Δεν ηταν μόνο ο κινεζικός πύραυλος: Πόσες φορές η Γη απειλήθηκε απο διαστημικά συντρίμμια

Πριν από τη Διαστημική Εποχή (1957) τα μόνα αντικείμενα που θα μπορούσαν να «πέσουν» από το διάστημα και να απειλήσουν τον πλανήτη μας, ήταν οι μετεωρίτες, οι αστεροειδείς και οι κομήτες. Σήμερα ωστόσο, οι δορυφόροι και τα διαστημικά σκάφη εκτοξεύονται τακτικά σε τροχιά και πέραν αυτής, και μερικές φορές επιστρέφουν πίσω στη Γη.
Ο διαστημικός σταθμός Mir της Ρωσίας περιλαμβάνεται στη λίστα, λόγω του τεράστιου μεγέθους του, αλλά καταστράφηκε ελεγχόμενα το 2001 έπειτα από 15 χρόνια λειτουργίας.

Ευρωπαϊκός Δορυφόρος GOCE

Ο δορυφόρος GOCE της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος έπεσε στη Γη στις 10 Νοεμβρίου 2013 και το μεγαλύτερο μέρος από τα συντρίμμια του κάηκαν στην ατμόσφαιρα.

Ο δορυφόρος χαρτογράφησης βαρύτητας GOCE ζύγιζε περίπου 1 τόνο και είχε μήκος περίπου 5,3 μέτρα. Ήταν αρκετά μεγάλος, αλλά πολύ μεγαλύτεροι δορυφόροι έχουν κάνει ανεξέλεγκτες επανεισόδους στη Γη με την πάροδο των ετών.

Δορυφόρος UARS της NASA.

Ο Ερευνητικός Δορυφόρος Άνω Ατμόσφαιρας (Upper Atmosphere Research Satellite) βάρους 6,5 τόνων είχε μήκος 10,7 μέτρα και πλάτος 4,5 μέτρα. Εκτοξεύτηκε στο διάστημα στις 15 Σεπτεμβρίου 1991 με το διαστημικό λεωφορείο Discovery.

Ο UARS μελέτησε την ατμόσφαιρα της Γης για 14 χρόνια. H αποστολή του ήταν να πραγματοποιήσει μετρήσεις διαφόρων χημικών στοιχείων στο στρώμα του όζοντος, καθώς και της ταχύτητας του αέρα και της θερμοκρασίας στη στρατόσφαιρα.

Οι μετρήσεις που συγκέντρωσε βοήθησαν στην καλύτερη κατανόηση του ρόλου που διαδραματίζει η ανώτερη ατμόσφαιρα στο κλίμα πάνω στη Γη.

Ο δορυφόρος των 750 εκατομμυρίων δολαρίων παροπλίστηκε από τη NASA τον Δεκέμβριο του 2005 και έπεσε στη Γη τον Σεπτέμβριο του 2011. Οι ερευνητές υπολόγισαν ότι 532 κιλά υπολειμμάτων του UARS πιθανότατα «επέζησαν» από την επανεισδοχή στην ατμόσφαιρα της Γης.

Διαστημικός σταθμός Skylab

Η NASA εγκαινίασε το διαστημικό σταθμό Skylab το 1973 με σκοπό να παραμείνει σε τροχιά για μια δεκαετία περίπου, κάτι που δεν συνέβη. Περιελάμβανε εργαστήριο, ηλιακό παρατηρητήριο και άλλα συστήματα απαραίτητα για την επιβίωση του πληρώματος και για επιστημονικά πειράματα. Η υψηλότερη από την αναμενόμενη ηλιακή δραστηριότητα «ζέστανε» και επέκτεινε την ατμόσφαιρα της Γης, αυξάνοντας την αντίσταση στο Skylab.

Η επανείσοδος του στην ατμόσφαιρα ξεκίνησε στις 11 Ιουλίου του 1979. Η ΝASA είχε προηγουμένως προσπαθήσει να κατευθύνει τον σταθμό μακριά από κατοικημένες περιοχές, στοχεύοντας τον νότιο Ινδικό Ωκεανό, με μερική επιτυχία, καθώς κομμάτια του έπεσαν στη Δυτική Αυστραλία.

Κανείς δεν τραυματίστηκε, αλλά η αυστραλιανή πόλη Esperance επέβαλε στη NASA πρόστιμο 400 δολαρίων για σκουπίδια. Η NASA δεν πλήρωσε ποτέ. Ένας DJ ραδιοφώνου από την Καλιφόρνια τακτοποίησε το πρόστιμο το 2009, συγκεντρώνοντας το ποσό από τους ακροατές του.

Δορυφόρος Pegasus 2

Η NASA εκτόξευσε το δορυφόρο Pegasus 2 βάρους 11,6 τόνων το 1965 σε χαμηλή περιγήινη τροχιά για να μελετηθούν οι προσκρούσεις μικρομετεωριτών στα διαστημόπλοια.

Παρέμεινε λειτουργικός μέχρι τις 29 Αυγούστου του 1968 και αναμετέδιδε επιτυχώς τα δεδομένα πίσω στην Γη. Στις 3 Νοεμβρίου του 1979 καταστράφηκε στην γήινη ατμόσφαιρα. Τα συντρίμμια του κατέρρευσαν ακίνδυνα στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού.

Διαστημικός Σταθμός Salyut 7

Ο Salyut 7 ήταν ο τελευταίος από τους εννέα διαστημικούς σταθμούς που ξεκίνησε η Σοβιετική Ένωση στο πλαίσιο του προγράμματος Salyut από το 1971 έως το 1982. Ο Salyut 7 εκτοξεύθηκε στις 19 Απριλίου του 1982 και παρέμεινε σε λειτουργία για σχεδόν εννέα χρόνια, φιλοξενώντας έξι διαφορετικά πληρώματα κατοίκων κατά τη διάρκεια της επιχειρησιακής του ζωής.

Είχε μήκος περίπου 16 μέτρα και πλάτος 4,15 μέτρα στο ευρύτερο σημείο του. Η συνολική μάζα του ήταν περίπου 22 τόνοι. Ο μη επανδρωμένος διαστημικός σταθμός επέστρεψε στη Γη στις 7 Φεβρουαρίου 1991.

Εκείνη την εποχή, ένα διαστημόπλοιο που ονομάζεται Cosmos 1686 ήταν αγκυροβολημένο στο Salyut 7, για να δοκιμάσει τη σύνδεση των μονάδων επέκτασης σε διαστημικούς σταθμούς. Το Cosmos 1686 ήταν επίσης μη επανδρωμένο και ζύγιζε 22 τόνους επίσης.

Το τεράστιο συγκρότημα Salyut 7-Cosmos 1686 κάηκε και διαλύθηκε πάνω από την Αργεντινή, με μερικά συντρίμμια να διασκορπίζονται σε μια πόλη που ονομάζεται Capitan Bermudez. Δεν αναφέρθηκαν τραυματισμοί.

Διαστημικό Λεωφορείο Columbia

Το Διαστημικό Λεωφορείο Κολούμπια ήταν το πρώτο σκάφος στον στόλο των διαστημικών λεωφορείων της NASA που πέταξε στο διάστημα και που τέθηκε σε τροχιά γύρω από τη Γη.

Εκτοξεύθηκε για πρώτη φορά για την αποστολή STS-1, στις 12 Απριλίου 1981. Σε 22 έτη υπηρεσίας ολοκλήρωσε 27 αποστολές προτού διαλυθεί κατά την επανείσοδό του στην ατμόσφαιρα κατά την τελική φάση της 28ης αποστολής του (STS-107) την 1η Φεβρουαρίου 2003, σκοτώνοντας και τους 7 επιβαίνοντες.

Διαλύθηκε πάνω από το βορειοανατολικό Τέξας καθώς επέστρεφε από μια επιστημονική αποστολή 16 ημερών. Ένα κομμάτι μόνωσης αφρού από το εξωτερικό δοχείο καυσίμου του Κολούμπια έσπασε κατά τη διάρκεια της εκτόξευσης και άνοιξε μία τρύπα στην πτέρυγα του λεωφορείου 82 δευτερόλεπτα μετά την απογείωση.

Κανείς στο έδαφος δεν τραυματίστηκε, αλλά η απώλεια της Κολούμπια σηματοδότησε τη δεύτερη θανατηφόρα καταστροφή του 30ετούς προγράμματος της NASA.

Δορυφόρος Cosmos 954

Ένας μυστικός δορυφόρος ονόματι Cosmos 954, ο οποίος εκτοξεύθηκε από τη Σοβιετική Ένωση στις 18 Σεπτεμβρίου του 1977, βγήκε εκτός ελέγχου. Αν και αυτό το σοβιετικό σκάφος κατασκοπείας δεν ήταν ο μεγαλύτερος μη επανδρωμένος δορυφόρος που έπεσε στη Γη, ήταν μάλλον ο…πιο τρομακτικός.

Μια δυσλειτουργία εμπόδισε την ασφαλή απόσπαση του πυρηνικού αντιδραστήρα του, και έτσι όταν ο δορυφόρος επανήλθε στην ατμόσφαιρα το επόμενο έτος διασκόρπισε ραδιενεργά συντρίμμια στον βόρειο Καναδά, με αποτέλεσμα μία εκτεταμένη επιχείρηση καθαρισμού.

Η καναδική κυβέρνηση χρέωσε στη Σοβιετική Ένωση 6 εκατομμύρια δολάρια για να καλύψει το κόστος των προσπαθειών αναζήτησης και καθαρισμού. Οι Σοβιετικοί τελικά πλήρωσαν 3 εκατομμύρια δολάρια.

Η επιχείρηση για την περισυλλογή των ραδιενεργών υλικών από τον δορυφόρο βαφτίστηκε Operation Morning Light («Επιχείρηση Πρωινό Φως»). Μια ομάδα από τον Καναδά και τις ΗΠΑ κάλυψε συνολική επιφάνεια 124 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, από αέρος και με τα πόδια, σε δύο φάσεις.

Ο τελικός απολογισμός ήταν η περισυλλογή 12 μεγάλων τεμαχίων από τον δορυφόρο, τα 10 από τα οποία ήταν ραδιενεργά.

Ιδιαίτερα το ένα από τα συντρίμμια που βρέθηκαν είχε επίπεδα ραδιενέργειας «αρκετά για να σκοτώσουν έναν άνθρωπο...που θα παρέμενε σε επαφή μαζί του για μερικές ώρες.» Αρκετοί άλλοι σοβιετικοί δορυφόροι με πυρηνική ενέργεια έπεσαν στη Γη, συμπεριλαμβανομένου του Cosmos 1402 το 1983.

Πύραυλος Long March 7

Το δεύτερο τμήμα του κινεζικού πυραύλου των 6 τόνων έπεσε πίσω στη Γη στις 27 Ιουλίου του 2016, προκαλώντας μια θεαματική βολίδα στους ουρανούς των δυτικών Ηνωμένων Πολιτειών.

O πύραυλος Long March 7 είχε απογειωθεί στην παρθενική του πτήση στις 25 Ιουνίου, συνοδεύοντας μια πρωτότυπη κάψουλα πληρώματος και διάφορες τεχνολογικές καινοτομίες σε τροχιά, ανέφεραν Κινέζοι αξιωματούχοι. Η Κίνα ανέπτυξε εν μέρει τον πύραυλο για να βοηθήσει στην κατασκευή ενός διαστημικού σταθμού.

Σήμερα το πρωί, τα απομεινάρια του Long March 5-B, του μεγαλύτερου πυραύλου της Κίνας έπεσαν στον Ινδικό Ωκεανό, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πυραύλου καταστράφηκε κατά την επανείσοδό του στην ατμόσφαιρα της Γης.

Η αβεβαιότητα σχετικά με την πορεία του πυραύλου είχε σημάνει συναγερμό τις τελευταίες ώρες, αν και οι πιθανότητες να πληγεί κατοικημένη περιοχή ήταν χαμηλές, σύμφωνα με ειδικούς, δεδομένου πως το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας της Γης καλύπτεται από νερό.

Διαστημικός σταθμός Tiangong 1

Την 1η Απριλίου του 2018, το διαστημικό εργαστήριο Tiangong 1 της Κίνας έπεσε από τον ουρανό, διαλύθηκε και κάηκε πάνω από τον νότιο Ειρηνικό Ωκεανό στις 8:16 μ.μ. EDT σύμφωνα με την Κοινή Δύναμη Space Component Command των ΗΠΑ.

Το Tiangong-1 είχε μήκος περίπου 10,4 μέτρα και ζύγιζε περισσότερους από 9 τόνους. Το διαστημικό εργαστήριο αποτελείτο από δύο κύρια μέρη: μια «πειραματική ενότητα» που φιλοξένησε επισκέπτες αστροναύτες και μια «μονάδα πόρων» που φιλοξένησε τα συστήματα ηλιακής ενέργειας και πρόωσης της Tiangong-1.

Η Κίνα έθεσε το Tiangong 1 σε τροχιά στις 29 Σεπτεμβρίου 2011. Πέταξε περίπου 350 χιλιόμετρα πάνω από τη Γη και φιλοξένησε πληρώματα αστροναυτών από τις αποστολές Shenzhou 9 και Shenzhou 10 της Κίνας το 2012 και το 2013, αντίστοιχα.

Τον Μάρτιο του 2016, οι Κινέζοι ελεγκτές πτήσης έχασαν την επαφή με την Tiangong 1. O ,τι απέμεινε από τον κινεζικό διαστημικό σταθμό κατά την επανείσοδό του, κατέπεσε στον νότιο Ειρηνικό ωκεανό στις 2 Απριλίου του 2018.

Διαστημικός σταθμός Tiangong 2

O Τιάν-γκονγκ 2 «Ουράνιο Παλάτι 2» είναι ένας ακόμη πειραματικός Κινέζικος διαστημικός σταθμός που εκτοξεύτηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 2016. Το Tiangong 2 επανήλθε πάνω από την ακατοίκητη περιοχή του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού, ένα χώρο απόρριψης για παροπλισμένα διαστημόπλοια.

Το Tiangong-2 χρησιμοποιήθηκε από την Κίνα για να δοκιμάσει τις δυνατότητες υποστήριξης ζωής και ανεφοδιασμού για να υποστηρίξει την ανάπτυξη ενός μεγαλύτερου διαστημικού σταθμού 20 τόνων.

Ο μίνι διαστημικός σταθμός φιλοξένησε την αποστολή Shenzhou 11 της Κίνας, το μεγαλύτερο πλήρωμα διαστημικών πτήσεων από την Κίνα μέχρι σήμερα, στο τέλος του 2016. Υποδέχτηκε επίσης το πρώτο μη επανδρωμένο διαστημικό σκάφος της Κίνας, που ονομάζεται Tianzhou 1, τον Απρίλιο του 2017.

Τον Σεπτέμβριο του 2018, το China Manned Space Engineering Office ανακοίνωσε ότι το διαστημικό εργαστήριο Tiangong 2 θα τεθεί εκτός τροχιάς το 2019 για να τερματίσει την αποστολή του.

Ρωσικός διαστημικός σταθμός Mir

Ο Μιρ (σημαίνει κόσμος ή ειρήνη στα ρωσικά) ήταν σοβιετικός διαστημικός σταθμός. Τέθηκε σε τροχιά στις 19 Φεβρουαρίου του 1986 και υπήρχε στο διάστημα μέχρι τις 23 Μαρτίου του 2001. Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, την διαχείριση και περαιτέρω ανάπτυξη του σταθμού ανέλαβε η Ρωσική Ομοσπονδία.

Ήταν ο πρώτος διαστημικός σταθμός που αποτελούνταν από περισσότερα από ένα τμήματα Ζύγιζε 135 τόνους και πέρασε 15 χρόνια στο διάστημα.

Ο Μιρ ήταν μεγάλος...όσο έξι σχολικά λεωφορεία και με εξαίρεση δύο περιόδους που έμεινε χωρίς πλήρωμα, «κατοικούνταν» συνεχώς μέχρι τον Αύγουστο του 1999.

Η καταστροφή του Μιρ έγινε στις 23 Μαρτίου 2001, όταν και μπήκε στην ατμόσφαιρα. Τα κομμάτια του έπεσαν κοντά στα νησιά Φίτζι στον Ειρηνικό ωκεανό.

Ο διαστημικός σταθμός καταστράφηκε μετά από 15 χρόνια, παρόλο που είχε κατασκευαστεί για να μείνει 5 με 6 χρόνια.

Πηγή: Space.com

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

Διαβάστε επίσης:

Νέα Σμύρνη: Σοκάρουν οι καταγγελίες για τον 22χρονο σάτυρο - Δικάζεται τη Δευτέρα, η πιθανή ποινή