Χίλαρι Όσμπορν για Κέιτ Μίντλετον: «Η δική μου ταινία για τη μάχη με τον καρκίνο θα είχε...ζόμπι»

Συγκλονίζει το άρθρο της συντάκτριας του Guardian Χίλαρι Όσμπορν για τη δική της περιπέτεια με τον καρκίνο και τα συναισθήματα που της προκάλεσε το βίντεο της πριγκίπισσας Κέιτ Μίντλετον, μετά την ανάρρωσή της.

«Ελπίζω ο κόσμος να παρηγορήθηκε από το βασιλικό βίντεο. Αλλά η ταινία που θα γύριζα εγώ μετά τη θεραπεία μου θα ήταν πιο γκρίζα και πιο βρώμικη, ίσως πιο τυπική. Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ήταν μια ταινία που θα ανακοίνωνε την ανάρρωσή μου από τον καρκίνο. Μάλλον σαν τρέιλερ για μία νέα ταινία ζόμπι παρά σαν διαφήμιση του Flake. Πιθανώς δε θα θύμιζε το βίντεο που κυκλοφόρησε η πριγκίπισσα της Ουαλίας για να σηματοδοτήσει το τέλος της θεραπείας της.

Θα αντικαθιστούσα την περιπλάνηση στα χωράφια με το σιτάρι με έναν κατάφυτο κήπο όπου δεν θα είχα την ενέργεια να κάνω τίποτα για περισσότερο από ένα χρόνο – πριν χρειαστεί να καθίσω γιατί θα ήμουν πολύ ταλαιπωρημένη. Οσο για το στοχαστικό σκηνικό στο δέντρο, θα το αντικαθιστούσα με μία στάση σε έναν φανάρι στο δρόμο για τη δουλειά και έναν ήσυχο λυγμό. Ενώ τα λαμπερά μαλλιά θα τα αντικαθιστούσα με αυτό που ένας από τους γιατρούς μου περιέγραψε ως «ένα είδος γκριζαρίσματος» που φαίνεται να παραμένει στους ασθενείς λίγο μετά τη χημειοθεραπεία.

Φυσικά, η Κέιτ δεν επρόκειτο να κυκλοφορήσει μια ταινία που να την δείχνει να κλαίει σε μια παραλία καθώς αναρωτιόταν αν ο καρκίνος της θα επέστρεφε και γιατί δεν απολαμβάνει τώρα κάθε στιγμή της πολύτιμης μετακαρκινικής ζωής της (όπως έκανα και πέρυσι καλοκαίρι).

«Τρομακτικές οι καλογυαλισμένες εικόνες μετά τον καρκίνο»

Η επιθυμία της να επιστρέψει στη δουλειά δεν επρόκειτο ποτέ να ακολουθηθεί δημόσια από την περιγραφή των φόβων της ότι είχε ξεχάσει πώς να το κάνει ή ότι μπορεί να μην τα καταφέρει μια ολόκληρη μέρα χωρίς να χρειαστεί να ξεκουραστεί ή να κλάψει ή και τα δύο (το ανέφερα συχνά στον κόσμο).

Και δεν επρόκειτο να εμφανιστεί με τις πιτζάμες της, ενώ αναρωτιέται γιατί μερικές φορές παλεύει ακόμα να σηκωθεί από το κρεβάτι, παρόλο που η θεραπεία είχε γίνει. Η δική της ήταν η εκδοχή που θα δημοσίευε κανείς στο Facebook με τα άκομψα κομμάτια εκτός. Όμως, παρά το γεγονός ότι το ήξερα αυτό, εξακολουθώ να θεωρώ τρομακτικές τις τόσο καλογυαλισμένες εικόνες από τα επακόλουθα του καρκίνου.

Όταν η πριγκίπισσα ανακοίνωσε για πρώτη φορά ότι είχε καρκίνο, σε ένα βίντεο τον Μάρτιο, συγκινήθηκα πολύ. Ως κάποια που είχε διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού δύο χρόνια νωρίτερα και μόλις τελείωνα τη θεραπεία, σχετίστηκα με το σοκ και τους φόβους της για το μέλλον. Ήλπιζα ότι θα είχε μια επιτυχημένη πορεία θεραπείας.

Και είμαι πολύ χαρούμενη που έχει αναρρώσει. Αλλά βρήκα αυτή τη νέα ταινία εκνευριστική με διαφορετικό τρόπο. Το μήνυμά της ελπίδας είναι υπέροχο, αλλά η απαλή εικόνα της ζωής στην άλλη πλευρά μιας χημειοθεραπείας – παρά τα λόγια που τη συνοδεύουν –κρύβει την πίεση στους ασθενείς και τις οικογένειές τους. Οι λέξεις καρκίνος και χημειοθεραπεία καλύπτουν μια ολόκληρη σειρά πραγμάτων, αλλά αν δεν έχετε συναντήσει ποτέ τις έννοιες αυτές από κοντά, τότε να ξέρετε ότι δεν μοιάζει πάντα έτσι.

Ναι, θα υπάρξουν άλλοι άνθρωποι που το έχουν περάσει και θα περάσουν στην άλλη πλευρά με το ίδιο τρόπο, αλλά για πολλούς υπάρχουν ψυχικές και σωματικές ουλές που μπορεί να μην επουλωθούν ποτέ. Προφανώς κανείς δεν κοιτάζει τη βασιλική οικογένεια για την πραγματικότητα, αλλά αισθάνομαι ότι μας μιλάνε σαν να μπορούμε να σχετιστούμε με όσα πέρασε η Κέιτ.

Ενώ κάποια από τα συναισθήματα χτύπησαν ένα καμπανάκι για μένα, ολόκληρο το πακέτο ήταν τόσο δύσκολο να το συσχετίσω με μένα που θα ήθελα να μην το είχα παρακολουθήσει. Νιώθω χαρούμενη που δεν το είδα μόλις τελείωσα τη χημειοθεραπεία μου, όταν ήμουν σίγουρα γκρίζα και είχα πολύ περισσότερο άγχος από ό,τι τώρα για το πώς θα ξαναμπώ στον κόσμο.

«Θα είχε ευτυχία και αγάπη αλλά και ένα υπόγειο ρεύμα φόβου»

Ας ελπίσουμε ότι υπήρχαν άλλοι άνθρωποι που το παρακολουθούσαν που το είδαν με περισσότερη άνεση από εμένα. Και, φυσικά, είναι η δική της ανάρρωση, μπορεί να τη γιορτάσει και να την επικοινωνήσει όπως θέλει – ελπίζω πραγματικά να ήταν δική της επιλογή το πώς έγινε. Αλλά για οποιονδήποτε εκεί έξω ανησυχεί ότι δεν μπορεί να συσχετιστεί: να είστε βέβαιοι ότι άλλοι καρκινοπαθείς μπορεί να είχαν κάνει μια εντελώς διαφορετική ταινία.

Στη δική μου εκδοχή θα υπήρχε ευτυχία και αγάπη, αλλά με ένα υπόγειο ρεύμα φόβου. Έχω γράψει στο παρελθόν για το πώς ο καρκίνος με έκανε αρκετά φρικτή μερικές φορές και δοκίμασε τις σχέσεις με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, και η ταινία μου σίγουρα θα περιλάμβανε επιχειρήματα για το πλυντήριο πιάτων.

Ο τύπος της χημειοθεραπείας που έκανα σήμαινε ότι αντιμετώπισα πολλή τριχόπτωση, επομένως θα υπήρχαν επίσης χτενίσματα που αφορούσαν έναν συνδυασμό από περούκες και κανονικά μαλλιά. Θα υπήρχε λίγο περισσότερος θυμός και κάποια σύγχυση σχετικά με το τι θα μπορούσα να αφαιρέσω από την όλη εμπειρία. Και όσο για τη σέπια, θα μπορούσε κάλλιστα να συγκρουστεί με την γκρίζα ωχρότητά μου, οπότε η δική μου ταινία θα είχε σίγουρα γυριστεί χωρίς φίλτρα»

Guardian