Δεσποτόπουλος για Ιταλία: «Ο μεγάλος φόβος ειναι μία νέα κρίση χρέους στην Ευρωπη»

Η νίκη του συνασπισμού υπό το ακροδεξιό Κόμμα Αδελφοί της Ιταλίας της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία δείχνει οτι τα άκρα αρχίζουν και αποκτούν κυβερνητική πρόσβαση σε πολλές γωνιές της Ευρώπης και αυτό έχει να κάνει με την έντονη λαϊκή απογοήτευση και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, όχι μόνο στον ευρωπαϊκό νότο πλέον αλλά και στον πιο εύρωστο βορά της γηραιάς ηπείρου.

Η γειτονική χώρα μπαίνει στη ρότα των ακραίων κυβερνησεων , μετά τη Γαλλία όπου δεν έγινε πραγματικότητα η άνοδος της Μαριν Λε Πεν μέχρι τη Σουηδία και τους «Σουηδούς Δημοκράτες» που κέρδισαν πρόσφατα το καλύτερο αποτέλεσμα στην ιστορία τους, τα ακροδεξιά κόμματα αυξάνουν θεαματικά τα εκλογικά ποσοστά τους και εξελίσσονται σε ρυθμιστές του πολιτικού σκηνικού.

Δεν μιλάμε πλέον για ένα τοπικό φαινόμενο, εξηγεί ο κ.Δεσποτόπουλος ο οποίος αποδίδει το φαινόμενο στις κοινωνικές ανισότητες, την απογοήτευση μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων και τις συνεχιζόμενες κρίσεις που βιώνει ο μέσος Ευρωπαίος ψηφοφόρος.

Οι πολίτες της γηραιάς ηπείρου βιώνουν την τρίτη κατά σειρά κρίση των τελευταίων ετών, μετά την οικονομική κρίση που ήταν ιδιαίτερα έντονη στον ευρωπαϊκό Νότο και στην Ιταλία ειδικότερα, την κρίση του κορονοϊού που «γονάτισε» την κοινωνία και την οικονομία και τώρα την ενεργειακή κρίση που απειλεί τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, με φόντο το δύσκολο χειμώνα που έρχεται λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου στην Ουκρανία.

«Η κρίση στρέφει τους Ευρωπαίους σε εναλλακτικές λύσεις»

Ο υψηλός πληθωρισμός, η ανεργία και η ύφεση που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις «έρχεται» στην Ευρώπη το 2023 κάνουν τους Ευρωπαίους να στρέφονται σε εναλλακτικές λύσεις. Για το φαινόμενο ευθύνονται φυσικά και οι ευρωπαϊκές πολιτικές , η αδυναμία σε πολιτική ηγεσία και η συνεχιζόμενη ασυμφωνία σε κρίσιμες περιόδους και για κρίσιμα ζητήματα, οπως είναι λόγου χάρη η ενεργειακη κρίση.

Ποιες είναι λοιπόν οι ανησυχίες που προκαλεί η άνοδος της Μελόνι και του «μπλοκ» της στην εξουσία της Ιταλίας; Για τον κο Δεσποτόπουλο έχει ανέβει στην εξουσία μία οπαδός του Μουσουλίνι -έστω και στα πρώτα της πολιτικά βήματα- με ο,τι και αν αυτό συνεπάγεται.

Ο βασικός κίνδυνος όμως δεν ειναι οτι θα προκαλέσει συστημικά προβλήματα, ή θα ενταχθεί σε ένα ευρύτερο αντιευρωπαϊκό, εθνικιστικό μπλοκ με «απείθαρχες» χώρες όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία που έχουν «στρεσάρει» τα τελευταία χρόνια το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Ο μεγάλος φόβος είναι μία νέα κρίση χρέους στην Ευρώπη λέει και εξηγεί οτι αυτή τη στιγμή το ιταλικό σπρεντ ειναι πιο υψηλό από το ελληνικό. Με άλλα λόγια υπάρχει φόβος να εκμεταλλευθούν το αποτέλεσμα οι κερδοσκόποι για να προκαλέσουν νέα κρίση στην ευρωζώνη.

Αν η Μελόνι αλλάξει τον προϋπολογισμό ενάντια στους ευρωπαϊκούς κανόνες, όπως έχει υποσχεθει, τοτε θα διακυβεύσει 69 δισεκατομμύρια ευρώ σε επιχορηγήσεις και 123 δισεκατομμύρια ευρώ που περιμένει σε δάνεια απο το ταμείο ανάκαμψης. Αν γίνει αυτό θα εχει δυσκολίες η ιταλική οικονομία και το σπρεντ μεταξύ γερμανικών και ιταλικών ομολόγων θα φθάσει στο 3%.

Τον Ιανουάριο σημειωτέον ήταν γύρω στο 1,30, ενώ απο τον Ιούλιο μεχρι σήμερα οπότε άρχισαν να δημοσιεύονται δημοσκοπήσεις, έχει φθάσει στο 2,4 δηλαδή στην ουσία έχει πάρει 1%, ποσοστό πολύ υψηλό και επικίνδυνο για τη συνέχεια.

Ο ίδιος θεωρεί βέβαια ότι η ιταλική ηγεσια θα προσαρμοστει τελικά στα ευρωπαικα δεδομένα, όπως έκανε και η Ελλάδα το 2015, παραμένει ωστόσο αξιοσημείωτο όπως λέει οτι οι Ιταλοί αναζητούν το καινούριο σε φαντάσματα του παρελθόντος, σχολιάζοντας την επιστροφή του «αειθαλούς» Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην κεντρική πολιτική σκηνή, για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια. Ο κ. Δεσποτόπουλος πιθανολογεί οτι αυτή τη φορά δεν θα καθυστερήσει στην Ιταλία ο σχηματισμός κυβέρνησης όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν, λογω του υψηλού ποσοστού που πήρε ο ακροδεξιός συνασπισμός.

Πιστεύει τέλος πως η νέα κυβέρνηση θα προκύψει θα συμμορφωθεί με τις ευρωπαϊκές επιταγές, αν συνεχιστούν ωστόσο τα προβλήματα των Ευρωπαιων πολιτών και δεν ξεπεραστεί η ιταλική κρίση, θα δουμε δύσκολες καταστάσεις. Δεν είμαστε μακριά από την άνοδο της αντιευρωπαϊκής ακροδεξιάς ακόμη και σε χώρες όπως η Γερμανια, γεγονός που θα συνιστούσε απειλή για ολόκληρο το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.