Συγκλονίζει 50χρονος Βρετανός: Ο αδερφός μου χάθηκε στο τσουνάμι του 2004

Όταν ο Λουκ Σάιμον και ο αδελφός του Πιρς πέρασαν τα Χριστούγεννα στο όμορφο νησί Ko Phi Phi στην Ταϊλάνδη, περίμεναν ήλιο και ευδαιμονία. Ωστόσο, τα γαλήνιο περιβάλλον που περίμεναν τα αχώριστα αδέρφια καταστράφηκε από μια φυσική θεομηνία που θα τους διέλυε και θα άλλαζε για πάντα τη ζωή τους.

Μόλις 24 ώρες αφότου γιόρτασαν την εορταστική περίοδο στην παραλία και είπαν ο ένας στον άλλο «σ' αγαπώ», το ζευγάρι από το Σόμερσετ βρέθηκε να τρέχει για να σώσει τη ζωή του δίπλα σε τρομαγμένους ντόπιους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να βρεθούν σε ασφαλές μέρος.

Ο παράδεισος στον οποίο βρίσκονταν είχε μετατραπεί σε κόλαση στη γη, με ένα βουνό από νερό και συντρίμμια να πλησιάζουν προς το μέρος τους, εξαλείφοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Καθώς ο 30χρονος Λουκ σκαρφάλωσε σε ασφαλές μέρος με την τότε κοπέλα του, Σόφι, ο μεγαλύτερος αδερφός του παρασύρθηκε αφού εγκλωβίστηκε στον «κινούμενο χώρο υγειονομικής ταφής» ακριβώς τη στιγμή που βρισκόταν λίγα εκατοστά για να διαφύγει.

Ο Λουκ δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά τον Πιρς, με το σώμα του αδερφού του να ταυτοποιείται πέντε ημέρες αργότερα, καθώς το όνομά του προστέθηκε στη λίστα των 149 Βρετανών που σκοτώθηκαν τραγικά στο τσουνάμι του 2004.

Είκοσι χρόνια μετά την καταστροφή, η οποία στοίχισε τη ζωή σε περίπου 225.000 ανθρώπους, ο 50χρονος πλέον λέει στο MailOnline ότι οι αναμνήσεις εκείνης της ημέρας εξακολουθούν να βαραίνουν το μυαλό του, όπως και η θλίψη που έμαθε ότι οι δύο κόρες του έπρεπε να μεγαλώνουν χωρίς θείο.

Τα αδέρφια εργάζονταν ως σχεδιαστές κήπων τα χρόνια πριν από την τραγωδία, με τον Λουκ να αποφασίζει να ταξιδέψει έναν χρόνο όταν ήταν 28 ετών. Κατέληξε στην Ταϊλάνδη όπου γνώρισε μια ομάδα δασκάλων και το 2004 έγινε οικότροφος σε σχολείο στο Τσιάνγκ Μάι, στο βόρειο τμήμα της χώρας.

Τον Δεκέμβριο του 2004, ενώθηκε με μια ομάδα φίλων, τον Μπεν, τη Σόφι και τον Νικ καθώς και τον αδελφό του Πιρς για να περάσουν τις διακοπές των Χριστουγέννων και μαζί ταξίδεψαν νότια στο Ko Phi Phi, γνωστό για τις παρθένες παραλίες και τα τιρκουάζ νερά του.

«Τα πρωινά περπατούσαμε στην πόλη και μετά τα απογεύματα, περνούσαμε όλο τον χρόνο μας στην παραλία παίζοντας beach volley». διηγήθηκε ο Λουκ. Την ημέρα των Χριστουγέννων οι δυο τους πήγαν μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα όπου σύμφωνα με τον Λουκ, οι δυο τους είχαν μια πολύ ουσιαστική συζήτηση.

«Δεν ξέρω γιατί είπαμε ο ένας στον άλλον ότι αγαπιόμαστε. Αν και δεν το λέγαμε συχνά αυτό γιατί δεν νιώθαμε ότι χρειαζόμασταν, για κάποιο λόγο νιώσαμε ήταν σωστό να το πούμε. Απολαύσαμε μια ωραία βόλτα στην παραλία, περάσαμε πολύ καλά και μετά επιστρέψαμε στο βόλεϊ. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είχαμε μια βαθιά συζήτηση.»

Την ημέρα της καταστροφής πήγαν σε ένα καφέ δίπλα από το σημείο από το οποίο θα έπαιρναν το πλοίο, απόλαυσαν ένα γαλλικό πρωινό και ετοιμάζονταν να φύγουν όταν έγινε η κόλαση επί Γης. «Οι άνθρωποι άρχισαν να ορμούν μέσα, χτυπώντας τραπέζια και καρέκλες, προσπαθώντας να περάσουν από το καφέ και να βγουν από έναν στενό διάδρομο στο πίσω μέρος. Δεν είχαμε ιδέα τι συνέβαινε ».

Και πρόσθεσε: «Στην αρχή σκέφτηκα ότι κάποιος έξω είχε μαχαίρι ή απειλούσε ή ότι ένας λυσσασμένος σκύλος επιτέθηκε σε ανθρώπους. Την ώρα που ετοιμαζόμασταν να μπούμε στον στενό διάδρομο, θυμάμαι ότι έσφιγγα την πλάτη μου, ανατριχιάζοντας στην πιθανότητα να με πυροβολήσουν.

«Ένας από τους τύπους μαζί μας, ο Νικ, που ήταν στην Ταϊλάνδη λίγο περισσότερο από εμάς και μιλούσε ταϊλανδέζικα, ρώτησε έναν ντόπιο τι συνέβαινε. Ο άντρας απάντησε: «Έρχεται νερό, έρχεται νερό». Τότε άλλαξαν όλα ».

Η ομάδα έσπευσε να βρει καταφύγιο ανάμεσα στους ντόπιους και τους τουρίστες που έτρεχαν να σώσουν τη ζωή τους. Ο Λουκ εξήγησε: «Ξαφνικά, αυτός ο όγκος νερού, που έμοιαζε με κινούμενη χωματερή - γιατί εξαφάνιζε οτιδήποτε δεν ήταν αξιοπρεπής κατασκευή - έσπασε φοίνικες 30 μέτρων και ερχόταν προς το μέρος μας σαν ένα υπερτροφοδοτούμενο κανάλι. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι να είπα στην ομάδα ήταν ότι έπρεπε να σηκωθούμε ψηλά, να απομακρυνθουμε από το έδαφος».

Κατά τη διάρκεια αυτών των χαοτικών σκηνών, η τότε κοπέλα του Λουκ, η Σόφι, προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στην κορυφή της οροφής του κτηρίου με τον Πιρς να την ανεβάζει. Ο Λουκ παρακολούθησε το νερό να σηκώνεται στο σώμα και το κεφάλι της καθώς η λάσπη του νερού γεμάτη συντρίμμια περνούσε από μπροστά της.

Κατάφερε να σκαρφαλώσει στο νερό αλλά ο Πιρς πιάστηκε τραγικά στο κύμα. Μόνο όταν το κύμα υποχώρησε περίπου μια ώρα αργότερα, ο Λουκ συνειδητοποίησε ότι ο αδερφός του εξακολουθούσε να αγνοείται και δεν είχε βρεθεί πουθενά.

«Η περιοχή ήταν τρομερά σιωπηλή», είπε «Οι φωνές και οι κραυγές σταμάτησαν και δεν ακούγονταν άλλα κύματα. Τότε κατάλαβα - πού είναι ο Πιρς; Άρχισα να φωνάζω το παρατσούκλι του "Lloyd", αλλά νομίζω ότι σε εκείνο το σημείο, όλοι ήταν σοκαρισμένοι ».

Παρά το γεγονός ότι ήταν αποφασισμένος να βρει τον αδερφό του, η σοβαρότητα της κατάστασης ώθησε τον Λουκ να αρχίσει να σκέφτεται το χειρότερο. «Ήθελα να σκεφτώ τι θα κάναμε, αλλά ο εγκέφαλός μου δεν συνεργαζόταν πραγματικά – συνέχιζε να προσπαθεί να συνδυάζει προτάσεις σαν να ετοιμαζόμουν να τις πω στην κηδεία του.

«Ήξερα τη σοβαρότητα της κατάστασης και ήξερα ότι ο Πιρς δεν ήταν μαζί μας. Ελπίζαμε ότι ήταν κάπου αλλού, αλλά η πραγματικότητα αυτού που μόλις ζήσαμε έλεγε ότι μπορεί να μην ήταν». Μη γνωρίζοντας αν άλλα κύματα θα χτυπούσαν το νησί, οι τέσσερις κατάφεραν να σκαρφαλώσουν και μαζί με εκατοντάδες ντόπιους έφτασαν σε έναν λόφο όπου έμειναν μέχρι το βράδυ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Λουκ έδωσε τις πρώτες βοήθειες σε εκατοντάδες ανθρώπους που είχαν παγιδευτεί στην τραγωδία.

Καθώς τόσοι πολλοί τραυματίες στράφηκαν στους λόφους ο Λουκ υπέθεσε ότι ο αδερφός του θα κατέληγε να τους βρει και έτσι γύρισε διάφορες ομάδες ανθρώπων για να δει αν μπορούσε να εντοπίσει τον αδερφό του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. «Ήταν σαν ένα πλυντήριο, βρίσκεσαι ανάμεσά του και το γυρίζουν ανάποδα, αλλά είσαι μέσα του με όλα αυτά τα σκουπίδια, τα οποία ήταν πραγματικά αιχμηρά. Προσπαθούσες να κολυμπήσεις αποτελεσματικά στην επιφάνεια σε αυτή τη δίνη από μπάζα και κινούμενο νερό» «Έτσι οι άνθρωποι είχαν κομμένα χέρια και πόδια εκεί που προσπαθούσαν να βγουν στην επιφάνεια».

Στη συνέχεια πέρασαν τέσσερις οδυνηρές μέρες αναζητώντας τον Πιρς μόνο για να γίνουν πραγματικότητα οι χειρότεροι εφιάλτες τους. Ο Λουκ άκουσε ότι πτώματα από το Κο Φι Φι μεταφέρονταν σε έναν ναό στο Κράμπι, περίπου 100 μίλια μακριά, και έτσι στις 30 Δεκεμβρίου η ομάδα νοίκιασε ένα αυτοκίνητο και πήγε εκεί.

Ένα από τα πτώματα ήταν ο αδερφός του, ο αριθμός 348 οπως θυμάται συντετριμμένος. Αν και ο Λουκ ήθελε να πάει να ταυτοποιήσει τον αδελφό του, του απαγόρευσαν να το κάνει οι ισραηλινές ιατροδικαστικές ομάδες και του είπαν: «Δεν θα σε αφήσουμε γιατί δεν θέλουμε η τελευταία εικόνα του αδελφού σου να είναι ένας νεκρός». Το σώμα του αναγνωρίστηκε από τα οδοντιατρικά του αρχεία.

Ο Λουκ συνόδευσε τη σορό του αδερφού του σε μια πτήση της επιστροφής στη Βρετανία στις 31 Δεκεμβρίου, και στα χρόνια που ακολούθησαν η καρδιά του ράγιζε από την αίσθηση της απώλειας

«Ένα από τα πράγματα με τα οποία παλεύω είναι ότι οι κόρες μου δεν έχουν θείο ή θεία. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που μου φάνηκε πιο δύσκολο. Ως θείος θα ήταν πολύ προσεκτικός μόνο και μόνο επειδή αυτός ήταν από την ηλικία των 18 έως τα 33 του. Θα αγαπούσε και θα έδινε. Θα τον αγαπούσαν όλοι. Ήταν ένας ωραίος τύπος που αγαπούσε όλο τον κόσμο ».

Μόλις επέστρεφε στο σπίτι όμως, ο Λουκ ήθελε να βεβαιωθεί ότι βοήθησε τους ντόπιους να ξαναχτίσουν το νησί τους. Η οικογένειά του δημιούργησε το Piers Simon Appeal (PSA) για να συγκεντρώσει χρήματα στην κοινότητα και μεταξύ Φεβρουαρίου και Οκτωβρίου 2005, έστελνε 10.000 λίρες για να βοηθήσει στον καθαρισμό του νησιού.