Point Nemo: To «νεκροταφείο διαστημοπλοίων» όπου θα πάει να «πεθάνει» ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός
Το όνομά του είναι εμπνευσμένο από τον Ιούλιο Βερν, και συγκεκριμένα από τον καπετάνιο του «Ναυτίλου», Κάπτεν Νέμο, στο «20.000 Λεύγες Κάτω Από τη Θάλασσα»: Το Point Nemo στον Ειρηνικό Ωκεανό είναι σε απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων από οποιαδήποτε στεριά του πλανήτη, και, χάρη και στο μεγάλο βάθος του, είναι ικανό να υποδέχεται διαστημόπλοια και διαστημικούς σταθμούς η «καριέρα» των οποίων έχει φτάσει στο τέλος.
Ο βυθός του, 4 χλμ κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, φιλοξενεί παλιούς δορυφόρους, τμήματα από πυραύλους και διαστημικούς σταθμούς. Το «τεχνικό» του όνομα είναι «ocean point of inaccessibility» (ωκεάνιο σημείο μη πρόσβασης), καθώς βρίσκεται 2.700 χλμ μακριά από κάθε ακτή.
Στο Point Nemo αναμένεται να φτάσει κάποια στιγμή και ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός (ISS), το αρκετά «ηλικιωμένο» πλέον «φυλάκιο» του πλανήτη μας στο Διάστημα. Το ζήτημα αυτό επανήλθε πρόσφατα στην επικαιρότητα λόγω των αναφορών περί ρωγμών και βλαβών – και, αν και δεν θεωρείται ότι υπάρχουν ακόμα σοβαρά προβλήματα, σίγουρα βρίσκεται στη «δύση» του.
Όταν τα διαστημόπλοια «πεθαίνουν», γίνονται επικίνδυνα για οτιδήποτε άλλο βρίσκεται σε τροχιά. Διαστημικά σκουπίδια συσσωρεύονται σε τροχιά, και, κινούμενα σε υψηλές ταχύτητες, είναι ικανά να προκαλέσουν σοβαρή ζημιά σε άλλα σκάφη.
Για να αποφευχθούν περιστατικά βλαβών και καταστροφών, πλέον οποιοσδήποτε εκτοξεύει κάτι στο Διάστημα πρέπει να έχει ένα σχέδιο για το τι θα συμβεί μετά: Είτε να το στέλνει σε μια τροχιά - «νεκροταφείο», είτε να το ρίχνει πίσω στη Γη για να καεί στην ατμόσφαιρα. Δορυφόροι που βρίσκονται σε μεγάλα ύψη μπορούν να απομακρυνθούν περαιτέρω, χρησιμοποιώντας τα τελευταία τους καύσιμα. Αυτοί που είναι πιο κοντά μπορούν να «πέσουν» εκτός τροχιάς και οι μικρότεροι καίγονται πλήρως κατά την επανείσοδό τους. Ό,τι δεν καίγεται πέφτει στη Γη, ακολουθώντας μια μη προσχεδιασμένη πορεία. Σε αυτό το πλαίσιο, προτιμάται γενικά να καθοδηγούνται έτσι ώστε να πέσουν κάπου μακριά από κατοικημένες περιοχές – και ειδικότερα στο Point Nemo.
Όπως εξηγεί ο ΕΟΔ, δημιουργούνται μοντέλα για να βρεθεί το σημείο στο οποίο ένα σκάφος θα βρεθεί στην ανώτερη ατμόσφαιρα, και, εφόσον αυτό γίνεται υπολογισμένα, διασφαλίζεται πως τα συντρίμμια θα πέσουν εντός μιας συγκεκριμένης ζώνης. Το 2001 ο ρωσικός διαστημικός σταθμός Μιρ είχε φτάσει στο τέλος της επιχειρησιακής ζωής του. Ένα φορτηγό σκάφος που είχε προσδεθεί στον σταθμό ενεργοποίησε τους κινητήρες του, βγάζοντας τον Μιρ από τροχιά και ρίχνοντάς τον στη Γη. Μέχρι και 25 τόννοι επέζησαν της επανεισόδου, πέφτοντας στον θαλάσσιο τάφο του σταθμού, το Point Nemo. Έκτοτε έχουν πέσει εκεί παλιοί δορυφόροι, τμήματα πυραύλων, και ακόμα και ένα αυτόματο διαστημόπλοιο που μετέφερε φορτίο στον ISS (Jules Verne).
Κάποια στιγμή, στο όχι και τόσο μακρύ μέλλον, εκεί θα βρεθεί μάλλον και ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός, ο οποίος είναι σε τροχιά γύρω από τη Γη από το 1998 και φιλοξενεί αστροναύτες από το 2000. Αρχικά προοριζόταν να υπηρετήσει 15 χρόνια, και πλέον έχει εγκριθεί η λειτουργία του ως το 2024 τουλάχιστον – ωστόσο δείχνει την ηλικία του.
Με πληροφορίες από Guardian
Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.