Τα τρία σενάρια για το «ξερίζωμα» της Χεζμπολάχ: Γιατί ο Νετανιάχου απευθύνεται στους Λιβανέζους
Μπορεί ισραηλινοί αξιωματούχοι να τονίζουν ότι η Χεζμπολάχ έχει δεχτεί σκληρά πλήγματα και είναι αποδιοργανωμένη μετά την εξόντωση της ηγεσίας της και τα χτυπήματα με τους βομβητές, αυτή όμως συνεχίζει όχι μόνον να πολεμά με τον ισραηλινό στρατό στον νότιο Λίβανο αλλά και να εκτοξεύει κάθε ημέρα εκατοντάδες πυραύλους στο Ισραήλ.
Γεγονός που αποκαλύπτει ότι κάθε άλλο παρά έχει εκμηδενιστεί ως στρατιωτική παρουσία στον Λίβανο, αποδεικνύοντας ότι έχει «βάθος».
Ιδιότητα η οποία σαφέστατα οφείλεται στο γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό οι διεργασίες στο εσωτερικό της οργάνωσης δε λαμβάνουν χώρα στη Βηρυτό αλλά στην Τεχεράνη. Ως εκ τούτου όσους ηγέτες και εάν σκοτώσει το Ισραήλ, τόσους ηγέτες θα διορίσει το Ιράν, όσες αποθήκες πυρομαχικών και εάν ανατινάξει το Ισραήλ, τόσα όπλα θα στείλει η Τεχεράνη.
Η αλήθεια είναι ότι η Χεζμπολάχ θα συνεχίσει να υφίσταται όσο ο Λίβανος παραμένει στην σφαίρα επιρροής της Τεχεράνης. Κάτι που δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε οι μικρού βάθους χερσαίες επιχειρήσεις του Ισραήλ στα νότια σύνορα της χώρας, ούτε και οι βομβαρδισμοί.
Ποια είναι λοιπόν τα τρία σενάρια που εξετάζει το Ισραήλ για να αλλάξει την κατάσταση στον Λίβανο;
Το στρατιωτικό σενάριο
Για να μπορέσει να ξεριζώσει διά της βίας την Χεζμπολάχ από τον Λίβανο η κυβέρνηση Νετανιάχου θα πρέπει να επεκτείνει τις στρατιωτικές της επιχειρήσεις στην χώρα, με σκοπό να συντρίψει επί του εδάφους την Χεζμπολάχ. Για να το πετύχει αυτό όμως θα πρέπει να «λύσει» τον γόρδιο δεσμό του ανεφοδιασμού της Χεζμπολάχ από την Συρία. Η οποία ενώ υποτίθεται ότι είναι «ουδέτερη» στην διαμάχη μεταξύ Ιράν και Ισραήλ, επιτρέπει την μεταφορά οπλικών συστημάτων και πυρομαχικών από τις βάσεις που διαθέτουν οι Φρουροί της Επανάστασης στο εδαφός της. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει ισχυρή αντίδραση όταν η Ισραηλινή Πολεμική αεροπορία χτυπά ιρανικές βάσεις στο εδαφός της.
Αυτό όμως δεν είναι το κύριο πρόβλημα των ισραηλινών με την διασύνδεση Χεζμπολάχ Συρίας. Διότι εάν οι Ισραηλινοί επιλέξουν το στρατιωτικό σενάριο, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο ένας αριθμός χιλιάδων μαχητών από την Συρία, που συνδέονται με φιλοιρανικές οργανώσεις κάθε είδους μεταφερθεί στο έδαφος του Λιβάνου προκειμένου να ενισχύσει την σιϊτική οργάνωση.
Ο πρόεδρος της Συρίας Άσσαντ και η σχέση του με την Ρωσία που έχει δεσμευθεί για την ουδετερότητα της χώρα στην σύγκρουση Χεζμπολάχ- Ισραήλ θα παίξει σημαντικό ρόλο σε τυχόν στρατιωτική εισβολή του τελευταίου σε μεγάλη έκταση στον Λίβανο.
Το Ισραήλ για να κόψει τόσο τη ροή στρατιωτικού υλικού όσο και να αντιμετωπίσει τη μετακίνηση αυτών των δυνάμεων, θα πρέπει να επιχειρήσει εις βάθος στον Λίβανο και να εμπλακεί σε μια μακροχρόνια περιπέτεια. Διότι μπορεί μέχρις στιγμής η ισραηλινή πολεμική αεροπορία να πλήττει πλήθος στόχων στη Συρία – δρόμους, σήραγγες, περάσματα λαθρεμπορίου - όσο και σε περιοχές του Λιβάνου που συνορεύουν με αυτές, όμως σίγουρα δεν αρκούν αυτά για να εξασφαλίσουν τη διακοπή της επικοινωνίας μεταξύ Φρουρών της Επανάστασης και Χεζμπολάχ.
Για να το εξασφαλίσει αυτό – και εάν δε λάβει κάποιου είδους δραστικά μέτρα κατά της ιρανικής επιρροής στη χώρα του ο πρόεδρος της Συρίας Άσαντ – το Ισραήλ θα πρέπει να πραγματοποιήσει χερσαίες επιχειρήσεις στην κοιλάδα της Μπεκάα αλλά και άλλα σημεία της χώρας. Μια ιδιαιτέρως πολύπλοκη και επικίνδυνη επιχείρησης. Θα πρέπει επίσης οι χερσαίες του δυνάμεις να «πατήσουν» στη Βηρυτό, σενάριο πολύ χρονοβόρο και δαπανηρό από κάθε άποψη για το Ισραήλ.
Το «πραξικόπημα»
Πέραν όμως των καθαρά στρατιωτικών επιλογών στο «τραπέζι» των επιλογών για το Ισραήλ στον Λίβανο είναι και μια σειρά άλλου είδους λύσεων. Μια από αυτές πιθανώς είναι η προσπάθεια που μπορεί να καταβάλλει το Ισραήλ προκειμένου να εκμεταλλευθεί τις μεγάλες και σημαντικές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα σε ορισμένα πολιτικά κόμματα του Λιβάνου με τη Χεζμπολάχ. «Διαφορές» που πολλές φορές έχουν φτάσει στο επίπεδο «ρήξης» ειδικά με αφορμή τις δολοφονίες στελεχών τους που αντιτίθεντο στην ιρανική επιρροή στη χώρα τους.
Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι όσο συχνά ο τέως ηγέτης της οργάνωσης Νασράλα απειλούσε το Ισραήλ, απειλούσε και τους εχθρούς στο εσωτερικό του Λιβάνου.
Ορισμένα από αυτά τα κόμματα διατηρούσαν σχέσεις με το Ισραήλ την δεκαετία του ’80, άρα δεν είναι απίθανο αυτοί να ξαναλειτουργήσουν με σκοπό να συντονισθεί μια πολιτική και στρατιωτική τους κίνηση – παράλληλα με τις ισραηλινές επιχειρήσεις στον Νότιο Λίβανο – όπου κατοικεί και η πλειοψηφία των μουσουλμάνων του Λιβάνου.
Χάρτης των κυρίαρχων θρησκευμάτων στον Λίβανο. Οι μουσουλμάνοι κατοικούν στον Νότιο Λίβανο αλλά και στα ανατολικά σύνορα με την Συρία.
Ήπια μετάβαση για τον αφοπλισμό της
Το τρίτο σενάριο, είναι αυτό του συντονισμού του Ισραήλ με τις ΗΠΑ αλλά και τη Γαλλία προκειμένου στον Λίβανο να επιχειρηθεί μια μετάβαση στην «ομαλότητα». Οι δύο αυτές χώρες το τελευταίο διάστημα ενθαρρύνουν τη συνεννόηση μεταξύ λιβανέζικων πολιτικών κομμάτων – που μέχρι τώρα χωριζόντουσαν σε δύο μεγάλα «στρατόπεδα» - να φτάσουν σε συμφωνία για τον επόμενο πρόεδρο του Λιβάνου.
Ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων του Λιβάνου, έχει την στήριξη ΗΠΑ και Γαλλίας για την θέση του Προέδρου της χώρας.
wikipediaΜε το επικρατέστερο όνομα στο τραπέζι να είναι αυτό του στρατηγού Τζόσεφ Αούν, μαρωνίτη καθολικό στο θρήσκευμα και διοικητή των Ενόπλων Δυνάμεων του Λιβάνου. Το Ισραήλ θα μπορούσε να επιχειρήσει κάποιου είδους προσέγγιση με τον Αούν – που δεν έχει συγγενική σχέση με τον πρώην πρόεδρο του Λιβάνου Μισέλ Αούν - προκειμένου να διασφαλίσει ότι μετά την ανάληψη της θέσης του προέδρου του Λιβάνου, θα υπάρξει σειρά μέτρων με στόχο τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ.
Ίσως, γι' αυτό και οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις δείχνουν να αποφεύγουν την αντιπαράθεση με τον στρατό του Λιβάνου, στην υποστήριξη του οποίου ίσως ομνύουν μελλοντικά. Ενώ η πλευρά της Χεζμπολάχ έχει προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί επικοινωνιακά περιστατικά που έχουν λάβει χώρα.
Με τη σιϊτική οργάνωση να έχει τότε μόνον την επιλογή να παραδώσει τα όπλα της στο λιβανέζικο κράτος και να μετατραπεί σε πολιτικό κόμμα ή να οδηγήσει τη χώρα σε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο, που θα οδηγήσει στο τέλος των κάθε είδους πολιτοφυλακών που υπάρχουν στη χώρα.