Το JF-17 «Thunder» Κίνας - Πακιστάν αλλάζει τελικά τα γεωστρατηγικά δεδομένα;

Η στρατιωτική συμμαχία μεταξύ Πακιστάν και Κίνας είναι μια απόδειξη της πώλησης από το Πακιστάν της γεωστρατηγικής του σημασίας. Αυτή η συνεργασία, ιδιαίτερα η συν-ανάπτυξη του μαχητικού αεροσκάφους JF-17 Thunder, υπερβαίνει τις απλές συμφωνίες όπλων.

Για τους μη μυημένους, το JF-17 Thunder είναι ένα ελαφρύ, μονοκινητήριο, πολλαπλών ρόλων πολεμικό αεροσκάφος που αναπτύχθηκε από κοινού από την Chengdu Aircraft Corporation (CAC) της Κίνας και το Αεροναυτικό Συγκρότημα του Πακιστάν (PAC). Η Κίνα, πρόθυμη να αμφισβητήσει τη δυτική κυριαρχία στην αγορά όπλων, βρήκε στο Πακιστάν έναν πρόθυμο εταίρο με δίψα για τις προσφορές της. Το Πακιστάν είδε στην Κίνα μια αξιόπιστη πηγή «προηγμένου» στρατιωτικού υλικού και μια πιθανή οδό για την εγχώρια παραγωγή. Το JF-17, σύμβολο αυτής της συμβιωτικής σχέσης, βγήκε στους ουρανούς όχι απλώς ως ένα ισχυρό πολεμικό αεροπλάνο, αλλά ως απόδειξη φιλοδοξίας, αναγκαιότητας και περιφερειακής δυναμικής ισχύος που διαμορφώνει τον δεσμό. Ποιες όμως είναι οι συνέπειες αυτής της εμβληματικής συνεργασίας που ρίχνουν φως στην κάλυψη των ελαττωμάτων του...

Ένα όνειρο που σφυρηλατήθηκε τη δεκαετία του 1980

Το JF-17 σχεδιάστηκε και αναπτύχθηκε κυρίως για να ανταποκρίνεται στην απαίτηση PAF για ένα προσιτό τέταρτης γενιάς, ελαφρύ, πολλαπλών ρόλων πολεμικό αεροσκάφος ως αντικατάσταση του παλιού στόλου του, με κόστος 500 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ, μοιρασμένο εξίσου μεταξύ Πακιστάν και Κίνας.

Αντιμετωπίζοντας κυρώσεις και μια τεταμένη σχέση με τις ΗΠΑ, το Πακιστάν στράφηκε στην Κίνα, μια ανερχόμενη στρατιωτική δύναμη με δικές της φιλοδοξίες. Η ανάπτυξη του JF-17 ήταν γεμάτη προκλήσεις. Τεχνολογικά εμπόδια, πολιτικές εντάσεις και οικονομικοί περιορισμοί ταλαιπώρησαν το έργο, καθυστερώντας την πρώτη του πτήση για πάνω από μια δεκαετία. Στις 2 Μαρτίου 2007, η πρώτη αποστολή δύο αεροσκαφών μικρής παραγωγής (SBP) έφτασε σε διαλυμένη κατάσταση στο Πακιστάν. Πέταξαν για πρώτη φορά στις 10 Μαρτίου 2007 και συμμετείχαν σε δημόσια εναέρια επίδειξη κατά τη διάρκεια παρέλασης για την Ημέρα του Πακιστάν στις 23 Μαρτίου 2007.

Εκ πρώτης όψεως, το JF-17 μπορεί να υπερηφανεύεται για μια εντυπωσιακή σειρά τεχνικών χαρακτηριστικών, όπως η ευέλικτη σχεδίαση με πτερύγια δέλτα, ο κινητήρας turbofan RD-93 που παρέχει την ώθηση για υπερηχητικές ταχύτητες (Mach 1,6), το ραντάρ KLJ-7A/KLJ-10, ποικιλόμορφο οπλισμό και ένα δίκαννο πυροβόλο αεροσκάφους GSh-23-2. Τα ενσωματωμένα ηλεκτρονικά συστήματα και τα συστήματα ελέγχου fly-by-wire και άλλα συστήματα διαφημίζονται ότι είναι κοινά με τα πιο πολυτελή αεροσκάφη J-10. Όμως, μια λεπτομερής ανάλυση δείχνει ότι δεν πάνε όλα καλά σε αυτή τη συνεργασία.

Ένα από τα πιο σημαντικά μειονεκτήματα του στόλου JF-17 έγκειται στη μεγάλη εξάρτησή του από την κινεζική τεχνολογία. Ενώ η συμμαχία προοριζόταν να ενισχύσει τη στρατιωτική αυτονομία του Πακιστάν, η έντονη εξάρτηση εγείρει ανησυχίες σχετικά με τη μακροπρόθεσμη συντήρηση, τις πιθανές αναβαθμίσεις και την ανησυχητική προοπτική της σχέσης να επιδεινωθεί. Ο ίδιος ο πυρήνας των στρατιωτικών δυνατοτήτων του Πακιστάν φαίνεται συνδεδεμένος με μια ξένη δύναμη, δημιουργώντας αμφιβολίες για την υποτιθέμενη αυτοδυναμία. Αν και τα ελαττώματα δεν θα δημοσιοποιηθούν ποτέ, είναι ενδεικτικό ότι πολλοί από τους ξένους αγοραστές του JF-17 που παρασύρθηκαν με το χαμηλό του κόστος δεν έχουν επεκτείνει τα συμβόλαια ούτε έκαναν πρόσθετες αγορές. Μόνο μουρμουρητά κακής κατασκευής, αναξιόπιστοι κινητήρες, παλιά ανταλλακτικά που πουλήθηκαν ως καινούρια και επισκευές που εκκρεμούν πολύ καιρό ακούγονται ως... ηχώ.

Παρά τα εντυπωσιακά τεχνικά χαρακτηριστικά που παρουσιάζονται σε χαρτί, η απόδοση του JF-17 δεν έχει ακόμη επικυρωθεί. Η έλλειψη εμπειρικών δεδομένων σχετικά με την αξιοπιστία και την ικανότητά του να αντέχει τις σκληρότητες του εναέριου πολέμου εγείρει ερωτήματα σχετικά με την πραγματική αποτελεσματικότητα αυτού του μαχητικού αεροσκάφους. Καθώς οι περιφερειακές εντάσεις σιγοβράζουν, η στήριξη σε ένα μη αποδεδειγμένο περιουσιακό στοιχείο γίνεται ένα στοίχημα υψηλού στοιχήματος.

Ενώ η ανάπτυξη του JF-17 τοποθετήθηκε ως μια στρατηγική κίνηση για την ενίσχυση των στρατιωτικών δυνατοτήτων του Πακιστάν, η οικονομική πίεση που προκύπτει από την απόκτησή του απειλεί τη μακροπρόθεσμη σταθερότητα του έθνους. Το κρυφό κόστος του JF-17 μπορεί να υπερβαίνει τα αντιληπτά οφέλη, αμφισβητώντας τη σοφία μιας τέτοιας επένδυσης. Ο προειδοποιητικός τόνος τονίζει τη σημασία της εξέτασης των μακροπρόθεσμων συνεπειών και του αναπροσανατολισμού των πόρων προς τη διπλωματία, τη συνεργασία και την οικονομική ανάπτυξη.

Ως διεθνείς παρατηρητές, είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει ένας λόγος που ενθαρρύνει τη διαφάνεια, τη συνεργασία και βιώσιμες λύσεις ασφάλειας. Η ιστορία του JF-17 χρησιμεύει ως μια έντονη υπενθύμιση για όλα τα έθνη να σταθμίσουν το πραγματικό κόστος των στρατιωτικών συνεργασιών με την Κίνα. Έτσι, μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι δεν είναι όλα εύκολα από τις όποιες συνεργασίες.