Αφού έχασε και τα δύο πόδια του το 2017, ένας 25χρονος έσπασε ένα παγκόσμιο ρεκόρ IRONMAN

Ο Μπίλι Μόνγκερ ήταν μόλις 17 ετών όταν ο κόσμος του γύρισε ανάποδα από ένα ατύχημα που τον άφησε να παλεύει για τη ζωή του.

Ο Βρετανός οδηγός συμμετείχε σε έναν αγώνα της Formula 4 στην Αγγλία όταν συγκρούστηκε με απίστευτη ταχύτητα με το πίσω μέρος ενός συναθλητή του - η σύγκρουση ήταν τόσο σοβαρή που τα πλάνα της σύγκρουσης είναι ακόμα δύσκολο να τα δει η οικογένειά του.

Το αποτέλεσμα ήταν αρχικά τρομακτικό, με τον Μόνγκερ να υποβλήθηκε σε ακρωτηριασμό και των δύο ποδιών ως αποτέλεσμα των ακραίων τραυματισμών που υπέστη. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο έφηβος αντιμετώπιζε ένα πολύ διαφορετικό μέλλον.

Αλλά περνώντας χρόνο με τον Μόνγκερ, ο οποίος σήμερα είναι 25 ετών, θα συναντήσετε έναν νεαρό άνδρα με μια απίστευτη θέληση για ζωή.

Και, αν ποτέ χρειαζόσασταν απόδειξη γι' αυτό, το τελευταίο του επίτευγμα παρέχει όλες τις αποδείξεις που θα χρειαζόσασταν.

Τον περασμένο Οκτώβριο, ο Μόνγκερ έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ του ταχύτερου διπλά ακρωτηριασμένου που ολοκλήρωσε το IRONMAN.

Κατέρριψε το ρεκόρ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Κόνα της Χαβάης, που θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους δυσκολότερους αγώνες αντοχής στον κόσμο.

Ολοκλήρωσε τη διαδρομή των 140,6 μιλίων (225 χιλιόμετρα) - που περιλαμβάνει κολύμβηση 2,4 μιλίων, ποδήλατο 112 μιλίων και έναν πλήρη μαραθώνιο (42.2 χιλιόμετρα) - σε 14 ώρες, 23 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα, πάνω από δύο ώρες ταχύτερα από το προηγούμενο ρεκόρ.

Ο αθλητής, ο οποίος εργάζεται επίσης ως ειδικός και σχολιαστής αγώνων δρόμου, ανέλαβε την πρόκληση προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για την Comic Relief, μια βρετανική φιλανθρωπική οργάνωση που έχει ως στόχο να τερματίσει την παγκόσμια φτώχεια.

«Η μόνη φορά που σκέφτομαι πραγματικά (το ατύχημά μου), είναι σε στιγμές όπως όταν πέρασα τη γραμμή του τερματισμού στη Χαβάη και μπορούσα να αποκαλώ τον εαυτό μου κάτοχο παγκόσμιου ρεκόρ», δήλωσε ο Μόνγκερ στο CNN Sports, αναλογιζόμενος το τελευταίο του επίτευγμα.

«Σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή και εκείνες τις σκοτεινές στιγμές και πλέον νιώθεις υπερηφάνεια περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Δεν το βλέπω ως αυτό το αρνητικό πράγμα που μου συνέβη και που κατέχει κάποια μορφή ελέγχου στη ζωή μου. Εκείνη η στιγμή, που ένιωθες σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου σου και όλα κατέρεαν γύρω σου, στην πραγματικότητα σε έφερε σε αυτόν τον προορισμό όπου κάνεις αυτό το απίστευτο πράγμα».

Ο Μόνγκερ πάλεψε με τσιμπήματα από τσούχτρες, δυνατούς ανέμους και ζέστη που του έπαιρνε την ενέργεια για να τερματίσει τη διαδρομή, η οποία ελίσσεται γύρω από το Μεγάλο Νησί της Χαβάης.

Είναι ίσως προφανές, αν αναλογιστεί κανείς τις αποστάσεις, ότι αυτή η διοργάνωση δεν είναι κάτι στο οποίο μπορείς απλά να μπεις απροετοίμαστος. Για τον Μόνγκερ, ήταν το αποκορύφωμα ενός έτους προπόνησης.

Με τη βοήθεια ειδικών προπονητών που έγιναν κατά κάποιο τρόπο μέρος της στενής του οικογένειας, ο Μόνγκερ προπονούνταν σχεδόν καθημερινά για να φέρει το σώμα και το μυαλό του στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.

«Η διαδικασία της σκλήρυνσης του μυαλού και του σώματός σου για να μπορείς να προετοιμαστείς γι' αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια αυτού του έτους», δήλωσε στο CNN.

«Σιγά-σιγά, ήταν τόσο απλό όσο το να σηκώνομαι κάθε μέρα».

Όντας διπλά ακρωτηριασμένος, ο Μόνγκερ αντιμετώπισε μια πολύ πιο δύσκολη προετοιμασία από τους περισσότερους. Το τρέξιμο, για παράδειγμα, ασκούσε τεράστια πίεση στα άκρα του, οπότε ήταν σημαντικό τα προσθετικά του να εφαρμόζουν τέλεια.

Αν δεν ήταν ακριβώς σωστά, ήξερε ότι οι φουσκάλες και ο πόνος θα μπορούσαν ενδεχομένως να εκτροχιάσουν την προσπάθειά του.

Στη συνέχεια, ήρθε το ποδήλατο, όπου ο Μόνγκερ αποφάσισε να οδηγήσει ένα ποδήλατο ώθησης αντί για ποδήλατο χειρός. Αυτό σήμαινε ότι ο πρώην οδηγός αγώνων έπρεπε να μάθει τα βασικά από την αρχή.

Ήταν, όπως ήταν αναμενόμενο, άλλη μια πρόκληση που ξεπέρασε.

«Έχεις επίγνωση (του ότι είσαι διπλά ακρωτηριασμένος) καθ' όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, σαν να μην μπορείς να ξεφύγεις από αυτό», δήλωσε ο Μόνγκερ.

«Θα έλεγα ότι η κολύμβηση ήταν ίσως η πιο απελευθερωτική από τα τρία αθλήματα, επειδή η ίδια είναι στην πραγματικότητα περίπου 80% του άνω μέρους του σώματος που δημιουργείται από την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητά σου».

Σκοτεινές στιγμές

Αφού πέρασε το κολύμπι και στη συνέχεια τον ποδηλατικό αγώνα, ο μαραθώνιος ήταν επόμενος για τον 25χρονο.

Ήταν, από πολλές απόψεις, ένα εντελώς άγνωστο πράγμα για τον Μόνγκερ, ο οποίος δεν είχε τρέξει ποτέ τόσο μακριά στην προπόνηση. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, οι συμμετέχοντες στον αγώνα απαγορεύεται να χρησιμοποιούν ακουστικά, πράγμα που σημαίνει ότι ο Μόνγκερ έμεινε μόνος του με τις σκέψεις του.

Σε εκείνες τις σκοτεινές στιγμές, όταν το φως έσβηνε πάνω από το νησί και ο ίδιος βάδιζε προς τη γραμμή του τερματισμού, ο Μόνγκερ μπόρεσε να ανατρέξει στις εμπειρίες της ζωής του.

«Νομίζω ότι το να περνάω κάτι τόσο σημαντικό πιθανώς μου άνοιξε το μυαλό στο γεγονός ότι οι περισσότερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινή μας ζωή, μερικές φορές τις μεγαλοποιούμε», είπε, αναλογιζόμενος πώς το ατύχημα του 2017 μπορεί να τον άλλαξε περισσότερο από ό,τι αρχικά πίστευε.

«Όπως ότι τα πράγματα είναι εφικτά και ότι μπορείς να τα ξεπεράσεις».

Όταν πέρασε τη γραμμή του τερματισμού, ο Μόνγκερ έπεσε στο δρόμο τόσο από συγκίνηση όσο και από εξάντληση. Η οικογένειά του και η φίλη του βρέθηκαν γρήγορα στο πλευρό του, συγκλονισμένοι από υπερηφάνεια.

Ενώ αυτός ήταν ένας αγώνας δρόμου για φιλανθρωπικό σκοπό για τον Μόνγκερ, ήταν επίσης μια ευκαιρία να δώσει κάτι πίσω στην οικογένειά του, τους γιατρούς και τους φίλους του, οι οποίοι ήταν εκεί για να τον στηρίξουν καθώς ξαναέχτιζε τη ζωή του ως έφηβος.

Αλλά ήταν επίσης μια ευκαιρία γι' αυτόν να αποδείξει στον εαυτό του ότι δεν υπάρχουν περιορισμοί σε ό,τι μπορεί να πετύχει στη ζωή.

«Ήμουν ουσιαστικά το δικό μου αυτοκίνητο, ήμουν ο δικός μου κινητήρας, ήμουν το δικό μου καύσιμο, ήταν ελαφρώς διαφορετικό από τους αγώνες αυτοκινήτου επειδή δεν έπρεπε να βασίζομαι σε άλλους ανθρώπους για αυτή την πρόκληση», είπε.

«Η προσπάθεια που κατέβαλα ήταν το αποτέλεσμα που έβγαλα και αυτό ήταν κάτι που σε αυτή την πρόκληση ήταν αρκετά μοναδικό και το απόλαυσα».

Φιλοδοξίες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες 2028

Μετά την επίτευξη του ρεκόρ του, ο Μόνγκερ δήλωσε ότι έχει στραμμένα τα μάτια του στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 2028, όπου ελπίζει να εκπροσωπήσει τη Μεγάλη Βρετανία στο παρα-τρίαθλο.

Έχει ήδη κάνει θετικές συζητήσεις με την παραολυμπιακή ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας και είναι σίγουρος για την ικανότητά του να προκριθεί στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός στον κόσμο.

Ό,τι κι αν κάνει στη συνέχεια, όμως, το να αποτελεί πρότυπο και να βοηθάει στην υποστήριξη των άλλων θα παραμείνει το κύριο ζητούμενο για τον Μόνγκερ.

«Υπάρχουν τόσα πολλά αρνητικά πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο γύρω μας και είναι δύσκολο μερικές φορές να βρεις λίγη θετικότητα», δήλωσε.

«Έτσι, ό,τι κι αν προσπαθώ να κάνω, αυτό βρίσκεται στο επίκεντρο. Αυτό το παγκόσμιο ρεκόρ ήταν θετικό για μένα και μου έδωσε πολλά, αλλά επίσης γνωρίζοντας ότι ήταν και για άλλους, ήταν λάδι στη φωτιά».