Όταν η Θάτσερ έγινε ταινία με την Μέριλ Στριπ

Στην ταινία, η Μάργκαρετ Θάτσερ, υπερήλικη πια και χωρίς καθαρό έλεγχο των αναμνήσεών της, ταξιδεύει πίσω στην ιστορία της, απ' όταν ήταν κοριτσάκι και δούλευε στο μπακάλικο του πολιτικοποιημένου της πατέρα, στην άνοδό της, στην πολιτική της δόξα και στο τελείωμα της καριέρας της, αλλά και στην καθοριστική της σχέση με τον πολυαγαπημένο της σύζυγο.

Η σκηνοθέτης επέλεξε να χτίσει την ταινία της σε μια εναλλακτική δομή: η Θάτσερ απεικονίζεται σε μεγάλη ηλικία και με άνοια, να κάνει flash backs στην ιστορία της, ενώ στο συγκεγχυμένο της μυαλό τα γεγονότα και τα πρόσωπα συγκατοικούν στον ίδιο χωροχρόνο.

Το αποτέλεσμα είναι η ιστορία μιας από τις ισχυρότερες πολιτικές προσωπικότητες της σύγχρονης εποχής να συρρικνώνεται στη φιγούρα μιας αποπροσανατολισμένης γιαγιούλας που λίγο τα μπερδεύει.

Η Μάργκαρετ Θάτσερ της Μέριλ Στριπ υπερβαίνει τις φυσιογνωμικές, κινησιολογικές και στυλιστικές ομοιότητες. Η ηθοποιός δίνει στην ηρωίδα της χαρακτηριστικά, ακόμα και σκέψεις ή αντιδράσεις, που δεν υπάρχουν ούτε στο σενάριο ούτε στη σκηνοθεσία: υπάρχουν μόνο στο ανεξάντλητο ταλέντο της Μέριλ Στριπ που αποδεικνύει με αυτήν την ταινία ότι δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει όλα όσα κρύβει η μαγική δημιουργική της βαλίτσα.

Βλέποντας, λοιπόν, το «The Iron Lady», σίγουρα έμεινε η φράση της Θάτσερ «This is England, what we're supposed to die for».