Ιταλία: Επικράτηση της κεντροαριστεράς στις δημοτικές εκλογές
Ο υποψήφιος της κεντροαριστεράς υπερίσχυσε με ποσοστό 63,9%, ενώ ο απερχόμενος δήμαρχος Τζάνι Αλεμάνο δεν ξεπέρασε το 36,1%.
Η συμμετοχή κατέγραψε εντυπωσιακή κάμψη: περιορίστηκε στο 48,5%, ενώ στον πρώτο γύρο είχε ξεπεράσει το 52%.
Ο Μαρίνο στις δηλώσεις του ανέφερε ότι πρόκειται να ρίξει βάρος στην αλληλεγγύη προς όσους επλήγησαν από την κρίση, στην αξιοκρατία, αλλά και στην ανάδειξη του διεθνούς ρόλου της Ρώμης, με έμφαση στην «μοναδική ιστορία και στον πολιτισμό της».
Η κεντροαριστερή συμμαχία επιβεβαιώνεται πως κερδίζει στις αναμετρήσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Από την Μπρέσια και το Τρεβίζο, στον Βορρά, όπου αποσπά δήμους από την κεντροδεξιά, μέχρι το Βιτέρμπο, έξω από την Ρώμη (κατά παράδοση συντηρητικός δήμος) και την Σιένα της Τοσκάνης.
Στην τελευταία περίπτωση, αναλυτές τονίζουν ότι η κεντροαριστερά κατάφερε να διατηρήσει την δημαρχία της πόλης —με ποσοστό 52%— παρά το πρόσφατο σκάνδαλο υπεξαιρέσεων που κινδύνευσε να προκαλέσει την χρεοκοπία του τραπεζικού οργανισμού Monte dei Paschi di Siena.
«Εξασφαλίσαμε όλα τα διαμερισματικά συμβούλια της Ρώμης υπερισχύουμε σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Είναι μια τεράστια ικανοποίηση αλλά πρέπει να ασχοληθούμε και να κατανοήσουμε σε βάθος το σημαντικό φαινόμενο της αποχής», δήλωσε ο γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος, Γκουλιέλμο Επιφάνι, που αναμένεται να αντικατασταθεί σε έκτακτο συνέδριο, το ερχόμενο Φθινόπωρο.
Σε μια πρώτη ανάλυση της ψήφου, σχολιαστές τονίζουν ότι η ελεύθερη πτώση του Κινήματος Πέντε Αστέρων (M5S) του Μπέπε Γκρίλο συνέπεσε με την θεαματική άνοδο της αποχής. Κάτι που σημαίνει ότι το ποσοστό των Ιταλών που απογοητεύθηκε από τα μεγάλα παραδοσιακά κόμματα και έκριναν ότι το M5S ως τώρα «δεν κινήθηκαν με τον πρέποντα δυναμισμό», διάλεξαν να «μείνουν σπίτι», με σαφείς αποστάσεις από την όλη εκλογική διαδικασία.
Επιβεβαιώνεται παράλληλα ότι σε τοπικό επίπεδο η κεντροαριστερά —Δημοκρατικό Κόμμα, Αριστερά και Ελευθερία, σοσιαλιστές, πράσινοι— καταφέρνει να εκφράσει πιο μια ισχυρότερη και πιο πειστική ιθύνουσα τάξη απ' ό,τι η κεντροδεξιά του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Τίθεται και πάλι, κατά συνέπεια, το θέμα της «μετά τον Μπερλουσκόνι εποχής» όσον αφορά την ηγεσία και την οργάνωση της συντηρητικής παράταξης. Οι σημερινές εκλογές επιβεβαιώνουν ουσιαστικά ότι η δομή της πυραμίδας —στην οποία βασίζεται το PdL του Μπερλουσκόνι— αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα σε ότι αφορά τον αποτελεσματικό διάλογο με τις διάφορες, τοπικές κοινωνίες της χώρας.