Τα χάμστερ άρχισαν να κυνηγούν τους σκορπιούς;

Τα μοναδικά του είδους τους σαρκοφάγα τρωκτικά, τα οποία κάθε νύχτα βγαίνουν για κυνήγι και ουρλιάζουν στο φεγγάρι. Η λεία τους είναι οι σκορπιοί και οι ταραντούλες. Πρόκειται για ένα νέο στάδιο της εξέλιξης.

Πρόσφατα, τα χάμστερ σκορπιών, που ζουν σε άνυδρες περιοχές στις νοτιοδυτικές ΗΠΑ και στο Μεξικό, προσέλκυσαν την προσοχή όλων των ζωολόγων. Βρέθηκε ότι οι φυσιολογικές τους ιδιαιτερότητες είναι μοναδικές στον κόσμο ως προς την ανοσία στο δηλητήριο των επικίνδυνων σκορπιών φλοιού της Αριζόνα (Centruroides sp), από τους οποίους κάθε χρόνο πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι.

Το δηλητήριο των σκορπιών περιέχει ισχυρές νευροτοξίνες, οι οποίες έχουν καταστροφική τοξική δράση στο κεντρικό νευρικό και καρδιαγγειακό συστήματα του ανθρώπου, προκαλεί ισχυρές μυϊκές κράμπες και οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια, ωστόσο, δεν επηρεάζει καθόλου την υγεία των χάμστερ σκορπιών, τα οποία επιπλέον εύκολα σκοτώνουν και τρώνε αυτούς τους σκορπιούς. Ο ζωολόγος Ντμίτρι Ισόνκιν διηγείται:

Μία ολοκληρωμένη μελέτη της ανοσίας των χάμστερ σκορπιών στο δηλητήριο θα μπορέσει να βοηθήσει να δημιουργηθούν εντελώς νέα φάρμακα κατά του πόνου, καθώς και αποτελεσματικά αντίδοτα, τα οποία θα μπορέσουν να σώσουν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες ζωές. Πρόσφατα, στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον (Sam Houston State University) διεξάγονταν ενδελεχείς κλινικές έρευνες αυτών των τρωκτικών και ανακαλύφθηκε μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Φαίνεται ότι στο σώμα των χάμστερ έγινε μία μετάλλαξη ενός γονιδίου, που είναι υπεύθυνο για τη μετάδοση των σημάτων πόνου στον εγκέφαλο, και έτσι έγιναν πρακτικά αναίσθητα στον πόνο. Εάν μπορέσουμε να κατανοήσουμε και τον μηχανισμό αυτής της μετάλλαξης, τότε είναι πιθανό ότι θα βρεθούμε στο κατώφλι μίας επανάστασης στη δημιουργία παυσίπονων νέας γενιάς.

Αν τα χάμστερ σκορπιών καθήλωσαν το ενδιαφέρον των επιστημόνων όλου του κόσμου από επιστημονική σκοπιά, τώρα ήρθε η σειρά και του απλού κοινού. Στο Διαδίκτυο είναι ιδιαίτερα δημοφιλή τα βίντεο με αυτά τα τρωκτικά που ουρλιάζουν στο φεγγάρι, τα οποία μερικές φορές όντως θυμίζουν πραγματικούς λύκους, απλά σε μικρότερο μέγεθος.

Τα χάμστερ σκορπιών είναι πραγματικά μοναδικοί εκπρόσωποι του είδους τους. Είναι τα μόνα, που δεν σιχαίνονται τον κανιβαλισμό και ειδικά σε περιόδους λιμού χωρίς τύψεις τρώνε τα ομοειδή τους. Από πολύ μικρή ηλικία τα μικρά εκδηλώνουν μία ιδιαίτερη επιθετικότητα και είναι ικανά να επιτεθούν στο θύμα, ακόμα κι αν είναι μεγαλύτερο σε μέγεθος. Και συμπεριφέρονται, σύμφωνα με τον Ντμίτρι Ισόνκιν, εντελώς ασυνήθιστα για μία κλασική συμπεριφορά των τρωκτικών.

Γενικά, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, το νέο στάδιο της εξέλιξης ξεκινάει από τα χάμστερ σκορπιών.