Χριστούγεννα στο μέτωπο: Μια άγνωστη ιστορία στο Newsbomb.gr από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Ήταν Δεκέμβριος του 1944 και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του.
Όλοι πίστευαν ότι ο γερμανικός στρατός έπνεε τα λοίσθια. Αλλά τότε, εξαπέλυσε μια αιφνιδιαστική επίθεση πλήρους κλίμακας στις Αρδέννες, όπου είχε επιτύχει την περίφημη νίκη του το 1940. Στο επίκέντρο αυτής της επίθεσης βρισκόταν η πόλη της Μπαστόν, η οποία περικυκλώθηκε. Ωστόσο, κατάφερε να κρατηθεί... Και ήταν Χριστούγεννα....
Ο Δρ. Βαγγέλης Χωραφάς, Πολιτικός Επιστήμων, συγγραφέας και ειδικός επί της γεωπολιτικής εξιστορεί στο Newsbomb.gr τα γεγονότα του τότε.
Συγκεκριμένα ο Βαγγέλης Χωραφάς αναφέρει στο Newsbomb.gr:
Η Μάχη της Μπαστόν που ξεκίνησε στις 20 Δεκεμβρίου 1944 μεταξύ αμερικανικών και γερμανικών δυνάμεων, ήταν μέρος της Μάχης των Αρδεννών, που είχε ξεκινήσει από τις 16 Δεκεμβρίου, της τελευταίας προσπάθειας του Χίτλερ να νικήσει τους Συμμάχους στο Δυτικό Μέτωπο.
Μέχρι τις 21 Δεκεμβρίου, η πόλη της Μπαστόν που την υπερασπίζονταν η 101η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία, είχε περικυκλωθεί από τις γερμανικές δυνάμεις της 5ης Στρατιάς Τεθωρακισμένων, του στρατηγού Χάσο φον Μαντόιφελ. Και συγκεκριμένα, από το 47ο Σώμα Τεθωρακισμένων, με επικεφαλής τον στρατηγό Χάινριχ Φράιχερ φον Λούτβιτζ.
Στις 22 Δεκεμβρίου, μια ομάδα 4 Γερμανών αξιωματικών επέδωσε στον ταξίαρχο Άντονι Μακόλιφ, που διοικούσε την 101η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία, μια απαίτηση παράδοσης των αμερικανικών δυνάμεων, με το εξής περιεχόμενο.
«Στον διοικητή των ΗΠΑ της περικυκλωμένης πόλης Μπαστόν.
Η τύχη του πολέμου αλλάζει. Αυτή τη φορά οι δυνάμεις των ΗΠΑ μέσα και κοντά στην Μπαστόν περικυκλώθηκαν από ισχυρές γερμανικές θωρακισμένες μονάδες…Υπάρχει μόνο μία πιθανότητα να σωθούν τα περικυκλωμένα στρατεύματα των ΗΠΑ από τον πλήρη αφανισμό: αυτή είναι η έντιμη παράδοση της περικυκλωμένης πόλης. Υπάρχει χρόνος δύο ωρών για να το σκεφτείτε, ξεκινώντας με την παρουσίαση αυτού του εγγράφου.
Εάν αυτή η πρόταση απορριφθεί…η διαταγή για την επίθεση θα δοθεί αμέσως μετά από περίοδο δύο ωρών.
Όλες οι σοβαρές απώλειες πολιτών που θα προκληθούν από τα πυρά του πυροβολικού δεν θα μπορούσαν να συμβαδίζουν με τη γνωστή αμερικανική ανθρωπιά.
Ο Γερμανός Διοικητής».
Ο Αμερικανός στρατηγός Άντονι Μακόλιφ, απάντησε με μια από τις πιο γνωστές φράσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: NUTS. Στην αμερικανική αργκό, «Αρχ….α».
Ο συνταγματάρχης Τζόζεφ Χάρπερ ήταν αυτός που ανέλαβε να μεταφέρει στους Γερμανούς την απάντηση. Οι Γερμανοί ρώτησαν αν η απάντηση ήταν γραπτή ή προφορική και αν ήταν θετική ή αρνητική. Ο Αμερικανός αξιωματικός διευκρίνισε «Η απάντηση είναι κατηγορηματικά μη θετική και αν συνεχίσετε αυτή τη βλακώδη επίθεση, οι απώλειες σας θα είναι τεράστιες…Αν δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει NUTS, σε απλά αγγλικά είναι το ίδιο με το «άει στο διάολο»…αν συνεχίσετε να επιτίθεστε θα σκοτώσουμε κάθε γαμ….ο Γερμανό που θα προσπαθήσει να μπει στην πόλη».
Οι Γερμανοί απάντησαν «Θα σκοτώσουμε πολλούς Αμερικανούς. Εδώ είναι πόλεμος». Και αποχώρησαν.
Μια μικρή εκεχειρία
Τρεις ημέρες αργότερα, τα Χριστούγεννα του 1944 και ενώ οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν την Μπαστόν, μια μικρών διαστάσεων εκεχειρία θα λάμβανε χώρα, σε κάποιο σημείο στο μέτωπο των Αρδεννών.
Ένα νεαρό αγόρι ο Φριτζ Βίνκεν και η μητέρα του Ελίζαμπεθ βρίσκονταν σε μια ξύλινη καλύβα στο δάσος Χύρτγκεν στα σύνορα του Βελγίου. Όταν άκουσαν το χτύπημα στην πόρτα δεν περίμεναν ότι θα αντικρύσουν 3 Αμερικανούς στρατιώτες, εκ των οποίων ο ένας τραυματίας. Είχαν χάσει τον προσανατολισμό τους και την μονάδα τους.
Και ενώ περιποιούνταν τον τραυματία, ακούστηκε νέο χτύπημα στην πόρτα και εμφανίστηκαν 4 Γερμανοί στρατιώτες. Είχαν και αυτοί αποκοπεί από την μονάδα τους.
Ο δεκανέας που ηγείτο της γερμανικής περίπολου είπε στην Ελίζαμπεθ, «χάσαμε το σύνταγμά μας και θα θέλαμε να περιμένουμε το φως της ημέρας… μπορούμε να ξεκουραστούμε εδώ;»
«Φυσικά», απάντησε εκείνη, «μπορείτε επίσης να έχετε ένα καλό, ζεστό γεύμα και να φάτε μέχρι να αδειάσει η κατσαρόλα. Όμως, έχουμε άλλους τρεις καλεσμένους, τους οποίους μπορεί να μην θεωρείτε φίλους. Αυτή όμως είναι η παραμονή Χριστουγέννων και δεν θα γίνει αιματοχυσία εδώ».
Ο Γερμανός δεκανέας απαίτησε να μάθει: «Ποιος είναι μέσα; Αμερικανοί;»
Η μητέρα του Φριτζ απάντησε: «Άκου. Θα μπορούσατε να είστε οι γιοι μου, και το ίδιο θα μπορούσαν και αυτοί εκεί μέσα. Ένα αγόρι με τραύμα από πυροβολισμό, που παλεύει για τη ζωή του, και οι δύο φίλοι του, χαμένοι όπως εσύ και το ίδιο πεινασμένοι και εξουθενωμένοι με σένα. Αυτή τη νύχτα, αυτή τη νύχτα των Χριστουγέννων, ας ξεχάσουμε τους σκοτωμούς».
Η οικοδέσποινα Ελίζαμπεθ υποχρέωσε και τις δύο ομάδες να της παραδώσουν τα όπλα τους και όλοι μαζί κάθισαν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Δεν υπήρξε κλίμα εχθρότητας μεταξύ τους για όση ώρα συνυπήρξαν μέσα στην καλύβα.
Το πρωί οι δυο ομάδες ακολούθησαν διαφορετικές κατευθύνσεις, αφού πρώτα οι Γερμανοί πληροφόρησαν τους Αμερικανούς ποιες περιοχές θα έπρεπε να αποφύγουν.
Χρειάστηκε να περάσουν 40 χρόνια για να αναφερθεί σε αυτή την ιστορία ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν, στις 5 Μαΐου 1985. Το επιτελείο του είχε ανακαλύψει την ιστορία στο τεύχος Ιανουαρίου 1973 του Reader’s Digest. Είχε γραφτεί από τον Φριτζ Βίνκεν με τίτλο «Εκεχειρία στο δάσος».
Το 1996 ο Φριτζ Βίνκεν κατόρθωσε να εντοπίσει τον τελευταίο επιζώντα αυτής της ιστορίας, τον Φρανκ Μπλανκ, σε έναν οίκο ευγηρίας στο Μέριλαντ των ΗΠΑ. Ο Μπλανκ κρατούσε ακόμα την πυξίδα που του είχε δώσει ο Γερμανός δεκανέας για να μην χαθούν στο δάσος των Αρδεννών. Δεν έμαθε ποτέ το όνομα του.