Η Ισπανία θέλει τους Ολυμπιακούς του 2020 ως σωτηρία από την κρίση!

Όταν η Ευρώπη είναι τόσο βαθιά βουτηγμένη στην κρίση χρέους, τότε είναι λογικό να μην έχει για πρώτη της έγνοια την φιλοξενία μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων. Η Μεγάλη Βρετανία, που είχε αναλάβει τους φετινούς Ολυμπιακούς πριν καταρρεύσει το σύμπαν, πίστευε ότι θα μπορούσε να τους διοργανώσει με περίπου 3 δις ευρώ. Τελικά θα της κοστίσουν κοντά στα 8 δις. Οι Λονδρέζοι και γενικότερα οι Βρετανοί δεν είναι καθόλου μα καθόλου χαρούμενοι με όλο αυτό… Θα θυμάστε και το πόσες φορές αναθεωρήθηκε το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Όλα αυτά έβλεπε ο Μάριο Μόντι και απέσυρε την υποψηφιότητα της Ρώμης τον Φεβρουάριο. Άφησε το Τόκιο της πάντα εύρωστης οικονομικά (ακόμη και μετά το τσουνάμι) Ιαπωνίας και την Κωνσταντινούπολη της ταχέως αναπτυσσόμενης Τουρκίας να διαγωνισθούν για την ανάληψη των αγώνων του 2020. Άφησε όμως και μια ακόμη –καθόλου αναμενόμενη υποψηφιότητα. Η Μαδρίτη, πατρίδα της χειμαζόμενης (και ευρισκόμενης σε πολύ χειρότερη θέση σε σχέση με την Ιταλία) Ισπανίας επιμένει ότι θέλει τους Αγώνες. Στον Μόντι, σε εμάς και στην πλειονότητα των Ισπανών, αυτή η επιμονή θυμίζει αυτοκτονικές τάσεις. Ωστόσο η ισπανική κυβέρνηση πιστεύει ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες όχι μόνο δεν θα «αποτελειώσουν» το κακό που έφερε η κρίση χρέους, αλλά θα βγάλουν τη χώρα από το τούνελ. Κι έχουν το παράδειγμα των Ολυμπιακών της Βαρκελώνης του 1992 για να δικαιολογήσουν την πεποίθησή τους.

Καταπολέμηση της ανεργίας

Το πιο βασικό τους επιχείρημα είναι ότι μια τόσο μεγάλη διοργάνωση θα αυξήσει κατά πολύ τις θέσεις εργασίας. Και στην Ισπανία, τη χώρα με τη μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρώπη (και ένα απίστευτο 53% ανάμεσα στους νέους), η ελπίδα αυτή είναι μια τεράστια υπόθεση. Ο Βίκτορ Σάντσεζ, προεδρος της οργανωτικής επιτροπής για την υποψηφιότητα της Μαδρίτης επιμένει: «Δύο πράγματα χρειαζόμαστε: Το ένα είναι να ενισχύσουμε την οικονομία. Το άλλο είναι να εμπνεύσουμε λίγο ενθουσιασμό στη νεολαία».

Και το δεύτερο είναι μεν κάτι που όλοι συμμεριζόμαστε, αλλά για το πρώτο, ο αντίλογος είναι τεράστιος. Ο Σάντσεζ λέει ότι οι κατασκευές και ο τουρισμός θα χρειαστούν πολλούς νέους εργαζόμενους και αυτό θα δώσει μια τονωτική ένεση στην χειμαζόμενη ισπανική οικονομία (υπολογίζει, μάλιστα, 300.000 νέες θέσεις εργασίας). Λέει, ακόμη, ότι η Μαδρίτη διαθέτει ήδη το 80% των σταδίων που χρειάζεται και άρα το κόστος δεν θα είναι υπέρογκο. Αυτό, όμως, το δεύτερο επιχείρημα τού το γυρίζουν μπούμερανγκ όσοι θεωρούν ότι αυτά που υποστηρίζει είναι επικίνδυνα: Πώς θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας αν οι κατασκευαστικές ανάγκες είναι ελάχιστες;

Το τεράστιο κόστος των Αγώνων

Προφανώς οι Ισπανοί αυτήν την περίοδο ψάχνουν να βρουν την χρυσή τομή. Παραμένουν στην κούρσα της υποψηφιότητας, από τη μία για λόγους εθνικού πρεστίζ, από την άλλη γιατί έχουν την γνώση να βγάλουν κέρδος από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως έκαναν πριν 20 χρόνια στην Βαρκελώνη, όταν ανέπλασαν την πόλη και από τότε απολαμβάνουν –ειδικά με τον τουρισμό- τους καρπούς αυτού που έσπειραν. Ξέρουν, όμως, ότι το budget τους τώρα θα είναι εξαιρετικά περιορισμένο και πρέπει να βρουν το πώς ακριβώς οι αγώνες θα φέρουν ανάπτυξη, χωρίς όμως να ρισκάρουν να φέρουν περαιτέρω ύφεση. Μπορούν;

Τα νούμερα των τελευταίων διοργανώσεων λένε «όχι». Και αυτό το ήξερε πολύ καλά ο πρωθυπουργός της Ιταλίας όταν αποφάσισε πως παραείναι ακριβό το εγχείρημα για την Ρώμη. Σε σύγκριση με το 1992 και τους αγώνες της Βαρκελώνης, πολλά έχουν αλλάξει. Κατ’ αρχάς είναι το θέμα της ασφάλειας. Αυτό που φέτος δείχνει ότι είναι και ο πιο μεγάλος μπελάς για τους Λονδρέζους. Από την άλλη, είναι η ίδια η ισπανική οικονομία. Την ίδια ώρα που ο κόσμος χάνει την δουλειά του και που οι φόροι αυξάνονται, πώς θα δεχτούν οι Ισπανοί «αγανακτισμένοι» να βλέπουν το κρατικό χρήμα να πηγαίνει σε αθλητικές διοργανώσεις; Και, κυρίως, πού θα βρει η Ισπανία δανειστές για όλο αυτό το εγχείρημα;

Η Μαδρίτη πιστεύει ότι με 2 ως 3 δις. ευρώ θα κατορθώσει να διοργανώσει άριστους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά κάτι τέτοιους υπολογισμούς έκανε και το Λονδίνο και τελικά είδε τα νούμερα να τριπλασιάζονται. Το θέμα είναι ότι η Μεγάλη Βρετανία δεν έχει και τόσο μεγάλο πρόβλημα να ξοδέψει μερικά δις. παραπάνω. Η Ισπανία όμως;