Χαβάη: «Ό,τι πιο κοντονινό στον θάνατο βίωσα» - Συγκλονίζουν διασωθέντες της φωτιάς

Η Ανελίζ Κόχραν, είναι μια από τις επιζώσες της φονικής πυρκαγιάς στη Χαβάη. Μαζί με την γειτόνισσά της κατάφεραν να γλιτώσουν από την πύρινη λαίλαπα, περνώντας περισσότερες από πέντε ώρες στο νερό δίπλα σε έναν βράχο στην άκρη της πόλης
Associated Press
2'

Τουλάχιστον 93 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από τις φωτιές που ξέσπασαν στη Χαβάη.

Μπροστά στην ταχύτητα της πύρινης λαίλαπας, όσοι κάτοικοι της Λαχάινα διέφυγαν, έτρεξαν χωρίς να γυρίσουν να κοιτάξουν πίσω τους και ορισμένοι πηδούσαν ακόμη και στον ωκεανό για να γλιτώσουν.

Η Ανελίζ Κόχραν, είναι μια από τις επιζώσες της φονικής πυρκαγιάς στη Χαβάη. Μαζί με την γειτόνισσά της κατάφεραν να γλιτώσουν από την πύρινη λαίλαπα, περνώντας περισσότερες από πέντε ώρες στο νερό δίπλα σε έναν βράχο στην άκρη της πόλης.

Ένας άλλος από τους γείτονές τους, ένας 86χρονος άνδρας, κατάφερε να σωθεί από τη φωτιά αλλά δεν κατάφερε να βγάλει τη νύχτα.

Στο σκοτεινό, κρύο νερό στα ανοιχτά της Λαχάινα το βράδυ της Τρίτης, η Ανελίζ κρατούσε αγκαλιά την γειτόνισσά της για να παραμείνουν ζεστές, ενώ έτρεμαν και προσπαθούσαν να αναπνεύσουν μέσα από τον καπνό και τις αναθυμιάσεις.

«Δεν ξέρω αν ήταν ο καπνός, το κρύο ή οι αναθυμιάσεις», ανέφερε η ίδια στην Washington Post για να προσθέσει: «Είναι ό,τι πιο κοντινό έχω βιώσει στον θάνατο».

Πέρασαν ώρες στο νερό, σκαρφαλώνοντας στα βράχια, προσπαθώντας να μείνουν μακριά από τις στάχτες και τις αναθυμιάσεις, αλλά και πλησιάζοντας τις φλόγες όταν άρχισαν να νιώθουν ανυπόφορο κρύο. Η 30χρονη είδε ανθρώπους να αρπάζουν ό,τι μπορούσαν να βρουν στα συντρίμμια και να επιπλέουν σε βαθύτερα νερά, κάτι που την τρομοκρατούσε. Όντας διευθύντρια εκπαίδευσης σε μια ΜΚΟ για τη διατήρηση των ωκεανών, γνωρίζει τους κινδύνους των ρευμάτων και της υποθερμίας, «Φοβόμουν για τις ζωές τους», είπε.

Το χειρότερο ήταν όταν τα αυτοκίνητα κατά μήκος της ακτογραμμής άρχισαν να εκρήγνυνται, αναδύοντας στην ατμόσφαιρα τοξικές αναθυμιάσεις.

Οι γυναίκες κρατιούνταν η μία την άλλη καθώς τινάζονταν και προσπαθούσαν να μείνουν ξύπνιες, είπε ο Αναλίζ. «Αισθάνομαι ευλογημένη που ζω».