Πόλεμος στο Ισραήλ: Η συγκλονιστική ιστορία επιζώντα του φεστιβάλ Νόβα
Τις στιγμές αγωνίας που έζησε το πρωί της 7ης Οκτωβρίου στο φεστιβάλ Νόβα στο Ισραήλ, περιγράφει στο EΡΤNews και τον Κωστή Κωνσταντίνου, ο Σάχαρ, ένας από τους επιζώντες της επίθεσης που κόστισε τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπους. Ο ίδιος κατάφερε να παραμείνει ζωντανός χρησιμοποιώντας ως ασπίδα τη σορό μιας γυναίκας. Σήμερα προσπαθεί να ανακάμψει τόσο από το σωματικό όσο και από το ψυχικό τραύμα.
Οι άνθρωποι που ατύχησαν να βρεθούν πέριξ της Γάζας την 7η Οκτωβρίου, χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Αυτοί που δεν τους έφτασαν οι τρομοκράτες, αυτοί που δεν πρόλαβαν και δολοφονήθηκαν ή απήχθησαν και μια τρίτη μικρή κατηγορία: εκείνοι που τους έφτασαν οι τρομοκράτες αλλά σώθηκαν.
Πώς είναι οι ζωές τους σήμερα; Ο Σάχαρ είναι ένας από αυτούς. Δέχτηκε πρόθυμα να πει την απίστευτη ιστορία του στον δημοσιογράφο του ΕΡΤΝews, Κωστή Κωνσταντίνου, για το πώς βρέθηκε στο Νόβα. Δεν θα πήγαινε αλλά ένας φίλος του DJ θα έπαιζε πρώτη φορά. Στις τρεις το πρωί έφτασαν και στις έξι άρχισαν όλα.
«Γίνονταν μάχες στο χώρο του φεστιβάλ. Πήγα στη σκηνή μου και βλέπω μία φίλη μου να ουρλιάζει και να πιάνει το κεφάλι της. Κοιτάξαμε στον ουρανό και είδαμε εκατοντάδες ρουκέτες να πετάνε από πάνω μας» ανέφερε ο Σάχαρ.
Έτρεξαν, μπήκαν σε ένα καταφύγιο, αλλά οι τρομοκράτες τους πρόλαβαν. Έριξαν μια χειροβομβίδα κάποιοι σκοτώθηκαν ο ίδιος όχι…
Όπως λέει «είχα ανοιχτό το στόμα και τα μάτια μου, είχα ακουμπήσει το κεφάλι μου στο πλάι, σαν να είμαι πεθαμένος. Το πτώμα μιας κοπέλας βρισκόταν πάνω μου. Έβαλα το χέρι μου πίσω από το κεφάλι της, οπότε δεν μπορούσαν να δουν το χέρι μου. Σήκωσα το κεφάλι της προς τα πάνω για να νομίζουν ότι είναι ζωντανή. Αυτό με βοήθησε, διότι όταν μπήκαν μέσα στο καταφύγιο, την κοίταξαν στα μάτια και άρχισαν να πυροβολούν το κεφάλι και το σώμα της. Ένιωθα όλες τις σφαίρες που χτυπούσαν το σώμα της διότι το σώμα της ήταν η ασπίδα μου».
Ο Σάχαρ δεν ξεπέρασε τα όσα έζησε και πάνω από όλα τον σαδισμό των τρομοκρατών που χαμογελούσαν την ώρα που δολοφονούσαν.
«Θα είμαι καλύτερα, τώρα πια είμαι στο εύκολο κομμάτι. Δεν αισθάνομαι το ίδιο όπως εκείνη την ημέρα. Πρέπει να προχωρήσω διότι κάθε μέρα έρχεται στο νου μου κάτι καινούριο, μια άλλη εικόνα, μια άλλη στιγμή στο καταφύγιο ή την ώρα που τρέχαμε να γλιτώσουμε…» δηλώνει.
Μετά από όσα έζησε δεν πιστεύει ότι οι Παλαιστίνιοι θέλουν ειρήνη. Ο δε κόσμος, λέει, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αυτό το τραύμα, το ψυχικό γιατί η ζημιά στο αριστερό του χέρι από τις σφαίρες και τα θραύσματα παραμένει και περιμένει εκ νέου χειρουργείο, αλλά και πόσο δύσκολο είναι να ζεις, έχοντας δει δώδεκα από τους φίλους σου να δολοφονούνται. Τώρα πια δύσκολα βγαίνει από το σπίτι, αν δεν πρέπει. Νιώθει ότι μπορεί να ξανασυμβεί οπουδήποτε. Αλλά ο Σάχαρ η μητέρα του οποίου είναι ελληνικής καταγωγής και ο πατέρας λιβυκής αν και όλοι νομίζουν ότι είναι ρωσοεβραίος όπως λέει γελώντας, δεν το βάζει κάτω. Συνεχίζει να σπουδάζει δημοσιογραφία και ελπίζει.
