Γαλλία βουλευτικές εκλογές: Το στοίχημα του Μακρόν και η «εκδίκηση» του αριστερού Μελανσόν

Oι ψηφοφόροι στη Γαλλία επιστρέφουν σήμερα στις κάλπες για να ανανεώσουν τις 577 έδρες της Εθνοσυνέλευσης. Περίπου 48,7 εκατομμύρια ψηφοφόροι έχουν εγγραφεί για να ψηφίσουν στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών, ο οποίος ολοκληρώνεται στις 20:00 το βράδυ (τοπική ώρα). Ο δεύτερος γύρος ακολουθεί μια εβδομάδα αργότερα, στις 19 Ιουνίου.

Μεγάλος «άγνωστος Χ» που θα κρίνει εν πολλοίς την αναμέτρηση, η προσέλευση των ψηφοφόρων, καθώς οι πολίτες δείχνουν μικρό ενδιαφέρον για μια εκστρατεία χωρίς τηλεοπτικά ντιμπέιτ και αστέρες υποψήφιους και η αποχή αναμένεται να ειναι μεγάλη.

Ο Μακρόν επανεξελέγη για δεύτερη προεδρική θητεία τον περασμένο μήνα, αλλά χρειάζεται πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση για να προωθήσει μια νομοθετική ατζέντα υπέρ των επιχειρήσεων και υπέρ της ΕΕ που περιλαμβάνει επίσης ένα σχέδιο για την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης.

Στα χαρτιά, τα δημογραφικά στοιχεία της προσέλευσης των ψηφοφόρων τείνουν να λειτουργούν υπέρ του Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος επιθυμεί διακαώς την απόλυτη πλειοψηφία και κάλεσε τους ψηφοφόρους να τον στηρίξουν για να συνεχίσει το έργο της πρώτης του θητείας.

Σε αυτόν τον πρώτο γύρο, συνολικά 6.293 υποψήφιοι διεκδικούν εκλογές στις 577 επιμέρους κούρσες σε ισάριθμες περιφέρειες σε όλη τη χώρα. Ενώ αφθονούν οι ιστορίες υποψηφίων που διεξάγουν την πρώτη τους εκλογική μάχη – από την πρωθυπουργό Eλιζαμπέτ Μπορν, μέχρι τον διάσημο αριστερό αρτοποιό Στεφάν Ραβακλέι, πολλοί είναι δοκιμασμένοι πολιτικοί βετεράνοι.

Σύμφωνα με καταμέτρηση της Le Monde, 1.734 από τους υποψήφιους κατέχουν ήδη ένα άλλο εκλεγμένο αξίωμα σε τοπικό, εθνικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο. Περίπου 680 από αυτούς τους υποψηφίους θα πρέπει να λάβουν μια μεγάλη απόφαση το βράδυ των εκλογών εάν κερδίσουν έδρα στην Εθνοσυνέλευση. Η γαλλική νομοθεσία απαγορεύει στους νομοθέτες της Κάτω Βουλής να κατέχουν άλλα αξιώματα, όπως δημαρχίες, έδρες της Γερουσίας ή εντολές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Ο αριθμός που κυριαρχεί σε αυτές τις εκλογές, είναι το πολυπόθητο 289 – ο αριθμός των εδρών δηλαδή που απαιτούνται για να κερδίσει κάποιος την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση των 577 εδρών.

Η επιστροφή του Μελανσόν

Mία ζωή στο περιθώριο του πάλαι ποτέ κυρίαρχου Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Ζαν Λικ Μελανσόν, ηγέτης πλέον της κατακερματισμένης γαλλικής Αριστεράς που συνασπίζεται, παίρνει μετά από δεκαετίες την εκδίκησή του από το κατεστημένο. Και διεκδικεί με αξιώσεις την πρωθυπουργία, έχοντας τον αέρα του υποψηφίου που κατέκτησε την 3η θέση στις προεδρικές εκλογές με ποσοστό περίπου 22% και απέκτησε ρυθμιστικό ρόλο.

Κυρίαρχη δύναμη πλέον στη μετασοσιαλιστική αριστερά της Γαλλίας, ο Μελανσόν είναι η εμβληματική φιγούρα που κατάφερε να συνεώσει τις προοδευτικές φωνές της Γαλλίας απέναντι στον Εμανουέλ Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές. Ο βετεράνος αριστερός που έχει περιγράψει την τρίτη του απόπειρα να εκλεγεί πρόεδρος ως την «πιο συναρπαστική» του μάχη μέχρι σήμερα είναι η πλέον ισχυρή φωνή σε μια αδύναμη και διχασμένη αριστερά.

«Η συμφωνία για μια ευρεία συμμαχία εν όψει των βουλευτικών είναι το αποκορύφωμα μιας πολιτικής στρατηγικής δεκαπέντε ετών που χτίστηκε τούβλο προς τούβλο από τον άνθρωπο που εγκατέλειψε το Σοσιαλιστικό Κόμμα το 2008, πεπεισμένος ότι είναι απαραίτητο να εφευρεθεί μία άλλη αριστερά» γράφει η Liberation.

Ο Μελανσόν όλο αυτό το διάστημα εκμεταλλεύθηκε κάθε ευκαιρία για να αποκαλύψει την πολιτική του πλατφόρμα, ένα λεπτομερές και φιλόδοξο σχέδιο δράσης που έχει διαμορφώσει, ενημερώσει και επεκτείνει την τελευταία δεκαετία, με τη βοήθεια διανοούμενων, ΜΚΟ και ακτιβιστών της κοινωνίας των πολιτών. Ακόμη και ο επικεφαλής του δεξιού επιχειρηματικού λόμπι της Γαλλίας, Medef, επαίνεσε το πρόγραμμά του, λέγοντας ότι ο Μελανσόν είναι «έτοιμος να κυβερνήσει»

Αν ο «συνασπισμός Μελανσόν» κόψει πρώτος το νήμα, η χώρα θα οδηγούνταν σε συγκατοίκηση, κάτι που έχει συμβεί ήδη τρεις φορές κατά τη διάρκεια της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας. Το 1986 ο Φρανσουά Μιτεράν είχε πρωθυπουργό τον Ζακ Σιράκ, το 1993 πάλι ο Μιτεράν δέχτηκε ως πρωθυπουργό τον δεξιό Εντουάρ Μπαλαντύρ ενώ το 1997 ο Ζακ Σιράκ ως πρόεδρος έχρισε πρωθυπουργό τον σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν. Το μεγάλο ερώτημα πλέον είναι: Μπορεί η Γαλλία να βιώσει μια τέταρτη συγκατοίκηση, αυτή τη φορά Μακρόν-Μελανσόν;