Γιατί τα συμφέροντα της Τουρκίας δεν είναι ταυτόσημα με του Ερντογάν;
Ο Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται μετά από 20 και πλέον χρόνια στο τιμόνι της προεδρίας να έχει χαράξει τον δικό του δρόμο και δεν πείθεται είτε η Δύση χρησιμοποιεί το καρότο, είτε το μαστίγιο. Ο Τούρκος πρόεδρος έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του τον οποίο κατατάσσει σε επίπεδο πολιτικής επιρροής δίπλα στον Μπάιντεν στον Πούτιν και στον πρόεδρο της Κίνας. Η κυρίαρχη άποψη στο αμερικανικό status quo είναι ότι δεν πρέπει να του τραβήξουν άλλο το χαλί και έχουν την ελπίδα ότι θα πέσει μόνος του σαν ώριμο φρούτο στις εκλογές του 2023. Προφανώς δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την τύχη του, αλλά ενδιαφέρονται για την επόμενη μέρα της Τουρκίας ως περιφερειακή δύναμη.
Το αν θα χάσει τις εκλογές ο Ερντογάν δεν είναι κάτι σίγουρο, ούτε καν πιθανό. Αλλά ακόμα κι αν τις χάσει κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι η Τουρκία θα επιστρέψει σε μια σχετική ομαλότητα ή σε μια «δυτικόστροφη» κανονικότητα. Ο ίδιος ο Ταγίπ Ερντογάν, μετά το επιχειρούμενο πραξικόπημα του 2016 δεν φαίνεται διατεθειμένος να επιστρέψει στις ΗΠΑ, αφού πιστεύει ακράδαντα ότι αυτοί οργάνωσαν εκείνη την περίοδο την πτώση του. Στην πραγματικότητα πιστεύει ότι πρέπει να αναγνωριστεί ως 5η δύναμη μεταξύ ΗΠΑ, Ευρώπης, Ρωσίας και Κίνας.
Η ρήξη του με τις ΗΠΑ δεν θα έχει καλό τέλος. Η άλλη πλευρά του Ατλαντικού είχε και έχει μεγάλη υπομονή με ηγέτες τύπου Ερντογάν. Όμως όσες φορές κουράστηκε και εξαντλήθηκε η υπομονή της λειτούργησε άμεσα, ακραία και αποτελεσματικά χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του «ξαφνικού θανάτου». Αντίστοιχους ηγέτες του Ισλάμ η «μαμά Αμερική» τους καθάρισε σε χρόνο dt. Οι Αμερικανοί δεν έχουν συνηθίσει να δίνουν τα «κλειδιά» σε άλλους και ναι μεν μπορεί να έχουν μια περίεργη άποψη περί δημοκρατίας, αλλά είναι και εμφανίζονται «θεσμικοί».
Όλο αυτό το σκηνικό το έχει καταλάβει και η αντιπολίτευση της Τουρκίας που επιχειρεί να φουσκώσει ακόμα περισσότερο τα μυαλά του Ερντογάν μήπως η νεοθωμανική Τουρκία προλάβει κι αρπάξει κάτι πριν από την επέμβαση του «ιππικού». Γι’ αυτό πολλές φορές διάφοροι γραφικοί τύποι όπως ο Μπαχτσελί κι ο Κιλιτσντάρογλου συντάσσονται με τις επιλογές και την επιθετική ρητορική του Τούρκου προέδρου εναντίον της Ελλάδας.