FT: Η Αμερική θέλει Τραμπ χωρίς «αν» ή «αλλά» - Υπαρξιακή καταστροφή για τους Δημοκρατικούς

Τέλος τα vibes, η χαρά, η αισιοδοξία και τα χαμόγελα του Χόλιγουντ που στήριξε την Κάμαλα Χάρις. Η Αμερική δεν αγόρασε το «πακέτο». Πριν από τέσσερα χρόνια, ο νικητής Τζο Μπάιντεν απέρριψε τον Ντόναλντ Τραμπ ως «παρεκκλίνουσα στιγμή». Δεδομένου ότι ο Τραμπ φαίνεται να κερδίζει τη λαϊκή ψήφο, εκτός από τους εκλέκτορες, η ιστορία σίγουρα θα απονείμει τώρα αυτόν τον χαρακτηρισμό στον Μπάιντεν. Ο Τραμπ, άλλωστε, είναι ένας από τους πιο γνωστούς και άκρως προβεβλημένους υποψηφίους στην ιστορία των ΗΠΑ. Το να τον εκλέξουν μια φορά μπορεί να ήταν ατύχημα. Το να το κάνουν δεύτερη φορά έγινε με μάτια ορθάνοιχτα. Ο Τραμπ είναι νόμιμα ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το ερώτημα είναι γιατί; Ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας είναι ότι ένας επαρκής αριθμός Αμερικανών θέλει αυτό που πουλά ο Τραμπ: μαζική απέλαση λαθρομεταναστών, τέλος στην παγκοσμιοποίηση και ένα υψωμένο μεσαίο δάχτυλο στην προσέγγιση της φιλελεύθερης ελίτ, πιο γνωστή ως «woke» ατζέντα.

Όλα αυτά δείχνουν οτι οι ψηφοφόροι ξεπέρασαν τις όποιες αμφιβολίες είχαν για τον χαρακτήρα του Τραμπ. Το ότι οι ΗΠΑ εξέλεξαν έναν καταδικασθέντα, ο οποίος επίσης κατηγορείται για απόπειρα ανατροπής των τελευταίων εκλογών και θαυμάζει τους αυταρχικούς ηγέτες, μπορεί να ερμηνευθεί με έναν από τους δύο παρακάτω τρόπους. Είτε οι ψηφοφόροι δεν παίρνουν στα σοβαρά τον κίνδυνο που θέτει ο Τραμπ, είτε ξέρουν ακριβώς για ποιον σκοπό του επιτρέπουν να κυβερνήσει τη χώρα και εξακολουθούν να το προτιμούν από το «business as usual».

Είτε έτσι είτε αλλιώς, η επανεκλογή του Τραμπ είναι μια υπαρξιακή καταστροφή για τους Δημοκρατικούς. Είναι επίσης μια ιστορική αλλαγή παιχνιδιού για τους συμμάχους της Αμερικής. Οι αψιμαχίες στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών θα είναι πιο συχνές και πιο έντονες. Η «νεκροψία» θα τονίσει σίγουρα το γεγονός ότι ένας εμφανώς καταβλημένος Μπάιντεν περίμενε πολύ για να παραιτηθεί από την υποψηφιότητα του κόμματός του. Αν ο Μπάιντεν είχε παραιτηθεί έξι μήνες νωρίτερα, οι Δημοκρατικοί θα είχαν χρόνο να βρουν μια καλύτερη εναλλακτική από τη Χάρις. Ίσως βέβαια αν είχαν διοργανώσει κανονικές προκριματικές να μην είχαν αλλάξει τα πράγματα.

Για να είμαστε δίκαιοι με τη Χάρις, διεξήγαγε μια ισορροπημένη εκστρατεία, κέρδισε τον Τραμπ στη μοναδική τους τηλεμαχία και ένωσε τους Δημοκρατικούς. Αλλά ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτρια κάθε φορά που η συζήτηση στρεφόταν στην οικονομία - ένα θέμα που έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφύγει. Η έλλειψη ενός συναρπαστικού οικονομικού αφηγήματος θα ήταν μεγάλο ελάττωμα σε οποιεσδήποτε αμερικανικές εκλογές. Οι προκριματικές θα το είχαν αποκαλύψει.

Έχοντας κληρονομήσει τόσο απρόσκοπτα το στέμμα, η Χάρις είχε λίγο χρόνο και κίνητρο για να διορθώσει τις ελλείψεις της. Ωστόσο, θα μπορούσε ακόμα να έχει επινοήσει μια «στιγμή της αδελφής Σούλγια» για να αποδείξει ότι δεν ήταν ριζοσπαστική. Η κριτική του Μπιλ Κλίντον στη μαύρη συγγραφέα το 1992 έδειξε ότι δεν ήταν παλιομοδίτης φιλελεύθερος, κάτι που τον βοήθησε να εκλεγεί.

Η Χάρις φρόντισε να αποφύγει τη συσχέτιση με τις πιο περίεργες προοδευτικές αιτίες κατά τη διάρκεια της σύντομης εκστρατείας της διάρκειας 16 εβδομάδων. Αλλά δεν αρνήθηκε πειστικά την προηγούμενη υποστήριξή της για τα ανοιχτά σύνορα και την υποχρηματοδότηση της αστυνομίας, για παράδειγμα.

Ο Μπάιντεν μπορεί επίσης να κατηγορηθεί για την υπερβολική ερμηνεία της νίκης του το 2020. Αυτό ήταν αποτέλεσμα του κακού χειρισμού της πανδημίας του κορονοϊού από τον Τραμπ, όχι των ανησυχιών για την υγεία της δημοκρατίας των ΗΠΑ. Ο Μπάιντεν κέρδισε υποσχόμενος να τερματίσει την πανδημία και να αποκαταστήσει την κανονικότητα στην πολιτική των ΗΠΑ. Κάπου μεταξύ της υποψηφιότητάς του και της ορκωμοσίας του, ωστόσο, άρχισε να πιστεύει ότι είχε άδεια για σαρωτικές αλλαγές. Το δυσθεώρητο οικονομικό πακέτο του των 1,9 τρισεκατομμυρίων δολαρίων απογείωσε τον τον πληθωρισμό που ήδη ανέβαινε.

Όπως συνέβη και με τη Χίλαρι Κλίντον το 2016, υπάρχουν πολλά δακτυλικά αποτυπώματα στην ήττα της Χάρις. Αλλά θα είναι πολύ πιο δύσκολο αυτή τη φορά να κατηγορήσουμε ξένους παράγοντες εκτός συνόρων. Ο Ρώσος Βλαντιμίρ Πούτιν θα δει αναμφίβολα τεράστια πλεονεκτήματα στην επανεκλογή του Τραμπ, ιδίως στην Ουκρανία. Ωστόσο, ήταν οι ίδιοι οι Αμερικανοί που επανέφεραν τον Τραμπ στην εξουσία χωρίς προφανή βοήθεια. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το παιχνίδι κατηγοριών των Δημοκρατικών θα είναι δευτερεύον ως προς την κατανόηση του τι έπεται.

Είναι απολύτως πιθανό οι Ρεπουμπλικάνοι να πετύχουν τριπλή νίκη: την προεδρία, τη Γερουσία, που είναι πλέον βέβαιο, και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, που δεν έχει ακόμη κριθεί. Εάν οι Ρεπουμπλικάνοι αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο του Κογκρέσου, θα υπάρξει ελάχιστος έλεγχος στην εκτελεστική εξουσία του Τραμπ. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έγραψε ήδη στον Τραμπ δικαστική λευκή επιταγή, όταν τον Ιούλιο έκρινε ότι είχε σαρωτική ασυλία για τις πράξεις του ως πρόεδρος.

Η Αμερική έχει αλλάξει γραμμή πλεύσης. Θα ήταν ανόητο να υποθέσουμε ότι ο Τραμπ δεν εννοούσε αυτό που είπε όταν ορκίστηκε να ακολουθήσει τους εχθρούς του. Θα ήταν επίσης παραληρηματικό να σκεφτεί κανείς ότι θα αισθανθεί με οποιονδήποτε τρόπο περιορισμένο από τη διάσπαση 50-50 της χώρας του. Ο Τραμπ έχει εντολή να αναθεωρήσει τις ΗΠΑ με αφάνταστα ανατρεπτικούς τρόπους. Δεν θα υπάρξει επιστροφή από το σεισμικό αποτέλεσμα των εκλογών του 2024 στην Αμερική.