Πώς οι θαλάσσιες ενυδρίδες ανέκαμψαν από το χείλος της εξαφάνισης

Οι θαλάσσιες ενυδρίδες δεν είναι απλώς χαριτωμένες στην όψη, αλλά διαδραματίζουν επίσης κρίσιμο ρόλο στη διατήρηση του περιβάλλοντος.

Κυνηγώντας ασπόνδυλα, όπως μύδια και αχινούς, οι θαλάσσιες ενυδρίδες συμβάλλουν στη διατήρηση των δασών των φυκιών, τα οποία με τη σειρά τους αποδίδουν άνθρακα, προστατεύουν τις ακτές και παρέχουν τροφή και καταφύγιο σε άλλους θαλάσσιους οργανισμούς.

Η κυνηγετική τους ικανότητα καθιστά τη θαλάσσια ενυδρίδα είδος-κλειδί, πράγμα που σημαίνει ότι άλλες πτυχές του οικοσυστήματος εξαρτώνται από την ύπαρξή της.

Χωρίς τη θαλάσσια ενυδρίδα, πολλά είδη που βρίσκουν καταφύγιο στα δάση φυκιών που βοηθούν στην προστασία τους, θα πέθαιναν.

Όμως το είδος έχει αντιμετωπίσει πολλές απειλές, από το κυνήγι, την εμπορική αλιεία και τις πετρελαιοκηλίδες, και οι πληθυσμοί του έπεσαν σχεδόν σε εξαφάνιση το 1911.

Χάρη στις πρωτοβουλίες διατήρησης, οι αριθμοί έχουν αρχίσει να ανακάμπτουν, με περίπου 130.000 θαλάσσιες ενυδρίδες παγκοσμίως.

Οι θαλάσσιες ενυδρίδες συναντώνται στο Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό.

Ιστορικά, η περιοχή εξάπλωσής τους εκτεινόταν από το Χοκάιντο της Ιαπωνίας έως τις ακτές του Μεξικού, σύμφωνα με την IUCN.

Σήμερα, απαντώνται κυρίως στη Βόρεια Αμερική, από την Καλιφόρνια έως την Αλάσκα, καθώς και σε τμήματα της Άνω Ανατολής της Ρωσίας.

Με το πιο πυκνό τρίχωμα από κάθε άλλο ζώο, υπολογίζεται ότι έχει εκατομμύρια τρίχες ανά τετραγωνική ίντσα, το τρίχωμα της θαλάσσιας ενυδρίδας την κρατάει ζεστή στον παγωμένο βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό.

Αν και σημαντική προσαρμογή, παραλίγο να αποδειχθεί η καταστροφή της ενυδρίδας, καθώς η γούνα της έγινε στόχος των κυνηγών κατά τον 18ο και 19ο αιώνα.

Ο πληθυσμός της θαλάσσιας ενυδρίδας μειώθηκε από 150.000 με 300.000 στις αρχές της δεκαετίας του 1700 σε περίπου 2.000 το 1911.

Την ίδια χρονιά, οι θαλάσσιες ενυδρίδες έλαβαν προστασία από μια συνθήκη μεταξύ των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ρωσίας, η οποία απαγόρευσε το κυνήγι της θαλάσσιας ενυδρίδας και επέτρεψε στους πληθυσμούς να ανακάμψουν, αν και παρέμειναν ευρέως κατακερματισμένοι.

Οι πετρελαιοκηλίδες αποτελούν άλλη μια μεγάλη απειλή για το είδος, καθώς όταν η γούνα της βίδρας πετρελαιοποιείται χάνει την ικανότητά της να μονώνει και, χωρίς το στρώμα λίπους που διαθέτουν πολλά άλλα θαλάσσια θηλαστικά, μπορεί να παγώσει.

Το 1989, η πετρελαιοκηλίδα Exxon Valdez κατέστρεψε τον αναπτυσσόμενο πληθυσμό της θαλάσσιας ενυδρίδας στη νότια κεντρική Αλάσκα, και χρειάστηκαν 25 χρόνια για να επανέλθει στον αριθμό των ενυδρίδων πριν από την πετρελαιοκηλίδα.

Στην Καλιφόρνια, η μείωση των πληθυσμών έχει συνδεθεί με την εμπορική αλιεία και τη χρήση διχτυών με βράγχια και δίχτυα, στα οποία οι ενυδρίδες παγιδεύονται και πνίγονται.

Σήμερα, οι θαλάσσιες ενυδρίδες της Καλιφόρνιας καταλαμβάνουν μόνο το 13% του αρχικού τους βιότοπου, με περίπου 3.000 ζώα να έχουν απομείνει.

Οι προσπάθειες διατήρησης περιλαμβάνουν τη μετατόπιση ενυδρίδων από καθιερωμένες περιοχές σε νέες τοποθεσίες για την επανένταξή τους στον προηγούμενο βιότοπό τους.

Τη δεκαετία του 1980, η Υπηρεσία Ιχθύων και Άγριας Ζωής των ΗΠΑ (FWS) μετέφερε 140 ενυδρίδες από τις ακτές της κεντρικής Καλιφόρνιας στο νησί San Nicolas, 61 μίλια από την ξηρά, για να αυξήσει την εξάπλωση της ενυδρίδας.

Υπάρχει τώρα ένας μικρός αλλά σταθερός πληθυσμός του είδους στην περιοχή, σύμφωνα με την FWS.

Παρόμοιες προσπάθειες έγιναν και στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, όπου το είδος είχε εξαφανιστεί στις αρχές του 1900.

Τη δεκαετία του 1970, οι οικολόγοι απελευθέρωσαν 59 θαλάσσιες ενυδρίδες, που είχαν αιχμαλωτιστεί από το νησί Αμτσίτκα στην Αλάσκα, στην ολυμπιακή χερσόνησο της πολιτείας.

Παρόλο που ο αρχικός πληθυσμός δυσκολεύτηκε, σήμερα εκτιμάται ότι υπάρχουν 1.380 ενυδρίδες στην πολιτεία, με βάση τα στοιχεία του 2016.

Ήδη, η αναβίωση των θαλάσσιων ενυδρίδων έχει θετικό αντίκτυπο στα δάση φυκιών κατά μήκος των ακτών της Καλιφόρνιας.

Μετά από μια μεγάλη επιδημία αχινών που τρώνε τα φύκια το 2013, οι ενυδρίδες βοήθησαν στον έλεγχο των πληθυσμών των αχινών και στη διατήρηση της υγείας των δασών των φυκιών.

Ακριβώς όπως τα δάση των φυκιών βασίζονται στις θαλάσσιες ενυδρίδες, έτσι και οι ενυδρίδες εξαρτώνται από τα φύκια, και όχι μόνο για τροφή.

Μερικές φορές τυλίγονται σε κλωστές από φύκια για να μην παρασυρθούν ενώ κοιμούνται.

Πηγή: CNN