμικό αυτονομισμό», ο οποίος, όπως είπε, απειλεί να πάρει τον έλεγχο μερικών από τις μουσουλμανικές κοινότητες σε όλη τη Γαλλία, προκαλώντας τη δριμεία αντίδραση του Ερντογάν.

Η Γαλλία συγκλονίστηκε από τον αποκεφαλισμό ενός καθηγητή Ιστορίας από έναν ακραίο Ισλαμιστή, που ήθελε να εκδικηθεί γιατί ο καθηγητής έδειξε σκίτσα του προφήτη Μωάμεθ κατά τη διάρκεια μαθήματος, για την ελευθερία της έκφρασης.

Ο Τούρκος πρόεδρος «εξερράγη», χρησιμοποιώντας ύβρεις και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον Μακρόν. «Ποιο είναι το πρόβλημα αυτού του ατόμου που λέγεται Μακρόν με τους μουσουλμάνους και το Ισλάμ; Ο Μακρόν χρειάζεται ψυχοθεραπεία», είπε, ενώ επανήλθε, ξανά και ξανά, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες πάνω κάτω δηλώσεις.

Ο Γάλλος πρόεδρος απάντησε με ψυχραιμία. Αντέδρασε με σθένος, επιδεικνύοντας χαρακτηριστικά θαρραλέου ηγέτη, σε σχέση με άλλους Δυτικούς, που ακολουθούν πολιτική και τακτική «ναι μεν, αλλά», όταν πρόκειται για τον Σουλτάνο. Ο Μακρόν κέρδισε τις εντυπώσεις και επαινέθηκε για τη στάση του. Δεν λείπουν, βέβαια κι εκείνοι, που λένε, πως ό,τι έκανε, το έκανε για εσωτερική κατανάλωση, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την αντίδρασή του αυτή καθ'εαυτήν.

Μπριζίτ, το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ζωής του

Πυξίδα, σημείο αναφοράς και συνοδοιπόρος στο ταξίδι του μέχρι και σήμερα είναι η σύζυγός του και πρώτη κυρία της Γαλλίας, Μπριζίτ Τρονιέ. Η παντρεμένη τότε καθηγήτρια, μητέρα τριών παιδιών, με την οποία είχε παράνομη σχέση στο Λύκειο.

Από όσα γράφει στο βιβλίο του για εκείνη, καθίσταται σαφές, ότι χωρίς εκείνη, θα ήταν ένας μάλλον άλλος άνθρωπος:

«...Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, η Μπριζίτ μοιράστηκε τη ζωή μου. Παντρευτήκαμε το 2007. Αυτή ήταν και η επίσημη καθαγίαση μιας αγάπης αρχικά παράνομης, συχνά κρυφής, μιας αγάπης που δε γινόταν κατανοητή από πολλούς ανθρώπους, πριν να τους επιβληθεί. Ήμουν, το δίχως άλλο, ισχυρογνώμων. Για να παλέψω ενάντια στις αντιξοότητες, που έτειναν επίμονα να μας απομακρύνουν τον έναν απ’ τον άλλον. Για να αντιταχθώ στην τάξη των πραγμάτων που από το πρώτο δευτερόλεπτο μας καταδίκαζαν. Αλλά οφείλω να ομολογήσω πως ήταν εκείνη που επέδειξε πραγματικό κουράγιο. Εκείνη επέδειξε μια γενναιόδωρη και υπομονετική αποφασιστικότητα.

Είχε τότε τρία παιδιά και έναν σύζυγο. Από τη μεριά μου, ήμουν μαθητής και τίποτε άλλο. Δε με αγάπησε για ό,τι είχα. Για μια κατάσταση. Για την άνεση ή την ασφάλεια που θα της παρείχα. Εγκατέλειψε τα πάντα για μένα. Αλλά το έκανε με αδιάκοπη μέριμνα για τα παιδιά της. Χωρίς να επιβάλει ποτέ τίποτα, αλλά δίνοντάς τους να καταλάβουν, με γλυκύτητα, ότι το ασύλληπτο μπορούσε να επιβληθεί.

Ήταν πολύ αργότερα που κατανόησα ότι η επιθυμία της να ενώσει τις ζωές μας ήταν η προϋπόθεση της ευτυχίας μας. Χάρη σ’ εκείνην, τα παιδιά της, πιστεύω, σιγά σιγά κατάλαβαν και αποδέχτηκαν. Φτιάξαμε, τουλάχιστον ελπίζω, μια άλλη οικογένεια. Λίγο απομονωμένη, σίγουρα διαφορετική. Αλλά η δύναμη που μας ενώνει είναι ακόμα πιο ανίκητη. Πάντοτε θαύμαζα σ’ εκείνη την αφοσίωση και το θάρρος. Η οικογένειά μας είναι το στήριγμα της ζωής μου, ο βράχος μου».

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr

Διαβάστε επίσης:

Κορονοϊός: Ποιες περιοχές μπαίνουν σε lockdown - Αναλυτικά τα μέτρα που ισχύουν από Τρίτη